"ပါပါး ခုနကဦးဦးကဘယ်သူလဲဟင်"
"မသိပါဘူးသားရယ်"
"အဲ့ဒါဆိုဘာလို့ပါပါးနာမည်ကိုခေါ်တာလဲ။
ပါပါးကရော ဘာလို့အဲ့ဦးဦးကိုအိမ်ထဲ
မခေါ်တာလဲဟင်"
မျက်နှာလေးမော့ကာမေးလာပါသော
သားကိုထယ်ယောင်းသင့်တော်မယ့်
အဖြေသာပေးလိုက်သည်။အမေးမြန်းထူလွန်း
တဲ့ပေါက်စကိုသူရှင်းပြရဦးမယ်။
ကလေးတွေရဲ့ဗီဇအရသားကစူးစမ်းတတ်သည်။
လူစိမ်းမြင်လျှင် ထိုလူ့အကြောင်းအား
မေးမဆုံးတော့။ "အဲ့ဦးဦးကဘယ်သူလဲ၊
ပါပါးနဲ့သိတာလား၊သားတို့ဆီလာလည်
တာလားဟင်"စသဖြင့်မေးတတ်သည်။
သားတို့အမျိုးလားဆိုတာပါသေးသည်။
အဲ့အခါကျရင်ထယ်ယောင်းမှာအာပေါက်
မတတ်ရှင်းပြရပြီ။
"ပါပါးနာမည်ခေါ်တာကလူမှားပြီး
ခေါ်တာနေမှာပါ။မသိတဲ့လူကို
အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်လို့မရဘူးလေ
သားသိတယ်မလား"
ထယ်ယောင်းကမေးခွန်းထောက်မေးတော့
သားကခေါင်းငြိမ့်ပြသည်။
"အဲ့ဦးဦးကသားတို့နဲ့မသိဘူးပေါ့နော်"
"အင်း..အဲ့ဦးဦးကိုပါပါးတို့မသိဘူး"
သူ့ရဲ့နေရပ်လိပ်စာကိုဂျောင်ဂုဘယ်လို
ရသွားတာလဲ။သူ့အနောက်ကိုများလိုက်နေတာလားဆိုတဲ့အတွေးကြောင့်ထယ်ယောင်းအနည်းငယ်တော့စိုးရိမ်မိသည်။သို့ပေမယ့်
မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ဂျွန်ဂျောင်ဂုဆိုတဲ့လူကဘယ်တုန်းကမှသူနဲ့ပတ်သက်သမျှကို
စိတ်ဝင်တစားရှိခဲ့ဖူးသူမှမဟုတ်ပဲလေ။
မသိမသာကလေးသက်ပြင်းချလိုက်ရင်းပဲ
သားကိုပေါင်ပေါ်တင်ကာမေးဖျားကလေးကို
ဆွဲ၍သူနဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံစေလိုက်သည်။
သားကိုမှာစရာရှိတာမှာရမယ်။သားက
ကလေးဆိုတော့ဘယ်သူခေါ်ခေါ်
လိုက်မှာကိုစိုးရိမ်ရတယ်။အထူးသဖြင့်
ဟိုလူလာခေါ်ခဲ့ရင်
"ပါပါးတစ်ခုပြောထားမယ်နော်သား
လူစိမ်းတွေခေါ်ရင်လိုက်မသွားနဲ့ကြားလား"
"ဟုတ်ကဲ့..ပါပါး"
"ဘယ်သူဘာကျွေးကျွေးလည်းမစားရဘူးနော်"
"Banana milkတိုက်ရင်ကောဟင်"
ကြည်လင်တောက်ပသောသားမျက်လုံး
လေးတွေဟာကောင်းကင်မှကြယ်လေးတွေ
လင်းသည့်နှယ်လင်းလက်တောက်ပနေသည်။ကလေးသဘာဝသားကသူကြိုက်တဲ့
အစားအစာဆိုဘယ်သူကျွေးကျွေးစားမိ
လိမ့်မည်မှာအမှန်ပေ။ဒီတိုင်းလွှတ်ထားလို့
မရသေးဘူး။အစားပုတ်ကလေးအား
သေချာမှာရပေဦးမည်။
