Okumuş olduğum dini, edebi ve şiir kitaplarının incelemelerini yapıyorum. Tüm incelemeler ve aralara serpiştirilmiş yorumlar, sözler şahsıma aittir. Herhangi bir yerde alıntı, paylaşım, kopyalama yapılırsa yasal işlem ve telif hakkı başlatılacaktır...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tür: Edebiyat, şiir Sayfa sayısı: 191
"Belki yine gelirim" den sonra, Ahmet Telli'den okuduğum ikinci kitap, " Kalbim unut bu şiiri"
Ahmet Telli, yaşayan bir şiir ustası, son değerlerimizden birisi, kalemini kılıç yapıp da yazan, şairlerin çektiği işkencelerin, kötü muamelelerin sözcüsü olan son kalıntısı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her şair yargılanmak, acı çekmek zorunda mı? Ahmet Arif, Sabahattin Ali, Nazım Hikmet ve daha niceleri bilmiyorum bu konuda söylenecek söz bulamıyorum. Ama ben, "her insanın fikirlerine saygı duyulmasından yanayım. İnsandan yanayım."
Kentin, kuşların, ayrılıkların, hasretlerin, yalnızlıkların dilini öylesine güzel, sade, açık, anlaşılır şekilde dizelere dökmüş ki Telli, her satırda kendimi buldum.
Duygularıma tercüman olan o güzel mısraların inceliğine sarıldım. Hatıralarımı, acılarımı, aşklarımı o satırlarda yaşadım. Bir kar ayazıyla üşüyen yüreğimi onun mısralarıylaısıttım. Her satırın altını çizdim, gönlümün yorgunluğuna bir çare buldum. Yeniden yaşadım hüzünlerimi ve gidenlerden kalma ayrılık sancılarını...
Velhasıl ben ne söylesem az söylemiş olurum. Kitaba adını veren şiiri bırakmadan olmaz değil mi?
KALBİM UNUT BU ŞİİRİ
uğuldayan ve hep uğuldayan bir orman kadar üşüyorum şimdi yanlış rüzgarlar esiyor dallarımda yanlış ve zehirli çiçekler açıyor kanımda kocaman gözleriyle bir çığlık
su ve ses kadar beklediğim ne kaldı geride, bilmiyorum uzanıp uyumak istiyorum gölgeme ve sarınmak o kocaman gözlerin uğuldayanrüzgarlarına
bir acıyı yaşarım ve zehirden çiçekler üretirim kömür karası uçurum kadar bir yalnızlık yaratırım kendime, atlarım anısı yoktur küçük rüzgarların
yapraklarım yok artık kuşlarım yok büsbütün viran oldu dağlarım ezberimdeki türküler de savrulup gitti ömrümün karşılığı kalmadı sesimde sesimde yalnız ormanların gümbürtüsü
yanlış... daha baştan yanlış bir şiirdi bu, biliyorum ve belki ömrümüzün yakın geçmişi bu kadar doğruydu ancak, kimbilir Kalbim unut bu şiiri
İnan Durak Taş'ın çok sevdiğim şu dörtlüğü ile noktalayayım.
"Ben güzel günlere, Umudumu hiç kaybetmedim. Ara sıra yorulup, Bir şiirde dinlendim hepsi bu..."
