Porselenden Hayatlar

10. Bölüm | ÇALINAN ANILAR

Merhabalar!

Lütfen yıldıza basmayı ve yorum yapmayı unutmayın.

Keyifli Okumalar!

Şarkılar:

Dedüblüman- Bir İhtimal Halim

Mabel Matiz- Fırtınadayım

Bazı sözler bir bıçağın içimizi deşmesinden daha fazla acıtır canımızı, bazı cümleler bizi bir anda dört duvar arasında mahkummuşuz gibi hissettirir. En acısıysa  bize böyle hissettiren sözlerin sahibi bazen bizzat biz oluruz.

Az önce ağzımdan çıkanlarla Defne'nin yüzündeki tüm kan çekilirken nefesi kesilmiş gibi, bir daha nefes alamayacakmış gibi bana baktı. Gözlerinde bir anda acı ve korku belirirken Atlas'ın fısıltı gibi bir sesle "Ne?" diye sormasıyla bakışlarımı ona çevirdim ama O gözlerini bile kırpmadan Defne'ye bakıyordu.

"Bilmiyor muydun?" diye sordum titreyen sesimle. "Simge biliyordu. En yakın arkadaşının kaybına çok üzüldüğüne ve ona destek olmak için elinden geleni yaptığına eminim ben." Simge'nin ajandasını kurcalarken Defne'yle hastaneye yazılı bir tarih görmüştüm ve o zaman Defne'nin hamileliğinden haberi olduğunu anlamıştım. "Ama tek bilen O değil, Efe de biliyor. O yüzden ben senin de bildiğini düşünmüştüm."

Atlas'ın yüzündeki tüm ifadeler domino taşı gibi dağılırken gözlerini kırpmadan gözündeki yaşın bile donup kaldığı Defne'ye bakıyordu. Sanki nefes almayı bile bırakmış gibiydi. İnsanlar sessizleşirken Atlas bir anda "Müziği kapatın! Herkes siktirsin gitsin, bizi yalnız bırakın!" diye bağırdı. Bağırışıyla titrerken o an aslında ne yaptığımı fark ettim. Defne'ye sağladığım bıçağın benim tuttuğum tarafının da keskin olduğunu fark ettim. Sırf benim hayatımı birileri mahvetti diye ben de düşünmeden, acımadan birilerinin hayatına saldırıyordum.

Yerimde kalakalmış bir halde benim eserim olan kıyamete baktım. Defne oturduğu yerde karnına sarılmış bir halde titriyordu, gözlerinden yaşlar boşalmaya başlamıştı. Atlas'sa ayakta kıpkırmızı olmuş bir suratla onu izliyordu ve tepkisini ortaya koymak için herkesin evden ayrılmasını bekliyor gibi kıpırdamadan duruyordu.

Titreyen bedenimle yerimden kıpırdayamazken birinin belimden tutup beni çektiğini hissettim. Beni çeken bedene engel olmazken gözlerimi onlardan ayıramıyordum.

Birinin hayatını mahvetmiştim.

Bile isteye, sonuçlarını düşünmeden yapmıştım ve kelimeler bir ok olup ağzımdan çıktığı anda pişman olmuştum. Kimsenin hayatına bu şekilde müdahale edemezdim, etmemeliydim ama yapmıştım yine de.

Cihan belimi tutup beni o evden çıkarttığında titrememi durduramadığımı fark ettim. Beni park halindeki arabaya götürürken belimdeki elini tuttum ve O'nu durdurdum. Gözlerimi sıkıca yumup içime derin bir nefes çektim ve ayakta durmak için çabalamaya çalıştım. Dizlerim beni daha fazla taşımayacakmış gibi hissediyordum. Cihan da bunu fark etmiş gibi kendini bana yaklaştırdı. Belimi daha sıkı bir şekilde tutup titreyen bedenimi iri bedenine yasladı.

"Sakin ol." Diye bana fısıldarken her ne kadar sakin konuşsa da bana kızgın olduğunu biliyordum. Bu yaptığım onu sinirlendirmişti. Belimi sıkıca tutarken arabayla aramızda birkaç metre kalmıştı ama ben arabaya binmek istemiyordum. Belimdeki kolunu çekip ilerideki denizin önünde bulunan banka gitmek istedim ama dizlerim o kadar titriyordu ki değil oraya kadar tek başıma gitmek bir adım bile atabilecek halde değildim.

Titrememesi için sıktığım dişlerimi birbirinden zoraki bir şekilde ayırdım.

"Hemen eve gitmesek olur mu? İleride bir tane bank vardı, orada oturmak istiyorum."