Süveyda, on sekiz yaşlarının sonunda aşkı ve sevgiyi arayan genç bir kızdı, babasından görmediği sevgiyi kendinden büyük erkeklerde arayarak hayatına devam ederken onu gördü, Barlas Hancıoğlu.
O günden sonra ikisinin de hayatı değişti.
Uyarı;
Dadd...
sizlere söz verdiğim gibi bugün bölüm geldi, sizden isteğim ise yorum yapmanız, eskiden okuduğunuz bir hikayeye yorum yapmak saçma gelebilir ama gelen yorumlar sayesinde devamlı olarak bölüm yazıp atmak istiyorum.
560 oy 800 yorum. random ve boş yorum atmazsanız sevinirim kabul etmiyorum onları.
iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Evet bugünlük bu kadar haftaya görüşmek üzere." Profesör dersi bitirince amfide büyük bir kargaşa koptu ve kocaman amfi hızla boşalmaya başladı. Profesör geçen hafta rahatsızlığı yüzünden gelmediği için bu hafta telafi derside yapmıştı ve sadece 10 dakika ara verip iki saat ders işlemişti.
Telefonu çantamdan çıkardım, Barlas'tan iki cevapsız çağrı ve bir sürü mesaj vardı gülerek mesaj uygulamasına girdim ve Barlas'tan gelen mesajları okudum, yine bir sürü mesaj atmıştı, onun bu haline gülmeden edemiyordum, çıktığıma dair bir mesaj atıp amfiden çıktım.
Fakültenin önüne çıktığımda Barlas'ı beklemeye başladım birazdan burada olurdu.
"Süveyda," bana seslenen kişinin sesiyle arkamı döndüm, üst sınıflardan bir çocukla göz göze geldim, daha önce bir muhabbetim olmamıştı ama alttan birkaç derse girdiği için bunu biliyordum.
"Rahatsız etmiyorum değil mi?" Başımı olumsuz anlamda salladığımda dudakları aralandı ve kocaman gülümseyip ellerini sarı saçlarına soktu. Bu çocukta Rüzgar denen çocuk gibiydi, beni böyle etkileyeceğini düşünüyordu.
"Nasılsın?" omzu üstünden arkasını döndü ve arkasına baktı gözlerim oraya kaydığında kızlı erkekli dört kişi gördüm, onlarda dikkatle bize bakıyorlardı. Bakışlarımı onlardan ayırıp ne diyeceğini beklemeye başladım, normalde benimle asla konuşmayan insana bir şey olmuştu.
"Teşekkür ederim, sen?"
"İyiyim bende, hafta sonu fakülte kamp düzenliyor vizelerden önce kafa dağıtmak için. Beraber gidelim?" arkadaşlarına tekrar döndü, başımı olumsuz anlamda sallayıp yüzüne baktım, aklında kırk tilki döndüğü belliydi ama bende kuş değildim.
"Süveyda." Belime dolanan sıcak ellerle kafam bana sarılan adama döndü, Barlas sakin yüzüyle sarışın çocuğa bakıyordu. Sarışın şaşırmıştı, bunu mimiklerinden anlamıştım, Barlas gibi bir iş insanının on sekiz yaşında ki üniversite öğrencisiyle ne işi olabilirdi ki.
"Barlas bey merhaba," elini uzatıp hayranlıkla Barlas'a bakıyordu, beni biraz daha kendine çekti ve boşta kalan elini uzatıp çocuğun elini sıktı. Birkaç hafta aralıklarla aynı olayı yaşıyorduk, dejavu olduğumu hissediyordum, o zamanda yine böyle Rüzgar'la konuşurken Barlas yanımıza gelmiş beni sahiplenircesine kendine çekmişti.
