Η Κόλαση και ο Παράδεισος μου.

Κατι καινουργιο

Part 13

Το φιλί μας διακόπηκε βίαια.
"Τι κανεις ρε μαλακά;"
Ο Μαριος βρέθηκε χαμο.
Κοίταξα τον Ορεστη.Ηταν εξαγριωμένος.
"Τι στο διάολο κανεις;"του φωναξα και τον εσπρωξα.
Έσκυψα και επιασα το πρόσωπο του Μαριου.
Αιμοραγουσε στα τα χείλη του.
"Αιμοραγεις!"είπα αναστατωμενα.
Γέλασε.
"Γιατι γελάς;"τον ρώτησα.
"Γιατι ανυσηχεις για εμενα"
Χαμογέλασα.Τον βοήθησα να σηκωθεί.
Ο Μαριος σηκώθηκε και κοίταξε τον Ορεστη.
"Σου είπα οτι εκεινη ειναι εκτός οριων"του ειπε ο Ορεστης.
"Τι να κάνουμε Ορεστη δεν εισαι το αφεντικό μου και δεν εισαι κανενας που μπορεί να μου δίνει εντολές συνεχεια λες και εισαι καποιος"του ειπε ο Μαριος σχεδόν χαμογελώντας.
Ο Ορεστης τον κοίταξε με μίσος.Τον πλησίασε.
"Αν τολμησεις να πλησιάσεις ξανα εμενα η τους άλλους.Πεθανες.Μηνε μακριά μας"
Απομακρυνθείκαι μπήκε στο αμάξι του και με μεγαλη ταχύτητα εφυγε.
Μόλις ειχε συμβεί το πιο ψυχρό πράγμα που ειχα δει ποτε μου.
Μια δυνατή φιλία διαλύθηκε.Εξαιτιας μου.
"Ε γιατι στεναχωριεσαι;"με ρωτησε γλυκά.
Ενα δάκρυ κύλισε πανω στο πρόσωπο μου.
"Εεε γιατι κλαις;"ειπε και με έπιασε απο το πρόσωπο και μου σκούπισε το δάκρυ.
"Γιατι εγω φταίω"είπα χαμηλοφωνα.
Με εκανε να τον κοιτάξω.
"Δεν φταις σε τιποτα μην σκέφτεσαι ετσι"ειπε και με αγκάλιασε.
Την ηθελα αυτη την αγκαλιά.Την χρειαζομουν.
"Ελα παμε"έπιασε το χερι μου και μπήκαμε στο αυτοκίνητο του.
Στην διαδρομή σκεφτόμουν ολα αυτα που εχουν συμβεί μεχρι τωρα.Εμιαζε με κάποιο τρελό όνειρο.
Σε δέκα λεπτά βρισκόμασταν στο σχολειο.
Κατι με σταματησε απο το να βγω εξω.
Μου έπιασε το χερι.
"Εισαι καλα με...εμάς;"
Είμαι;
"Ναι ναι"χαμογέλασα και βγήκα εξω.
Βγήκα απο το ακριβό αμάξι του Μαριου και ολα τα ματια έπεσαν πανω μου.
Ο Μαριος ηρθε δίπλα μου και μου έπιασε το χέρι.Τότε ηταν που ολα τα ματια άνοιξαν διάπλατα.
Φανταζόμουν ήδη τα κουτσομπολιά:'Ο κουκλος και πλούσιος Μαριος με την άγνωστη καινούργια.'
Ο Μαριος με τράβηξε και ο κόσμος άνοιξε στα δυο.Ενιωθα σαν διασημότητα.
Αλλα τότε παρατήρησα πως ολα τα ματια των κοριτσιών με κοιταζαν με ζήλεια και μερικές με μίσος.
"Μην δίνεις σημασια"μου ψηθιρησε ο Μαριος.
Μακριά απο το πλήθος φενοταν ενα κεφαλάκι με ροζ μαλλιά.Ο Γαμωτο!
Όσο πλησίαζα ενα πρόσωπο με θυμωμένα χαρακτηρίστηκα και σταυρωμένα χερια με κοιταζε.
Η Ηώ!
Άφησα το χερι του Μαριου.Και έπεσα στην αγκαλιά της!Η μοναδική μου φιλη και την ξέχασα εντελώς.
Δεν ανταποκρινόταν στην αγκαλιά μου.
Οταν την άφησα δεν ειχε αλλάξει η έκφραση στο πρόσωπο της.
"Καλα που μας θυμηθηκες!"ειπε θυμωμένα.
"Χίλια συγν-"
"Παράτα μας"γύρισε και άρχισε να φεύγει μόνο που και οι δυο πέσαμε πανω σε μια παρέα αγοριών.
Και για μαντέψτε ποιος ηταν μπροστα μπροστα!

Να και αλλο ενα κεφάλαιο.Τι κανει ο Μαριος;Τι έγινε ξαφνικά με τον Ορεστη;Τι πιστεύετε οτι θα γίνει;
ΨΗΦΙΣΤΕ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ!!!!!!!!
Όπως παντα,
με αγαπη,
Λιλη •-•