[Zawgyi]
၇
ေမွ်ာ္လင့္ေနရသည့္ အဂၤါေန႕ေလးေရာက္ရွိလာၿပီ။
တြယ္တာတို႔သေရတာထဲေစာင့္ဆိုင္းေနတုန္း သိပ္ခ်စ္ရသည့္ အညိုေရာင္အသဲတုံးေလးက အိတ္ကေလးလြယ္ကာ စာအုပ္ေလးကိုင္ရင္း သေရတာထဲဝင္လာေလသည္။
"မဂၤလာပါ"
"မဂၤလာပါဆရာမ"
ခိုင္က အိတ္ကေလးကိုstage စင္ေပၚရွ္ိစားပြဲေပၚခ်ကာ စာအုပ္ကေလးလွန္ရင္း
"ဒီေန႕ ကဗ်ာဖြဲ႕နည္းကေန စသင္ပါမယ္"
စားပြဲေပၚရွိမိုက္ေလးကိုကိုင္ကာေျပာေနပုံေလးကတြယ္တာ့မ်က္လုံးထဲတြင္ ၾကည့္မဝသည့္ပန္းခ်ီကားေလးလိုပင္။
ေျပာေနရင္း မီးပ်က္သြားရာမိုက္ကအသံရပ္သြားသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက "ေရးး" ဟု ထေအာ္ၾကေတာ့ ခိုင္ ၿပဳံးရင္းမ်က္ေစာင္းလွလွေလးတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္ပုံက ေျပးေပြ႕ခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္။
"တီခ်ယ့္အသံၾကားရလား"
ေနာက္ဆုံးတန္းထိေအာင္ၾကားလိုက္ရသည့္အသံခ်ိဳခ်ိဳေလးေၾကာင့္ တြယ္တာ တို႔အံ့ဩရ၏။
ခိုင့္ကိုထိုမွ်ေအာ္နိုင္မည္မထင္ထားပါ။
သို႔ေသာ္လည္းစာမသင္ခ်င္သည့္ေနရာတြင္ေတာ့အလြန္ညီညာသည့္ထိုေက်ာင္းသားမ်ားက
"မၾကားရပါဘူး"
"ၾကားရလားဆိုတာကိုေတာ့ၾကားရတယ္ေပါ့"
ခိုင္ကထပ္မံၿပီး မ်က္ေစာင္းလွလွေလးထိုးကာေျပာလိုက္ျပန္ရာ တြယ္တာ အရည္ေပ်ာ္ရျပန္ၿပီ။
"မၾကားရဘူးလား ဟိုေနာက္ဆုံးက ကေလးေတြ"
ခိုင္လွမ္းေမးလိုက္၍ တြယ္တာ အႀကံတစ္ခုရသြား၏။
"မၾကားရပါဘူးတီခ်ယ္ ေနာက္မွာလာေျပာေပးပါ"
စာအုပ္ေလးကိုင္ရင္း သေရတာေနာက္ဆုံးသို႔ဦးတည္လာသည့္ ခိုင့္ ကိုၾကည့္ကာ တြယ္တာက ရင္ခုန္သံမ်ားျမန္ဆန္ေနေသာ္လည္း ဝင့္ဝါ တို႔ကေတာ့ ေျခလက္မကိုင္မိျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ဝင့္ဝါကို တို႔လည္း မိုးကဗ်ာ တို႔ကဲ့သို႔ အေပါင္းသင္းမွားေလၿပီ။
