Jij en ik werken wel

20. Even alles vergeten

Speel het nummer pas af als je bij de '🎶' bent aangekomen.

Kleine trigger warning voor homofobie...

Eenmaal voorbij de uitsmijter kan ik weer ademhalen en hoor ik meer dan alleen de muziek. Milo en ik lopen naar het einde van de straat waar het een stuk rustiger is en ik opeens een piep in mijn oren hoor. We gaan tegen de gevel van een winkel aanstaan met een meter tussen ons in en blijven een tijdje stil.

Nu dat ik buiten ben en stilsta, voel ik mij toch wel aardig uh ja, bezopen. Ik ben duizelig en voel mij tegelijkertijd wat zweverig, alsof ik elk moment kan omvallen ondanks het feit dat ik weet dat ik niet zo snel zal vallen. Mag ik hopen tenminste en anders mag Milo mij opvangen of in ieder geval oprapen van de grond.

Al zuchtend sluit ik mijn ogen en wrijf ik met mijn handen over mijn gezicht. Ja, nu komt mijn dipje waarin mijn energie het laagste is, het is eigenlijk op en ik moet opladen wil ik het vannacht nog lang uit houden.

Plots begint Milo naast mij te grinniken, "Ja, ik dacht al die gaat niet goed." Ik laat mijn handen geleidelijk aan van mijn gezicht afglijden, terwijl ik mijn gezicht naar hoe toedraai om hem met grote ogen aan te kijken, "wie?" Zijn mondhoeken schieten omhoog en hij knikt een keer met zijn hoofd vooruit, "jij."

"Hoezo?", vraag ik hem lichtelijk kwaad met gefronste wenkbrauwen. Ik adem vervolgens luid in en uit, terwijl ik hem letterlijk aan blijf staren wachtend op mijn antwoord. Ik weet eigenlijk niet wat ik het antwoord wil zijn, waardoor mijn hartslag alleen maar toeneemt voor het onbekende. Hij kan in ieder geval nu niet heel veel goeds zeggen, althans, ik kan wel iets bedenken. "Matt, zullen we naar huis gaan?", vraagt hij, in plaats van dat hij dus op mijn vraag reageert. "Op bed?", vraag ik hem met mijn puppy ogen en een vermoeide stem. Ik ben echt moe en zou oprecht zo graag op bed willen. Het liefst in zijn armen. Hij knikt, waarna ik hem vraag: "samen?"

"Matt." Geschrokken ontmoet ik zijn ogen, "ja?" Mijn ademt stokt voor een korte tijd, maar na een paar seconden zucht ik diep, omdat ik mij besef dat hij mij nooit heeft gevraagd om naar huis te gaan. Hij legt zijn kruin te rusten tegen het raam van de winkel, terwijl zijn ogen op mij gericht blijven. "Nee," reageer ik kortaf, omdat ik zijn antwoord niet wil horen. Ik wil hem horen zeggen dat hij naar huis wil en met mij op bed wil gaan liggen.

Ik sla mijn armen over elkaar heen, terwijl ik gespannen afwacht. Hij begint opeens breed te glimlachen wat mijn mondhoeken ook automatisch omhoog doen gaan. Verlegen dwaal ik met mijn ogen af naar de grond en net op dat moment voel ik zijn hand op mijn schouder. Om precies te zijn zijn pols; hij legt zijn rechter pols op mijn schouder en heeft zijn hand zo gekanteld dat hij met de buitenkant van zijn vingers mijn wang aait. Mijn wang is volgens mij gloeiend heet en daardoor ook rood, maar vreemd genoeg merkt hij er niet iets over op. Normaal gesproken merkt hij het graag aan dat ik rood gekleurd ben door de drank of door het pijpen.

"Sorry," zucht hij, "ik wil 't niet ingewikkelder maken dan dat het al is." Umh, waar komt dit vandaan? En waar heeft hij het over? "Ja, ik ben met je aan het pronken alsof we samen zijn en we liggen vanavond ook weer naast elkaar, maar... misschien... ik weet niet of 't slimme sets zijn zeg maar." Wat een wartaal. "Ik denk gewoon dat ik niet goed genoeg voor je ben, oké. Ik wil je hart niet breken, omdat jij meer voor me voelt dan," hij zucht wederom, "dan ik en ondanks dat ik je echt leuk vindt Matt, weet ik niet of dat me ervan weerhoudt met anderen iets te, gaan ofzo."

'Met anderen', ja precies. Zeg gewoon 'met Charlotte', dan weet ik waar ik aan toe ben. "Heb je met d'r gezoend?", vraag ik hem daarom en ik til mijn hoofd op om hem aan te kijken. Ik wil gewoon zekerheid hebben en ik weet dat hij mij nooit zekerheid heeft kunnen bieden, maar waarom voelde dat dan wel zo? Hij was als een warm nest voor mij en dat was denk ik de voornaamste reden dat we zo snel zijn gegaan. We hadden gewoon beide behoefte aan een warm nest en vonden dat bij elkaar.