HER FAMILIAR SCENT

Capitulo dalawampu't tatlo

Chapter 23: Ang mapait na pagtatapos.

NAKATULALA lang si shakira habang nakatitig sa papalubog na araw.

Hindi niya na napigilan pa ang mga luhang patuloy na dumadaloy pababa ng kaniyang pisnge.

Wala na siyang ibang nararamdaman ngayon kundi ang sakit na nararamdaman niya sa kaniyang puso.

Sobrang sakit.

Hindi niya inaakalang mas masakit pa pala ang magpaalam sa mga taong mahal niya kesa sa sakit na naramdaman niya noong panahong pinatay siya.

"Wala nang mas isasakit pa dito.. Walang wala na" bulong niyang ani.

Ilang araw na ang nakalipas simula nung naglagay sya ng spell para makalimutan siya ng lahat.

Gusto niya nang tapusin lahat lahat pero heto siya tila isang natutuyong dahon na bumagsak sa lupa at hindi na muling gumalaw pa.

"Nandito kalang pala." mabilis siyang napalingon nung biglang may nagsalita sa likuran niya.

At literal na nanlaki ang mga mata niya nung makita kung sino ang lalaking yun!

"Bakit ganyan ang reaksyon mo? Para kang nakakita ng multo." natatawang ani pa nito.

Pinagmasdan niya ito habang naglalakad patungo sakaniya at naupo pa sa tabi niya.

Ngumiti ito nang hindi lumilingon sakaniya.

"Ang hirap ng mag-isa ano?" anito habang nakatingin din sa araw kung kaya't napaiwas siya ng tingin at tumingin nalang din sa araw.

Nakatulala lang siya一hindi niya alam kung ilang segundo o minuto na ang nakakalipas nung namayani ang katahimikan sakanilang dalawa.

Pero maya maya rin ay pinutol ng lalaking katabi niya ang katahimikang iyon.

"Ang ganda ng araw. Maganda rin ang dagat at masarap sa tenga ang tunog ng pagpagaspas nito.. Masarap din sa balat ang preskong hangin kaya nagtataka ako kung bakit may isang binibining umiiyak sa harapan ng mga ito?" kunware pang tanong nito.

Naramdaman niya ang paglingon nito munit hindi niya ito nilingon pa.

Totoo ang sinabi ng lalaking ito.

Maganda ang nasa paligid niya一nakakarelax, iyon nga lang hindi niya magawang iappreciate ito dahil sa sitwasyon niya.

Nanatili lamang siyang tahimik nung magsalita na naman nito.

"Hindi ko man alam ang nangyari sa'yo, Alam ko naman ang nararamdaman mo.." Ani na naman nito na siyang ikinalingon niya. Lumingon dito ito sakaniya at ngumiti bago muling ibinalik ang tingin sa araw habang siya naman ay nanatili pa rin ang tingin dito. "Kasi tulad mo nalulungkot at mabigat din ang nararamdaman ko.." may bahid na ng lungkot ang boses nito.

Lumamlam ang mga mata nito at dun niya lang napansin ang mga hiwa sa mga braso nito.

Gulat siyang napatingin dito na hindi niya namalayang nakatingin din pala sakaniya.

"Tulad mo dito rin ako umiiyak na para bang walang makakapigil sa luha ko." mapait na ang mga ngiti nito at halatang pilit.

Napaiwas na siya ng tingin at napagdesisyunang magsalita rin.

"Mabigat at malungkot ang puso ko dahil na rin sa kagagawan ko." panimula niya. "Nagdesisyon kasi ako kahit na hindi pumapayag ang puso ko.. Gumawa ako ng desisyon na bagaman di pumapayag ang puso ko, alam naman ng utak kong maproprotektahan ang mga ito ng desisyong ginawa ko."