Η Κόλαση και ο Παράδεισος μου.

Για κατσε

Part 4

Ξάπλωνα κάπου μαλακά.Μαλλον στο κρεβάτι μου.Μεχρι που άκουσα φωνές στο βάθος.Αγνωστες φωνές.
Τι στο διάολο;
Άνοιξα σιγα σιγα τα ματια μου.
Δεν ήμουν σπιτι.
Βρισκόμουν σε ενα πολυ φωτεινό άσπρο δωματιο.
Κοίταξα εξω απο το παράθυρο.
Που είμαι.
Μετα κοίταξα απο την αλλη.
Τι κανει αυτός εδω;
Ο Ορεστης κοιμόταν στην πολυθρόνα δίπλα στο κρεβάτι μου.Φενοταν τοσο γλυκός.Καμια σχεση με την πραγματικότητα.
Πηγα να σήκωσω το χέρι μου.Αλλα κατι με εμπόδισε και πόνεσα κάνοντας θόρυβο.
Ξαφνικά ο Ορεστης άνοιξε τα ματια του και κυριολεκτικά τυναχτηκε απο την πολυθρόνα.
Ήρθε γρήγορα δίπλα μου.
"Εισαι καλα;Πονας πουθενά;"ειπε και έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον.ουαου.
"Καλα είμαι απλα τράβηξα το χέρι μου"του είπα και έδειξα το χέρι μου.
Γέλασε ειρωνικά.
"Α ναι ξέχασα μην κανεις απότομες κινήσεις"
Του έριξα ενα σοβαρό βλέμμα.
"Που είμαι;"
"Στον παράδεισο γιατι λες να είμαι εγω εδω;"ειπε και γέλασε.
Τι αλαζόνας!!
"Χαχαχα οχι.Τωρα αλήθεια πες μου που είμαστε"
"Νοσοκομείο"
"Ε;"
"Θέλεις μήπως να στο ζωγραφίσω;"
Κοίταξα γύρω μου.Ειχε δικιο.Ημουν σε νοσοκομείο.
Τρελάθηκα σηκώθηκα απότομα αλλα έχασα τις δυνάμεις μου.
Έτρεξε και με έπιασε.
"ΟΠΑ ΟΠΑ που πας;"
Με ειχε φέρει πανω του.Με κράταγε όπως οι πριγκιπες στα παραμύθια.
Άρχισα να κλαίω πανω στο στήθος του.
"Ορεστη υποσχεσου οτι δεν θα με αφήσεις εδω!Υποσχεσου οτι θα φύγουμε!"
Δεν απανταγε.
"Υποσχεσου!"
Άκουγα τους χτύπους της καρδιάς του.
Ξαφνικά άκουσα βήματα.
"Τι γίνετε εδω;"
"Ορεστη!"
"Ερμιονη!"
Δυο χερια βρέθηκαν στο πρόσωπο μου.
"Αγαπη μου ζωή μου"η Μαμα μου.
"Βάλε την πισω στο κρεβάτι πρεπει να ξεκουράζεται."
"Στο υπόσχομαι"ψυθίρισε.
Ξαφνικά ένιωσα τα δυο χερια του να με αφήνουν.Και για κάποιο λόγο αυτο εκανε το σωμα μου να παραπονεθεί.
Την υπόλοιπη ώρα η Μαμα μου ρώταγε τον γιατρό τι είχα πάθει.Τιποτα σπουδαίο.Απλα ζαλίστηκα και κατι με την πίεση μου δεν θυμαμε.
Το μόνο που σκεφτομουνα ηταν εγω και ο Ορεστης.Ποσο ασφαλής ενιωθα στην αγκαλιά του.
Ανάθεμα τον!
Δυο ακόμα μέρες έμεινα στο νοσοκομείο.Η Μαμα μου ερχόταν καθε μερα με τον Κ.Χαρη
Και η Δάφνη φυσικα.
Μόνο ένας δεν ήρθε ουτε μια φορα.Ο Ορεστης.
Μπήκα στο αυτοκίνητο και περίμενα να φτάσω σπιτι.
Έκλεισα τα ματια μου μεχρι που το αυτοκίνητο σταμάτησε.
"Καλώς ήρθες σπιτι"
Άνοιξα τα ματια μου.Οχι αυτο δεν ειναι σπίτι μου.Αυτή η βίλαρα δεν ειναι σπιτι μου.
Οχι οχι οχι.
Μπαααα θα ονειρεύομαι.
Βγήκα απο το αυτοκίνητο και η Μαμα μου με οδηγείσε στην είσοδο.
"Το σπιτι μας μωρακι μου"
Είχα μηνει άφωνη.
Άνοιξε την τεράστια πύλη της εισόδου και μπήκαμε μεσα.
Τεραστιοοοο.Κηπος Θεέ μου.
Νόμιζα οτι ζούσα σε παραμύθι.
Οταν άνοιξαν την πόρτα του σπιτιού εγω δεν μπορουσα να χωνέψω καλα καλα τον χώρο.
Ηταν τιτανοσπιτο.
Η Δάφνη ξαφνικά έπιασε το χέρι μου και άρχισε να με τραβάει.
"Ορετης ορετης"γέλασα γλυκά με την γλυκύτατη προφορά της.
Και ας μην ηθελα να το παραδεχτώ ηθελα πολυ να τον δω.
Με τράβηξε πανω στις σκάλες και μεσα σε εναν μεγαλο διάδρομο.
Στο τελος του διαδρόμου ηταν μια πόρτα που έλεγε διάφορα απο εξω."μην μπαίνετε"και τα λοιπά.
Ακουγόταν μουσικη και φωνές.
Χτύπησα την πόρτα και η Δάφνη έτρεξε μακριά.
Την φώναξα αλλα δεν απάντησε.Ενιωσα τοσο περίεργα.Ημουν ετοιμη να φυγω αλλα η πόρτα άνοιξε πισω μου.
Έκλεισα σφιχτά τα ματια μου και γύρισα.
Τα άνοιξα και αυτο που αντίκρισα ηταν...
"Εεε εσυ δεν εισαι;;"
Μπροστα μου ηταν ενα μοντέλο,δεν γινόταν αλλιώς πως γινεται να ειναι τοσο ωραίος;Τι σωμα ειναι αυτο;
Μεσα απο το δωματιο ακούστηκε μια βαριά αντρική φωνη
"Ποιος ειναι ρε ;"
Και το αίμα μου πάγωσε.

Ναιιι ξερω αργωωω και έχετε δικιο απλα τωρα αρχίζουν οι κολο εξετάσεις και είμαι λιγο φιουυυυυ
Τα έχω παίξει.
Προσπαθωωωωω πολυυυυ
Ψηφίστε και ΣΧΟΛΙΑΣΤΕΕΕΕ σας παρακαλω χρειάζομαι γνωμεσσσς!
Όπως παντα ,
με αγαπη
Λιλη•-•