Jij en ik werken wel

17. Drie telefoontjes

Vanuit Matthy's perspectief

Ergens in de verte hoor ik iets, een geluid dat ik niet zo snel kan plaatsen. Desondanks dat komt het mij wel bekend voor. Als ik mijn ogen probeer te openen om in mijn omgeving te zoeken naar het geluid, of tenminste waar het geluid mogelijk vandaan komt, dan lukt dat niet. Ik ben nog niet wakker, zo concludeer ik al snel. Door mijn oogleden heen zie ik ook dat het om mij heen nog donker is, tegelijkertijd merk ik op dat ik nog niet alle delen van mijn lichaam bewust voel.

Ik ben dus door een geluid wakker geworden, maar gelukkig niet klaarwakker. Ik val daardoor alweer snel in slaap, naar mijn idee echt al vijf minuten later.

Uit het niets voel ik mijn lichaam heel langzaam uit het matras komen, waardoor ik niet meer lekker lig. Ik draai op mijn andere zij, terwijl er zich plots een onbehaaglijk gevoel mij bekruipt. Het is alsof ik ziek ben, maar ik voel mij niet misselijk en heb ook nergens anders pijn.

Ik knijp mijn ogen stevig dicht en zucht diep in de hoop weer in slaap te kunnen vallen. Maar het help niet; ik lijk wel klaarwakker en open daarom mijn ogen maar. Ik blijf echter wel liggen, want onder de dekens is het gelukkig nog wel lekker warm. Ik staar een beetje doelloos naar mijn nachtkastje wachtend op... ja, geen idee, op mijn wekker ofzo. En juist dat geduld kan ik niet opbrengen.

Al zuchtend pak ik mijn telefoon erbij om te kijken hoe laat het is, mijn daadwerkelijke wekker is namelijk kapot. Of tenminste niet kapot, de batterijen zijn gewoon aan vervanging toe.

Ik klik mijn telefoon aan en blijkbaar heb ik de helderheid van het beeldscherm nog op 100 procent staan. De tering, wat een fel licht. Ik laat mijn telefoon direct op mijn kussen vallen met het beeldscherm naar beneden gericht, terwijl ik mijn ogen stevig dichtknijp. Ik kreun een keer, waarna ik heel langzaam mijn ogen weer open. Nu voel mij ik plots niet meer zo wakker.

In de hoop dat de helderheid zich inmiddels heeft aangepast aan de omgeving pak ik mijn telefoon weer op. Het beeldscherm is inderdaad minder fel dan zonet, maar wel wazig. Ah, nee, dat ligt niet aan het beeldscherm, maar aan het feit dat ik mijn bril niet op heb of lezen in. Ik pak mijn telefoon over met mijn linkerhand, terwijl ik tegelijkertijd op mijn linker elleboog ga liggen. Met mijn andere hand begin ik het nachtkastje af te tasten opzoek naar mijn bril, maar ik houd mijn ogen strak op mijn telefoon want ik zie dan wel niet zo veel, maar wel dat ik meerdere keren ben gebeld. Milo heeft mij meerdere keren gebeld; drie keer om precies te zijn.

Mijn hart begint plots sneller te slaan, omdat ik weet dat hij normaal gesproken geen moeite doet een tweede keer te bellen. Meestal stuurt hij dan een appje met wat hij over de telefoon wilde zeggen of vragen en als hij niet dat niet doet, dan weet ik dat het niet belangrijk genoeg was.

Er moet dus wel iets aan de hand zijn als hij mij maar liefst drie keer belt. Angstig klik ik op zijn naam en bel hem terug, waarna ik de telefoon tegen mijn oor aandruk en mijn ogen op het nachtkastje vallen. Ik heb mijn bril namelijk nog niet gevoeld, dus of ik ben niet goed aan het aftasten of hij ligt er überhaupt niet. Vlug sla ik de dekens van mij af en zet ik mijn voeten op de grond. Ik klik het mijn nachtlampje met mijn rechterhand aan en... Godver, weer dat felle kut licht. Het duurt dit keer gelukkig maar enkele seconden voordat mijn ogen aan het licht gewend zijn. Dan zie ik dat mijn bril hier inderdaad niet ligt. Godverdomme.

Die Milo neemt ook nog eens niet op; hij drukt mij ook niet weg, want de telefoon gaat gewoon over. Ik sta op en loop haastig naar de badkamer waar sowieso mijn lenzen liggen. Ik bel hem nogmaals en elke keer dat de telefoon over gaat, geef ik de hoop op dat hij mij gaat opnemen.

In de badkamer zie ik per toeval naast mijn haargel mijn bril liggen, ik laat daarom mijn lenzen links liggen en zet mijn bril op. Zenuwachtig zet ik mijn rechterhand in mijn zij en begin ik met mijn voet te tikken. Dan begint Milo's voicemail af te spelen en ik hang al zuchtend de telefoon op. Ik kijk direct op het beeldscherm dat ik dus nu scherp zie. Het is nu ongeveer kwart voor acht in de ochtend en Milo heeft mij om 04:48 twee keer gebeld en vervolgens nog een keer om 04:53. Hij heeft mij geen appjes gestuurd, maar desondanks dat denk ik niet dat het een onbelangrijk telefoontje was, correctie: telefoontjes.