Hiçbir şeyi bitirmeyen aksine başlatan sonlar vardır. Bu sonları görebilenler ise Kanatlı Gece'yi yaşamış kişilerdir. Çünkü bu gece son ile başlar. Biz bu gecelerde yıllar geçirdik. Peki sizin Kanatlı Gece'yi yaşamaya cesaretiniz var mı?
(Not: Bu k...
Selamlarr :)<3 Bu gün, ileride gelecek olan "KANATLI GECE" serimizin açıklama kitabı ve aynı zamanda oradaki ana karakterlerden birinin umuttan acıya dönüşen yaşam öyküsü olan "KANATLI GECE - Son Işık" kitabının ilk bölümünü yayınlıyoruuumm <3 <3 <3 18.04.2023 - 17.00
Çooooooooooookkkkkk heyecanlıyım! Elim ayağıma dolanıyor. Kalbimi zaten zor zapt ediyorum. İnşallah inşallah inşallah beğenirsiniz. Beklediğinize değmesi tek dileğim<3 <3 <3
Son bir şey söyleyeyim, ilk bölüm aşırı sıradan ve olağan geçiyor çünkü karakterlerin tanıtım kısmı. Ama emin olun ikinci bölüm itibariyle asıl olaylar zinciri bizi karşılayacak 😌☺️
Daha fazla bekletmeyeyim :) Keyifli okumalar dilerimmm❤️💗💓💖💕 Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyor olacağım ;) :) Gelişmeler için takipte kalmayı unutmayınnnnnn<3 <3 <3 <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
~ İLK ADIM ~
Gece zifiri karanlığı ile her bir ara sokağı sararken ona direnmeye çalışan sarı sokak lambalarından bazıları bu karşı çıkışı sürdürememişti. Kış ayının başındaki dondurucu soğukta, bu karanlık sokaklarda ruhu geceye hapsolmuş bir adam ağır ağır yürüyordu. Saat gecenin bilmem kaçıydı ve kapkara gökyüzü ona tek yoldaştı. Binlerce yıldızı görebiliyordu ama en büyük sevdası dolunaydan geriye eser kalmamıştı. İçindeki onca terk edilmişlik hissine bir de bunu eklemeye mecali yoktu. Yine de içinden 'sen de mi bıraktın beni' diye geçirmedi değildi. Taşıdığı her bir sıkıntıyı bir yıldıza vermek istiyordu. Belki o zaman katlanabilirdi kendine düşene.
Kalbi öylesine yavaş atıyordu ki ölümle arasında tek nefes vardı sanki. Hiç olmadığı kadar yorgundu, hiç olmadığı kadar sıkkındı içi. Aslında kalbi yorgundu, kalbi sıkkındı, kalbinin canı yanıyordu. Kalbiydi bu yükün altında ezildiği halde taşımak zorunda kalan. Kendi değil, kalbi...
Gidecek yolu kalmamış gibi durdu bir anda. Sonra geri dönüp ağır adımlarla demin dalgınlıkla geçtiği yeşilliğe ilerledi. Yakın vakitte yağmur yağmıştı, aldırmadı, ıslak çimlerin üzerine attı kendini sırt üstü. Gökyüzü ile göz göze geldi bir süre. Dayanamadı, gözlerini kaçırdı az sonra. Yüreğinin ağlamasının dışa vurduğunu hissetti gözlerinin yanından akıp toprağı biraz daha ıslatan ilk damlayla. Biriken yaşlar, gözlerini yakarken o tekrar gökyüzüne döndü, tekrar içini dökmek istedi biricik aydınlığına. Bakışlarını tek tek yıldızların üzerinde gezdirdi. Her birine yalvaran gözlerle baktı. "Ne olur" diyordu sanki "Ne olur beni de alın yanınıza." Çünkü gökyüzü tek kaçış noktası, tek çıkış kapısıydı onun. Oradan başka gidecek yeri kalmamıştı. Kimi derdini taşa toprağa vurur kimi denize açardı. Ama onun derdi dünyaya sığmazdı. Sonsuzluk belki yeterdi onun sırtındaki yüke el atmaya. Çocukluğundan beri böyleydi aslında. Ne zaman içi sıkılsa, büyük veya küçük bir derdi olsa gökyüzünde alırdı soluğu. Bazı şeyler vardır sadece onlara bakmak bile insana huzur verir, insanı dünyadan ayırır, rahatlatır... İşte onun için de yıldızlar, ay ve gece tam da buydu.
