Geçmişin Kayıp İzleri

13. Bölüm: Geçmişin Pençesi ve Pençenin Sahibi

Merhaba canlarım nasılsınız umarım iyisinizdir çünkü ben çok iyiyim yeni bölüm ile karşınızdayım umarım severek okursunuz satır aralarına yorum yapmayı unutmayın oy verirseniz çok mutlu olurum sizi seviyorum. 🌺

İyi okumalar...

Medya: Eflal Duman

-----------------------------------------

Biliyor musun Portuga, ben artık büyüdüm. Eskiden göz yaşlarımı silerdim, şimdi ise beni ağlatanları...

                      Şeker Portakalı - Zeze

_________________________________

Kaç gece ağladım? Ya da kaç gece ağlarken sesim duyulmasın diye ağzımı kapatıp nefes almamı engelledim? Beni ağlarken herkes gördü, herkes şahit oldu. Yastığım, yorganım, aynalar, evin bahçesi, banyo, duvarlar, dolaplar hepsi şahit oldu gördü, bir tek o görmedi beni bir tek o sesimi duymadı, çağrı vermedi sesime. Ya da görmezden geldi bilmiyorum.
Aslında sen beni üzmedin baba,
Ben, sadece seninle ilgili boş beklentilere girerek kendimi üzdüm...

Ben her defasında babama kendimi sevdirmeye çalıştım her zaman içimde ki o 'belki' hissi ile kendimi avuttum, belki beni severdi, belki beni öperdi bunun gibi çok belkilerim oldu ama o günden sonra belkilerimin yerini keşkelerim doldurdu.

15. 07. 2016 Eflal 11 yaşında:

"Eflal ne yapıyorsun" sıra arkadaşı Eflal'in bir kağıda bir şeyler karaladığını görünce sordu.

"Babama çizim yapıyorum bugün onun doğum günü bende ona hediye resim yapıyoruuuumm" sevinçle son harfleri uzatarak konuştu ve resim yapmaya devam etti.

Eflal akşam eve döndüğünde hızla odasına çıktı çantasını fırlatıp yarım kalmış resmini bitirmeye çalıştı.
Kapı açılma sesini duyunca heyecanla merdivenleri indi. Ama aşağı indiğinde gördüğü şeyle adımları yavaşladı babası yanında başka bir kadınla elinde ki poşetlerle gelmişti kahkahaları evin içini
dolduruyordu. Eflal babasının yanına ilerledi ve bir ümit babasının koyu yeşil gözlerine baktı. İçinde ki umut ve korku duygusu ile babasına seslendi.

"Baba, bu abla kim?"

"Bu abla artık senin annen ona çok iyi davran olur mu güzel kızım?"

Babası yanına geldi ve kızın sarı bukle saçlarını parmağına dolayıp sevdi yüzünde ki gülümseme ile kızına baktı ve yavaşça eğilip onun boyuna yetişti kulağına yaklaşıp fısıldadı,

"Şimdi bugün benim doğum günüm ya doğum günlerinde ne olur dilek dilenir ve kabul olur şimdi benim dileğim senin bu evden gitmen tamam mı sen bu evden git ki dileğim kabul olsun."

"Nereye gideceğim ki"

"Aaa hadi ama hani sen güçlü bir kızdın sokakta da güçlü olursun elbet, hem sen gidersen senin doğum gününde de dileğin gerçek olur"

"Gerçekten mi! Annem gelir mi o zaman?"

Babasının çenesi kasıldı dişlerini sıktığı açıkça belli oluyordu bozuntuya vermemek için daha geniş gülümsedi.

"Bilmem sen gidersen gelir belki"

"Peki sana yaptığım resim?"

"Bana resim mi yaptın?"

Babası hafif bir şaşkınlıkla baktı kızına

"Neden? Sana kötü davranıyorum sana vuruyorum neden bana resim çiziyorsun?"