Süveyda, on sekiz yaşlarının sonunda aşkı ve sevgiyi arayan genç bir kızdı, babasından görmediği sevgiyi kendinden büyük erkeklerde arayarak hayatına devam ederken onu gördü, Barlas Hancıoğlu.
O günden sonra ikisinin de hayatı değişti.
Uyarı;
Dadd...
ve her zaman ki gibi wattpad yeni bolumu bircok kesime göndermiyor, bildirimi birkac güncelleme sonra gorenler daha cok resmen. bu yuzden bölümleri mecburen güncellemek zorunda kaliyorum.
yeni bölümler ise ramazandan sonra gelecek.
750 oy 900 yorum
iyi okumalar.
Bölüm Şarkısı; Cem Adrian & Mark Eliyahu - Derinlerde
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Barlas gittikten sonra kaç dakika orada öylece kaldım bilmiyorum. Olduğum yere sanki mimlenmiştimve adım atacak halim bile yoktu, onun ağzından çıkan kelimeler sanki toprak olup üzerime atılmıştı,düştüğüm çukurda o topraklar sayesinde ölmüştüm.
Haklıydı, çok haklıydı çünkü ben yapmamam gereken bir hatayı yapmıştım. Çocukluk etmiştim, haddim değildi ama dayanamamıştım.
Annesizlik çok zordu bilirdim, Zeynep'i öyle görünce o çaresiz yanım susamamıştı. Emindim annemi bir daha hiç göremeyecektim ama Dünya görsün istemiştim, bir anlık düşüncemle ise ileriyi düşünememiştim. Sandım ki onlar görüşürse Dünya'nın çektiği anne hasreti son bulurdu, Zeynep'te yaptığı hatayı anlayıp ona annelik ederdi.
Ne olursa olsun çocuk annesini isterdi, yaşı kaç olursa olsun anne farklıydı, biliyordum çok iyi biliyordum ve bu duruma karşı sessiz kalamamıştım.
Keşke kalsaydım, şimdi sevdiğim adamı kaybediyordum. O bana güvenip, beni sevmişken ben onun arkasından iş çevirmiştim, istemediği bir şeyi yapmaya çalışmıştım ama elime yüzüme bulaştırmıştım.
Beni seven, değer veren o adama yaptığım yanlışı ise ne yaparsam yapayım düzeltmem zor olacaktı çünkü bir kere bana olan güveni kırılmıştı.
Vücudumu taşımakta zorlanan bacaklarıma emir vermem gerekiyordu, daha fazla burada kalıp ondan uzak durmamalıydım. Gidip konuşmalıydım, belki beni affederdi...
Alışık olduğum eve girdiğimde etrafta Barlas yoktu, umarım odasına çıkmıştır düşüncesiyle asansöre binip onun odasının olduğu kata bastım, midem bulanıyordu ve kusacak gibiydim. Bu histen her zaman nefret etmiştim çünkü sonunda mutlaka mutsuz oluyordum. Asansör durduğunda indim ve sarsak adımlarımlasiyah kapılı odanın önüne geldim, önce derin bir nefes çektim ciğerlerime, daha sonra elimi yumruk yapıp iki keretıklattım ama ses gelmedi.
