Nefretten Aşka *TAMAMLANDI*

0.14

Okunma sayısı için teşekkür ederim♥

////////

Yaşadığım şeyleri artık idrak edemiyordum, her şey rüya gibi geliyordu.

Aras karşımda abimin ölmediğini söylüyordu, peki ya o gün?

Hızla ayağa kalktığımda o da kalktı.

'Ne demek ölmedi! CEVAP VERSENE'

'Bağırma, arabaya geç!' dediğinde ne dediği umurumda değildi,

hızla yakasını tuttuğumda dümdüz sadece bana bakıyordu,

'Cevap ver dedim! Sen nasıl bir canisin. RAHAT BIRAK BENİ, AİLEMİ'

Derin nefes aldım, titrek sesimle zor da olsa 

'Hatta, ölmeyi tek hak eden kişi sensin. Ölsen arkandan 1 damla göz yaşı dökmem Aras'

Yakasını bırakıp arabaya gittiğimde o hala aynı yerdeydi. Ağır olmuştu ama gerçekler böyleydi.

10 dakika sonra geldiğinde öne oturdu, ilk defa.

Camdan dışarı baktığımda ıssız bir yere gelmiştik.

Arabadan indiğimde ormanlıktı, sadece ağaçlar ve bir tane depo vardı. Aras oraya girince arkasından bende girmiştim.

Depoya girdiğimde arasın arkasında durdum, sandalyeye bağlı arkası dönük olan adamın abim olma düşüncesi ile hızla oraya koştum.

Abimdi.

Ağlamam, hıçkırıklarım artmıştı. Baygındı ama yüzünde hiçbir şey yoktu.

'NE BAKIYORSUN HASTANEYE GÖTÜRELİM ABİMİ' dedim bize sadece bakan Arasa dönerek.

'İyi abin.' dedikten sonra arkasındaki adamlarına işaret yaptığında buraya gelen adamlardan korumak istercesine ayağa kalktım.

'Ne yapacaksınız abime! Ben canımın yarısını buldum verir miyim size!'

Aras yanıma geldiğini elimi tutana kadar anlamamıştım. Kendisine çevirdiğinde boşta kalan elini yanağıma koyduğunda, lal olmuştum sanki.

'Söz veriyorum, düzelecek her şey ' demesiyle kahkaha atmıştım. Neyin düzelmesi?

'Kaçıncı söz verişin? Senin gibi bir piçe inanır mıyım?' dememle yanağımdaki eli saçlarımı sarmıştı. Acıyordu ama bu sefer boyun eğmeyecektim.

Acıyan saçlarımın verdiği yüz ifadesiyle zorda olsa güldüm,

'Sen busun işte Aras, sevdiğini döverek yanında tutan. Ağrına mı gitti ? Hatırlasana beni ilk gün bir odaya hapsettiğini, öldürmeye çalıştığını? Bunlar sana az bile. Umarım, sende yaşarsın aynı acıyı.'

Elleri gevşediğinde yaklaştı, dudaklarıma yaklaştığında geri kaçacakken elleriyle sabitledi yüzümü.

Dudakları dudaklarımı esir aldığında ağlamam artmıştı, canım çok acıyordu. Ağır geliyordu bana.

Dudaklarımdan yavaşça ayrıldığında aynı yakınlıkta fısıldadı,

' Bu gece, her şey bitecek.' diyerek gittiğinde oraya sabitlenmiş hissediyordum. Ne bitecekti?

Aklıma abim gelince arkasından gittim,

'Bir daha sakın beni öpme. Kendimden iğreniyorum.' dediğimde kafasını çevirmeden yan gözle bana baktı.