[Zawgyi]
၂၈
နံနက္ဆိုလွ်င္ေစာေစာနိုးတတ္သည့္ခိုင္ ယေန႕လည္း ထုံးစံအတိုင္း ၆နာရီေလာက္တည္းကနိုးေန၏။
ညကတစ္ညလုံးတြယ္တာ အဖ်ားျပန္တက္မလားေတြးေနမိသလို အိပ္ယာနိုးသည္ႏွင့္လည္း တြယ္တာေရာသက္သာရဲ႕လားဟု ပူေနမိျပန္သည္။
ယေန႕ ခိုင္အတန္းဝင္ရန္မရွိသျဖင့္ ေက်ာင္းမွေစာေစာျပန္ၿပီး တြယ္တာ့ အိမ္ကိုသြားရန္ေတြးထားသည္။ တြယ္တာ လက္ကလည္းေယာင္ေနသျဖင့္ ေက်ာင္းကိုမလာေစလို။
တြယ္တာ့ကိုဖုန္းဆက္မည္လုပ္ေတာ့ အခ်ိန္က၇နာရီမထိုးေသးရာ တြယ္တာအိပ္ေရးပ်က္မည္စိုး၍ ခိုင္ မ်က္ႏွာသစ္ေရခ်ိဳးရန္အရင္ျပင္ဆင္လိုက္သည္။
ခိုင္မ်က္ႏွာလွလွေလးအား မိတ္ကပ္ခပ္ပါးပါးေလးလိမ္းျခယ္ေနတုန္း ပြန္းပဲ့ဒဏ္ရာေလးအခ်ိဳ႕မွ က်န္ခဲ့သည့္ အမာ႐ြတ္ခပ္ေသးေသးေလးမ်ားကို ျမင္ေတာ့ accident ျဖစ္ခဲ့သည့္ေန႕ကိုသတိရမိသြားျပန္သည္။
သူမဘဝ၏ေနာက္ဆုံးအခ်ိန္ဟု ထင္ခဲ့သည့္ ထိုအခိုက္အတန့္ေလးတြင္ ခိုင့္ရင္ထဲေနာက္ဆုံးတမ္းတမိသည္က တြယ္တာဟူေသာ နာမ္စားေလးပင္။
ထိုအေၾကာင္းတို႔ကိုေတြးမိသည္ႏွင့္ ခိုင့္ႏွလုံးသားေနရာမွ တစ္ဆစ္ဆစ္ခံစားလာရသျဖင့္ ခိုင္ အေတြးစ တို႔ကိုေဖ်ာက္ဖ်က္လိုက္ကာ အဝတ္လဲခန္းတြင္းသို႔ဝင္သြားလိုက္သည္။
တစ္ကိုယ္လုံးျပင္ဆင္ၿပီး အခ်ိန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့၈နာရီဝန္းက်င္မို႔ ခိုင္ တြယ္တာ့ကိုဖုန္းဆက္ကာ ေက်ာင္းမလာရန္ မွာၿပီး ခိုင္ေက်ာင္းသို႔ထြက္လာခဲ့သည္။
မမလတ္က အလုပ္ရွိသျဖင့္ အိမ္တြင္မရွိ။ဒါရိုက္ဘာေခၚသြားရန္မွာထားခဲ့ေသာ္ျငား တြယ္တာ့ ထံသြားရမည္ျဖစ္၍ ခိုင္ကိုယ္တိုင္ပင္ ကားေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္သည္။
~~~~~
"အရမ္းၾကည့္ေနတာ မေနတတ္ေတာ့ဘူးေနာ္"
ေက်ာင္းသြားရန္ျပင္ဆင္ေနသည့္ သူမအား ၿဖိဳးက ထိုင္ေငးေန၍ ႏြယ္ေခ်ာင္းေလးဟန့္ကာသတိလွမ္းေပးလိုက္၏။
ႏြယ့္စကားေၾကာင့္ ၿဖိဳး ေမးေလးေထာက္ရင္းေငးေနရင္းမွ
"ဘယ္ေလာက္ၾကည့္ၾကည့္ကို ၾကည့္လို႔မဝဘူးတီခ်ယ္ရယ္"
