Jij en ik werken wel

22. "Ik hou van je,"

We zijn terug op kantoor, veel later dan gedacht en eerlijk gezegd gehoopt. Het zal rond drieën zijn dat Matthy en ik thuiskomen, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat we gelijk gaan slapen. Ik sluit op dit moment namelijk niet uit dat er wat tussen ons gaat gebeuren, iets dat misschien wel de wonden heelt van de afgelopen weken.

Koen ademt eens diep in en uit, "nu lekker naar huis toe, mannen." En zo is het. Matthy komt naast mij staan en ik glimlach kort naar hem. Koen begint dan over het feit dat we morgen alweer een opname hebben staan, maar vooral over hoe slecht dat gepland is. De productie had kunnen weten dat we bij deze video de clubs in zouden gaan en dat het laat ging worden. "Geef ons dan niet een fucking opname in de ochtend," zegt hij enigszins opgefokt met de nodige handgebaren.

"Ja, maar laten we gewoon tien uur uitspreken?", stelt Robbie voor en iedereen stemt met hem in. Raoul begint plots te lachen en merkt op dat Robbie het elke keer zo vroeg voor zichzelf maakt, waarop hij dan weer reageert dat hij het inmiddels wel gewend is. Zondag kan hij weer uitslapen, dat zal ook wel moeten omdat we er maandag gewoon weer tegen aan gaan en dan ook weer een show hebben. Dat is alweer een tijdje geleden.

We sluiten het kantoor af en gaan met z'n zevenen met de lift naar de parkeergarage, wat normaal gesproken nooit met z'n allen gebeurt. Koen gaat altijd eerder naar huis, Matthy zit het liefst tot laat in zijn eentje op kantoor, Victor gaat meestal met de trein en ik ga altijd op de fiets. Maar blijkbaar het feit dat Matthy en ik nu meegaan de parkeergarage in is het meest verdacht, "Matt, en Milo, wat doen jullie hier nog?"

Ik kijk Koen met een verveeld gezicht aan en zwijg kort om mezelf te vertellen rustig te blijven. Maar al voordat ik kan antwoorden, is Matthy mij voor, "we gaan met mijn auto naar hem toe." Hij valt even stil, iedereen is even stil en ik zweer als Koen of Robbie nu een opmerking gooit over seks, dan ben ik hier ook heel snel weg. Het lijkt Matthy ook te binnen schieten en hij zegt daarom vlug: "omdat ik niet meer mag rijden en in de club zei hij zo dat ik wel bij hem kon blijven slapen." Ik knik en kijk kort op hem neer.

"Wil je Milo in je auto laten rijden dan?", vraagt Koen hem vervolgens. In plaats van te lachen, lijkt dat Matthy aan het denken te zetten. Je gaat nou niet menen dat hij eraan zit te denken om dat hele tyfus eind te gaan lopen. Hij draait zich naar mij om en tikt mij aan wat het wel heel duidelijk maakt dat hij mijn aandacht wil, "we kunnen inderdaad ook wel lopen. Zo ver is het toch niet?" We gaan dus lopen, kutzooi. "Uh," met een pruillip en opgetogen wenkbrauwen schud ik mijn hoofd, "nee... valt wel mee, volgens mij." Het valt helemaal niet mee, het is gewoon ruim een half uur lopen. Waarom de fuck lieg je tegen hem? Voor de zoveelste keer.

Zijn mondhoeken gaan omhoog wat betekend dat we gaan lopen en na ongeveer zes minuten beginnen we dan aan de wandeling. Eerst het gebouw uit en vervolgens door de rustige straten van Utrecht. Ik wil namelijk niet door het centrum waar het dus nu stikt van de mensen en na die nare ervaring van vannacht loop ik daar liever niet nog een keer met Matthy doorheen. Die woorden waarmee we werden uitgescholden staan mij nog vers in het geheugen en ik weet eerlijk gezegd niet hoe ik zal reageren als ik ze nog een keer hoor.

Matthy en ik lijken beide op de praatstoel te zitten, want de woorden, zinnen en zo de gesprekken rollen over onze tongen. We hebben het eerst over de opname van vandaag en daarna over de hele dag. Het gaat niet eens zo zeer over ons, maar gewoon over normale dingen zoals normale vrienden die met elkaar bespreken.

Ik stop mijn handen in mijn voorste broekzakken, terwijl ik hem aan blijf kijken. Ik heb mijn ogen zelfs vaker en langer op hem gericht, dan voor mij uit op de weg. Ik heb daarnaast zowat een permanente glimlach op mijn gezicht staan die ik zou toekennen aan het feit dat we nu gewoon met elkaar praten, zoals we dat al jaren doen. Er hangt geen ongemakkelijke sfeer, ik voel mij niet gedwongen om iets te doen en ik wijs hem niet af. Het is gewoon ouderwets gezellig.