Η Κόλαση και ο Παράδεισος μου.

Η αληθεια

Part 30

Δεν πρόλαβε να τελιωσει την πρόταση γιατι του έγνεψα κουνώντας το κεφάλι μου.
Απομάκρυνε το σωμα του απο το δικό μου και κάθισε στην άκρη του κρεβατιου κοιτώντας τα χερια του.
Δεν ηξερα τι να πω.
Ξεροκατάπια.
"Θ-θυμωσες;"ειπα ενώ έτρεμε η φωνη μου.
Δεν απάντησε.
"Συγνωμη εγω δεν ηθ-"
Πετάχτηκε όρθιος χωριά να γυρίσει ομως να με κοιτάξει.
"Ερμιονη δεν ειναι αυτο...εγω ημουν ετοιμος να...πίστευα οτι είχες..."σταματησε και χαμηλώσε το τόνο της φωνής του.
Γύρισε και με κοίταξε.
"Θα μπορουσα να σε ειχα πονέσει..."ειπε και ηρθε σε απόσταση αναπνοής.
Ενα δάκρυ μου ξέφυγε.
"Συγνωμη...ηθελα να στο πω...αλλα...Θυμωσες;"
Σκούπισε το δάκρυ μου και με φίλησε.
Ενα χαμόγελο εμφανίστηκε.
"Σε ευχαριστω που περιμένες"ειπε.
Τον κοίταξα με ορθάνοιχτα ματια.
"Δηλαδή...δεν εισαι..θυμωμένος;"
"Μωρό μου γιατι να είμαι;Με κανεις τον πιο ευτυχισμένο άντρα του κόσμου.Σαγαπω."
Με αγκάλιασε και επιτέλους βρισκόμουν μεσα στην αγκαλιά του.
"Και εγω"ψιθηρησα.
"Άκου.Οποτε θα νιώσεις ετοιμη θα γινει ενταξει;Δεν βιαζόμαστε.Και οταν δεν θα μπορω εγω θα μου λες να σταματάω"
Χαμογέλασα.
"Ενταξει"
"Θα ειναι δύσκολο ομως"λέει και αναστενάζει.
Τον κοίταξα
"Γιατι;"
Άρχιζε να έρχεται πιο κοντα.
"Δεν ξερω ποσο θα αντέξω"
Ειπε και άρχισε να με φιλάει παθιασμένα.

~~~την επόμενη μετα το σχολειο~~~

"Του το ειπα"
"Ποιο πράγμα;"
"Οτι είμαι παρθένα"
Το νερό βγηκε απο την μύτη της.
Με κοίταξε έντρομη.
"Ναι καλα..."
Χαμογέλασα.
"ΟΜΓ ΟΜΓ ΟΜΓ ΟΜΓ ΟΜΓΓΓΓΓΓΓΓ"
"Σσσσσς μας κοιτάνε"
"Τι ειπε;Πως το έμαθε;Ποτε;Που;"
"Ησυχασεεεεε.Τον σταμάτησα την ωρα που είμασταν έτοιμοι...και του το ειπα"
"Τι εκανε;"
"Ηταν πολυ γλυκός και μου ειπα οτι θα περιμένουμε μεχρι να είμαι ετοιμη"
"Οοοοοο...."
Γέλασαμε.
Την χαιρέτησα και χωριστήκαμε για να παμε στα σπίτια μας.
Την ωρα που περπαταγα σκεφτόμουν πως δεν ειχα δει ολη μερα τον Ορεστη.Με πείραξε αλλα δεν ηθελα να του γίνω κολιτσιδα.
Καθώς πέρναγα ενα στενό ακουσα φωνές να βρίζουν.
Ακουσα ομως και μια γνωστή.
"Δεν γινεται..."ειπα και έτρεξα ακομα πιο μεσα στο στενό.
Ξαφνικά εμφανίστηκαν μπροστα μου τέσσερις άντρες που κρατούσαν πιστόλια.
Η καρδιά μου σταμάτησε.Κρύφτηκα αμέσως μεσα σε μια χαράδρα.
Ομως ,κατω υπήρχε ένας πέμπτος αντρας.
"Δεν ειναι δυνατόν..."άρχισαν αμέσως δακρυα να εμφανίζονται.
"Ορεστη..."ειπα με σπασμένη φωνη.
"Νομίζες οτι θα σε αφήναμε ε;ΜΑΛΑΚΑ"ένας μεγαλοςωμος αντρας τον κλώτσησε πολυ δυνατά στην κοιλιά.
Εκεινος μουγκρισε και έφτυσε αίμα.
Δεν άντεξα και άρχισα να τρεχω προς το μερος του.
Οι άντρες με στόχευσαν με τα πιστόλια.
Έπεσα κατω και κάλυψα τον Ορεστη.
"Σας παρακαλω σταματήστε"φωναξα με οτι ειχα μεσα μου.
Πέρασαν μερικά δευτερόλεπτα.
Η ειρωνική φωνη του άντρα με εκανε να ανατριχίαζω απο φόβο.
"Και τι εχουμε εδω;"

Σοβαρά ομως δεν ξερω τι να πω.Ελλειψα πολυ καιρο το ξερω.Δεν ηταν διακοπές η κάτι.Απλα το Λύκειο δεν εχει ΚΑΜΙΑ σχεση με το Γυμνάσιο.Εχει ΑΡΚΕΤΟ διαβασμα.Δεν ξερω ποτε θα ξαναγράψω, δεν υπόσχομαι τιποτα.Συγνωμη.Απλα εχουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ διακοπες και οι καθηγητές ειναι σε φάση:ΔΙΑΚΟΠΕΣ;Οχι οχι οχι:: ΔΙΑΒΑΣΜΑΑΑΑΑ ΜΟΥΧΑΑΧΑΧΑΧΑ.Ναιπ ακριβώς ετσι.Ελπιζω να σας αρεσε το κεφάλαιο.
Σας παρακαλω πείτε μου την γνώμη σας τρεια δευτερόλεπτα θα σας παρει.
Α και ειναι κανεις που διαβάζει το βιβλιο μου και παει Λύκειο;Θα ηθελα να ακούσω την γνώμη σου για το Λυκειο.
Οκ ββ.
Κισσες.
Λιλη