မနက်ခင်းအိပ်ရာနိုးတော့ ဂျောင်ဂုလည်း
အလုပ်သွားရန်အောက်ထပ်သို့ဆင်းလာတော့
မနက်စာစားဝိုင်းမှာထုံးစံအတိုင်းထယ်ယောင်းက
သူ့အတွက်ပါပြင်ပေးထားသည်။စားမယ်ဟန်ပြင်ကာထိုင်နေသော်လည်း ထယ်ယောင်းကတော့
သူ့ဘေးကနေမတ်တပ်ရပ်ကြီးနေသည့မို့
ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ကာ
"အဟွန့်...ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ။
ကော်ဖီထည့်ပေးလေ"
"သြော်..ဟုတ်...ဟုတ်"
"ကြောင်တောင်တောင်နဲ့"
ဂျောင်ဂုစားနေသည်ကိုဘေးကနေပြုံးစိစိကြီးနဲ့
ရပ်ကြည့်နေသည့်ထယ်ယောင်းကြောင့်
တစ်ချက်ဟောက်လိုက်သည်။
"ဘာကြည့်နေတာလဲ...မင်းရောမစားဘူးလား။
ငါ့ကိုပဲရပ်ကြည့်နေလို့ဗိုက်ပြည့်မှာမဟုတ်ဘူး။
တစ်ခါထဲဝင်စား"
"ဟီး..ဟီး..ဂျွန်မကြိုက်မှာစိုးလို့"
"စားစရာရှိတာစား"
"ဟုတ်ကဲ့"
ထယ်ယောင်းလည်းဂျွန်က တစ်ခါမှသူပြင်ပေးထားတဲ့မနက်စာကိုမစားတာကြောင့်
အံ့သြသွားရသည်။ထို့အပြင်သူနဲ့ပါအတူတူ
စားနေတာကြောင့်ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အပျော်ကြီးပျော်နေတော့သည်။ ဒါကဂျွန်
သူပြင်ပေးတဲ့မနက်စာကိုပထမဆုံးအကြိမ်
စားခြင်းဖြစ်သည်။
တီ...တီ...
"ကားဟွန်းတီးသံကြားတယ်..ကျွန်တော်ခြံတံခါး
သွားဖွင့်ပေးလိုက်ဦးမယ်"
"နေ..နေ..အကိုလေး လီယောင်းပဲ
သွားဖွင့်ပေးလိုက်မယ်"
အိမ်ထဲသို့luggageကြီးဆွဲကာဝင်လာသော
မေမေနဲ့ဖွားဖွားကြောင့်ထယ်ယောင်းရော
ဂျောင်ဂုပါ နင်သွားရသည်။အထုတ်ကြီးဆွဲ
လာပုံထောက်ရင်သူတို့ဆီမှာအပြီးနေမှာတော့
မဟုတ်လောက်ဘူးမလား။
"အမေနဲ့အဖွား အိမ်ပေါ်က
ဆင်းလာကြတာလား"
"အိမ်ပေါ်ကဆင်းလာတာမဟုတ်ဘူး။
နင်တို့ဆီမှာ လာနေမလို့။တစ်ခါထဲ
အထုပ်ဆွဲပြီးလာခဲ့တာ"
"အဖွားတို့ကဘာလာလုပ်တာလဲဗျာ။
ကိုယ့်အိမ်နဲ့ကိုယ်မနေဘူး။သူများ
အိမ်မှာဘာလာလုပ်မှာလဲ"
