"Fakat Efnan..." sertçe yutkunduğumda yumru boğazıma oturdu, tekinsiz sesiyle devam etti. "Korkak gözlerinin bedenime her değdiği an bana bir yaratıkmışım gibi bakman...İşte bundan nefret ediyorum." Tuttuğu bileğimi daha da sıktı, mümkünmüş gibi dah...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
ARKADAŞLAR BOL YORUMLARINIZI VE OYLARINIZI BEKLİYORUM. BEN YİNE YAZARIM FAKAT OYLAR VE YORUMLAR AZ OLUNCA EMEĞİME HAKSIZLIK OLUYOR. LÜTFEN DESTEĞİNİZİ GÖSTERİN 💔
DUYGU VE DÜŞÜNCELERİNİZİ MERAK EDİYORUM. BÖLÜMLER YAVAŞ YAVAŞ HIZ KAZANIYOR. SİZİ SIKMADIĞINI UMUYORUM.
UMARIM BİR GÜN SAYFA EDİTLERİNDE TEHLİKELİ MELODİ'YE DE YER VERİLİR🥺
°•○●
Hüsna ninenin şokla büyümüş gözleri elimdeki fotoğraftan ayrılarak usulca gözlerimi bulduğunda büyük bir potun kırıldığının farkına varıyorum, aksi hâlde o yüz ifadesinin ve ilacını götürmemi istemesinin ardından peşimden gelmesinin başka bir açıklaması olamazdı. Göz temasımızı kesmeden ağır adımlarla bana doğru yürüdü, aramızda birkaç mesafe kalınca buruşuk derili eliyle elimdeki fotoğrafı çekip aldı. Onu tıpkı diğerleri gibi albümün bir sayfasına yerleştirirken ninemin orada daha pek çok fotoğrafını görmemle kuşkularım ayyuka çıkmıştı.
“Neden bana tanıştığınızı söylemediniz nine?” mesafeli sesim odayı doldurduğunda nine elleri albümün üzerinde durakaldı.
Aynadan eğdiği yüzünü görebiliyordum, yüzünde yakalanmış olmanın, yıllardır sakladığı bir gerçeğin gün yüzüne çıkmasıyla mahvolmuş bir ifade vardı. Yüzünü bana dönmedi, kafasını kaldırmadı, “Ninen sana anlatır her şeyi, yavrum.”
Hüzünlü sesi ve olayı şimdilik geçiştirmek isteyen tavırları karşısında ısrar edemedim, bir süre daha omuzları düşmüş bu kadını izledim ve odadan çıkmak için onu geçtim.
Kapı eşiğine gelmişken dilinden dökülenlerle durdum, “Efnan...Ne kadarını öğreneceksin bilmiyorum ama şunu bilmeni isterim ki hiçbir şey seni üzmek ve harcamak için değildi.”
Hüsna ninenin âdeta içime ilmek ilmek hayal kırıklığını işleyen sesi oradan bir an önce gitmek istememe neden olmuştu. Mazinin hangi kapısının aralanmasına neden olduğumu bilmiyordum fakat canımı yakacak bir şeylerle karşılaşacaktım, bunu şimdiden hissediyordum.
Mutfağa döndüğümde kimse dalgın hâlime aldırış etmedi ve bu işime gelirken bir an önce zamanın akşam olmasını, ninemlerin gelmesini sabırsızlıkla bekliyordum. Hüsna nine ise misafirler gelene kadar odasından inmemiş, ortalıklarda görünmemişti; çok lanetli bir anı yaşadığımı hissediyor, keyfimin çok ama çok kaçacağını biliyordum. Ninemlerin gelmesine yarım saat kala masayı hazırlamaya başladık, ilk defa bu kadar kalabalık olacağımızdan yeni takımlar çıkarılmış özenle dizmiştik. Kekti, börekti, sarmaydı derken her bakanı gözünü doyuracak bir menü çıkarmıştık.
Ve nihayetinde ninemler geldiğinde onları karşılayacağım anın heyecanı içimden puf olup uçmuştu. Yine de canımdan çok sevdiğim kardeşime, Renan’a sarılırken çok kısa bir anlığına tüm kuşkularım, acılarım bir kenara çekiliyordu. Yengem ve dayım elbette gelmemişlerdi, bu beni daha çok sevindirirdi; onları zerre özlememiştim. Fakat Rana’nın gelmesini de bekliyor değildim dolayısıyla onu gördüğümde içimde buruk bir hisle gülümseyerek kucakladığımda aramızın artık eskisi gibi pürüzlü olmadığını anlıyorum.
