"Niektóre rzeczy po prostu się nie zmieniają, mimo wszystko."
Minęły dwa lata od pierwszego ataku na Paryż. Zarówno Marinette, jak i Adrien dzięki swoim sekretnym tożsamościom mogą się rozwijać, choć szkoła czasem bywa barierą nie do pokonania. Ich...
Objawy nie ustawały. Atak paniki tylko się nasilał. Tikki próbowała jakoś mi pomóc, ale niezbyt skutecznie.
- MARINETTE? JEZUS CO SIĘ STAŁO?! - usłyszałam głos Conrada, który przy szumie w mojej głowie wydawał się być strasznie odległy.
Chłopak od razu podbiegł i chwycił mnie za ramiona, wcześniej delikatnie unosząc mój podbródek tak, abym na niego spojrzała.
- Ktoś ci coś zrobił, dziewczyneczko? - spytał, kojąco gładząc moją skórę, poprzez robienie na niej kółek kciukami.
- Boję się - tylko to zdołałm z siebie wydusić.
Blondyn przyciągnął mnie, zamykając w swoich ramionach. Czułam ciepło jego ciała, kontrastujące z moim przemarzniętym. Zielonooki gładził mnie po plecach, raz po raz powtarzając, że rozumie oraz to zaraz przejdzie, jesteś już bezpieczna.
Pomagało. To naprawdę pomagało. Z czasem mój oddech się unormował, a ja przestawałam panikować. Byłam mu szczerze wdzięczna.
- Dziękuję - szepnęłam, a on rozczochrał mi lekko włosy.
- Nie ma za co, dziewczyneczko. Pamiętaj, że zawsze będę cię wspierał - odparł, ocierając łzę na moim zapewne czerwonym jak przegniłe pomidory, policzku.
***
U
piłam kolejny łyk herbaty. Strażnik, całe szczęście, jeszcze nie wrócił, więc mogliśmy spokojnie rozmawiać, obrzedając się suchymi herbatnikami na jego kanapie.
- Powiedz mi - przerwałam, aby spróbować ugryźć ciastko. Mimo, iż moczyłam je przez dobre kilka minut w gorącym naparze, to małe gówno wciąż było twarde jak skóra bezdomnych na piętach (nie żebym coś na ten temat wiedziała, to tylko przypuszczenia) I mogło połamać mi zęby - Co ty tu właściwie robisz? I skąd wiedziałeś jak postąpić w takiej sytuacji?
- Odpowiem na twoje pytanie, jak ty odpowiesz na moje, dziewczyneczko - odparł, a ja nerwowo podrapałam się po karku.
- Eee... - zaczęłam - Tak wtedy zareagowałam, bo... Zgubiłam miraculum pszczoły.
Chłopak zakrztusił się cegłą, znaczy herbatnikiem, więc ja musiałam go jakoś uratować. Standardowo, klepiąc po plecach tak, jak robi się to z niemowlakami, które swoją drogą zapewne mają więcej IQ od niego.
- O kurwa - wydusił - Wiesz, że ty i twój lateksowy porno-kotek macie przejebane?
- Wiem.
- Chociaż... - potarł palcami skronie, co wskazywało na ciężką pracę jego upośledzonych komórek nerwowych.
- Co?
- NIE PRZERYWAJ MI! MYŚLĘ!
- No tak, wiem, że pierwszy raz wymaga ogromnego wysiłku i zazwyczaj boli - odpyskowałam, a on wepchnął mi w ustach tę kamienną karykaturę ciastka.
- DAJ MI POWIEDZIEĆ! W sumie to on nie musi się jeszcze dowiedzieć. Jak nie znajdziesz go do jutra, to dopiero powinnaś się martwić. To miraculum, ktoś prędzej, czy później się nim pobawi.
- Może i masz rację...
- Rację, to ja mam zawsze. Ale teraz mam jeszcze pytanie...
- Najpierw moje. Odpowiadaj - zażądałam, a on westchnął, składając dłonie w piramidkę, niczym polski Jarosław Kaczyński. Brakowało jeszcze kota.
- Skąd wiedziałem jak ci pomóc? - zaśmiał się nerwowo - Nie mówiłem Ci tego, a w sumie powinnaś wiedzieć. Masz dwanaście lat i pewnie rozumiesz, że ludzie umierają - przewróciłam oczami na wzmiankę i wieku - Mój ojciec nie żyje, popełnił samobójstwo jeszcze przed moimi narodzinami. Matka od razu mnie oddała do okna życia. Wychowałem się w sierocińcu i w sumie nadal wychowuję, bo nikt mnie nie chciał - ponownie zachichotał, a mi robiło się go coraz bardziej szkoda - Tam ciągle ktoś miewał ataki paniki. Sam tak miałem. Z czasem pomaganie takim obosbom było już automatyczne.
- Jezu...
- Nie, Marinette. Nie żałuj mnie. Nie tęsknię za rodzicami, bo nigdy ich nie miałem. Zresztą jestem zajebiście szczęśliwy! Mam genialnego kumpla, kontakt z superbohaterką, zakochałem się i do tego dowiedziałem się, że... - nagle urwał w połowie zdania, co mnie lekko zdziwiło. Wahał się - Eee... Że będę mógł mieć chomika! Szkoda tylko, iż nie chcę gryzoni.
- Już cię nie lubię.
- DLACZEGO?! BO NIE LUBIĘ PRZYJEBANYCH, UDOMOWIONYCH SZCZURÓW?!
- Tak.
Blondyn uderzył się z otwartej dłoni w czoło, kręcąc swoim pustym łbem z politowaniem.
- Dobra, teraz moje pytanie - powiedział już o wiele poważniej. Tak, jakby radość nagle z niego wyparowała.
- Pod warunkiem, że na moje również odpowiesz - kiwnął potwierdzająco głową.
- Czy to był twój pierwszy atak paniki?
- Skąd takie pytanie? - nie do końca miałam ochotę na takie wyznania.
- Odpowiedz - nakazał, a ja westchnęłam.
- Nie - mówiłam całkowicie szczerze, choć w planach miałam kłamstwo - Od jakiegoś czasu je miewam. Zazwyczaj przez koszmary. To... dość skomplikowane.
- Mów mi, cholera, jeśli coś będzie nie tak. Marinette, to nie jest zdrowe.
- Wiem.
- Ktoś cię skrzywdził?
- Nie.
- Masz jakąś traumę?
- Nie, ale czuję się, jakbym miała - znów ogarnęło mnie pieprzone deja vu - Teraz moje pytanie.
- Dawaj.
- Co ty tu robisz? Już sam fakt, że tak często ty bywasz jest dziwny, ale to, iż Fu zostawił cię tu bez opieki...
- Mój dziadek mi ufa - słysząc jego słowa, zachłystnęłam się herbatą. Dusiłam się przez dobre kilka minut, w pewnym momencie już nawet żałowałam, że nie napisałam testamentu.
- KTO KURWA I JAK?! - zawołałam, po incydencie z zatkaniem naparem dróg oddechowych.
- Aaa... Przejęzyczyłem się, ale jak już wiesz... Mistrz to ojciec mojego ojca. Ale to nie jest najmocniejsze, słuchaj...
- Dzień dobry, Biedronko - do pomieszczenia, przerywając niczym Polsat w najciekawszych chwilach, wszedł stary chińczyk.
Ostatni żyjący strażnik miraculów.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
OSOBA ZE ZDJ TO MOJA WIZJA MARI W PRAWDZIWYM ŻYCIU
@pandorarora33 CAŁY ROZDZIAŁ DLA TWOJEGO CHRZEŚNIAKA MORDO
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
