Unicode
အပိုင်း (၂၀၁)
ငါသူနဲ့လက်ထပ်ရမယ်
‘ဝှီး’ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ မြားတံက စက်ကွင်း ဗဟိုချက်ကို အားပြင်းပြင်းနဲ့ ထိမှန်သွားသည်။
အသက်ဆယ့်သုံးနှစ် အရွယ် ကောင်လေးက လေးကိုင်းကို အသာအယာ ပုတ်လိုက်ပြီး “မင်းက ငါ့ကို ဘာလုပ်စေချင်တာလဲ”
“အာ…”
နန်းပေါင်ရီက ခိုးချောင်ခိုးဝှက် ပြုံးလိုက်ပြီး “ငါ့မှာ ပျော်စရာကောင်းတဲ့ အစီအစဉ် တစ်ခုရှိတယ်”
ထိုနေ့ နေ့လယ်မှာတော့ ……………
သခင်မဟောင်က သူ၏သား ဟောင်ရင်းနှင့်အတူ စီမံထားတဲ့အတိုင်း ရောက်လာခဲ့သည်။
ချွေးဟွားဂိတ်တံခါးကို ဖြတ်လာသည့် အချိန်တွင် သခင်မဟောင်က သူ့ကို မမေ့မလျော့ သင်ကြားပေး နေသည်။
“နန်းအိမ်တော်က ချမ်းသာကြွယ်ဝပေမယ့် ငါတို့ အိမ်တော်ကလည်း မညံ့ပါဘူး၊ မင်းက အရမ်းကြီး ကန့်သတ် ထိန်းချုပ်ထားဖို့ မလိုဘူး”
“အမေ၊ ကျွန်တော်နားလည်ပါတယ်”
“နန်းပေါင်ကျူးက ရိုးစင်းသလို တုံးအပြီး အစားအသောက် စားရတာကို အရမ်းကြိုက်တယ်လို့ ငါကြားထားတယ်၊ စဉ်းစားကြည့်စမ်း၊ သူက လက်ထပ်ဖို့ဆို အရမ်းဝနေလို့ ဖြစ်နိုင်တယ်၊ အဲဒါကြောင့် နန်းအိမ်တော်ရဲ့ ဒုတိယ သခင်မက ငါတို့ကို ကမ်းလှမ်းတာ၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ရှုနိုင်ငံရဲ့ အချမ်းသာဆုံး အိမ်တော်က သခင်မလေးဖြစ်ပြီး အမတ်မင်းရဲ့ ညီမငယ်လေး ဆိုပေမယ့် ငါ့သားနဲ့ တန်တယ် ဆိုရုံပါပဲ၊ ဒါပေမယ့် ငါတို့က အသာစီးရအောင် လုပ်ပြီး သူတို့ ငါတို့ကို တောင်းပန်လာအောင် လုပ်ရမယ်၊ လက်ထပ်ပွဲကို ဆွေးနွေးတဲ့ အခါကျရင် ပိုပြီး အကျိုးအမြတ်ရဖို့ လိုတယ်”
ဟောင်ရင်းက ပြုံးရင်း “အမေက ဒီနှစ်တွေမှာ ခက်ခက်ခဲခဲ အလုပ်တွေ လုပ်ထားရတာ၊ ပြီးတော့ သားက နန်းပေါင်ကျူးကို ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံမှာပါ၊ ပြီးတော့ သူ့ကို ဟောင်အိမ်တော်ကို ခေါ်လာပြီး အမေ့ကို ကောင်းကောင်း ပြုစုခိုင်းပါ့မယ်”
သခင်မဟောင်က ဝတ်စုံကို ပို၍သေသပ်အောင် ပြုပြင်လိုက်ပြီး မျက်လုံးတွေထဲမှာတော့ ကျေနပ်အားရဟန် အပြည့်ပင်။
