SEVDALUK

*12*

GİTME VAKTİ

Uzun bir yolculuktu bizimkisi belki geri dönüşü olmayan bir yolculuk hayat hep bana bazı yerlerde gitme vakti derdi burada da aynısı oldu Van benim için buraya kadardı o adam yakalanana kadar yüzbaşı'yla kalıcaktım sonrada başka bir şehre gidicektim.

"Aylin kızım neden bu kadar durgunsun?"

"Ayşe teyze biraz uykusuzum ondandır."

Ayşe teyze Serdar yüzbaşı'nın annesiydi.

"Kızım kendine dikkat etmen gerekiyor senin bebeğin var."

"Biliyorum ama elimde değil yoruldum artık."

"Ah be kızım hayat bu hangimizi yormadı ki önemli olan savaşa bilmek"

"Doğru söylüyorsun herkesin derdi kendine göre büyük tabi."

Serdar hiç konuşmuyordu arabayı sürdüğü için dikkatini dağıtmak istemiyorudum.

"Uşağum de hayde konuşmuyorsun?"

"Ana biliyorsun araba kullanırken konuşmayı sevmem"

"Bilmez miyim Pınar kızımla bunun için çok kavga ederdiniz"

"Pınar mı?"

"Pınar Serdar'ın ölen eşi"

"Hmmm anladım."

Yüzbaşı'nın bir zamanlar evli olduğunu hep unutuyordum.

"Bu konuyu kapatalım ana"

O kadar soğuk bir şekilde söyledi ki korkmuştum soru sormaya

"Bahar'ım uyandın mı sen?"

Minik bebeğim etrafa gülücükler saçıyordu.

Araba yolculuğu boyunca hiç kimseden çıt çıkmadı. Kızım tekrar uyumuştu en son gelebilmiştik.

Trabzon çok güzel bir yerdi heleki sürmene ayrı bir yerdi burayı bir filimde görmüştüm.

Oradaki kızda eşinden kaçıyordu.

"Hadi bakalım girelim içeri"

Ayşe teyze kapıyı açtığında biz içeri girdik ama Serdar yüzbaşı girmemişti ona baktığımda gözünden yaşlar akıyordu. Neye bu kadar üzülmüştü anlamamıştım.

"Kızım sen çocuğunu al gir ben Serdar uşağumla konuşup geliyorum"

"Tamam Ayşe teyze"

İçeri girip odaları gezmeye başladım oturma odasının yerini sormayı unuttuğum için bütün odaları gezmek zorunda kalmıştım.

Sağ tarafta ki odaya girdim burası siyah beyaz tonlarında eşya kullanılmıştı. Çok tatlı bir evdi hem kutu gibi hemde ferah kendimi tam aile içinde hissetmiştim bu hissi unutalı ne çok zaman olmuştu.

Benim evimde böyleydi huzurluydu ailenin eksikliğini nereye gitsem hissedeceğim galiba annem en çok onu özlemiştim Yasemin teyzenin anne şefkatine o kadar çok alışmıştım ki kendi annemin özlemini unutmuştum ama işte kimse senin annen gibi olamıyordu.