မနက်ခင်းနေရောင်ခပ်စူးစူးဟာ
ပြတင်းပေါက်မှတစ်ဆင့်မျက်နှာပေါ်သို့
ကျရောက်လာတော့ တစ်နေ့တာဝေယျာဝိစ္စ
တို့ကိုလုပ်ရန်အိပ်ရာပေါ်မှ ကုန်းရုန်းထလိုက်တော့သည်။မစားမှန်းသိလျက်နဲ့မနက်စာကို
နေ့တိုင်းပြင်ပေးမိသည်။
ဂျွန်မနိုးခင် အိပ်မှုကိစ္စအားလုံးကိုသူထလုပ်ရသည်။ကားရေဆေးပြီးခြံထဲကအမှိုက်တွေကို
တံမြက်စည်းဖြင့်လှည်းထုတ်နေသည်။
ဤသည်မှာသူ့ရဲ့မနက်ခင်း ဝေယျာဝိစ္စ
များပင်ဖြစ်သည်။
ဂျောင်ဂုတစ်ယောက်အိပ်ရာကနိုးနိုးချင်း
ကုတင်ပေါ်မှထကာ အလုပ်သွားရန်စတင်
ပြင်ဆင်လိုက်သည်။ညကထယ်ယောင်း
ဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်ပေးထား၍သာ
ခေါင်းကြည်လင်စွာနဲ့နိုးလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။
မဟုတ်လျှင်သူတော့အိပ်ရာနိုးနိုးချင်း
ခေါင်းကိုက်နေရပေလိမ့်မည်။
"နိုးပြီလားဂျွန် ခေါင်းကိုက်တာသက်သာရဲ့လား"
"အင်း သက်သာပါတယ်"
"ကျွန်တော်သံပုရာရည်ဖျော်ပေးရဦးမလား"
"ရတယ်..မဖျော်နဲ့တော့"
"ဒီတစ်ပတ် ကျွန်တော်စတော်ဘယ်ရီခြံ
သွားကြည့်ချင်လို့ အဲ့ဒါ...
သွားလို့ရတယ်မလားဟင်"
ခွင့်တောင်းသလိုဟန်ဖြင့် မျက်လုံးလေးများ
ဝိုင်းစက်ကာပြောနေသည့်ထယ်ယောင်းပုံစံက
အပြစ်ကင်းတဲ့ကလေးတစ်ယောက်နှယ်
ချစ်စဖွယ်အမူအရာလေးတွေ
ထယ်ယောင်းမှာရှိတာပဲ။
ရား....မင်းဘာတွေတွေးနေတာလဲဂျောင်ဂု
ထယ်ယောင်းကိုကလေးလို့မြင်လိုက်တာလား။
ပြီးတော့ချစ်ဖို့ကောင်းတယ်။ဘာလို့အဲ့လို
တွေးနေမိတာတုန်း။အခုချက်ချင်းအတွေးထဲက
ပြန်ထုတ် ထုတ်စမ်းဂျောင်ဂု
"ထုတ်စမ်း"
"ဗျာ..ကျွန်တော်ဘာမှမယူထားပါဘူး"
အသံကြားမှ သူလည်းအသိဝင်လာရသည်။
ထယ်ယောင်းမှာတော့သူ့စကားကြောင့်
ပြာပြာသလဲလဲ ဘာမှမယူပါဘူးဟုဆိုကာ
အတင်းရှင်းပြနေသည်ကြောင့်ဂျောင်ဂု
တစ်ယောက်ရယ်ချင်သွားသည်။
