"මොකද මචන් අවුලෙන් වගේ."
"නෑ නිකන්."
"මේ තියෙන්නෙ මේ මාසෙ ස්ටාෆ් එකට ගිය වියදම්"
"ආ හරි."
"උබේ මූන හරි නෑ මෙතීශ."
"නෑ නෑ බන් ඔලුවෙ කැක්කුමක් ආවා."
හැමදාම වගේ මීට මාස පහකට විතර කලින් යවපු බලලා වත් නැති මැසේජ් එක දිහා බලාගෙන මන් කල්පනා කරද්දී මගෙ පිටට එකක් ගහලා මාව හරි සිහියට ගත්තේ ඔෆිස් එක ඇතුළෙ මගෙ එකම යාලුවා.අචින්ත.
ආයෙත් ෆෝන් එක පැත්තකට දාලා මන් කම්පියුටර් එකට ඇස් දෙක යැව්වේ,අචින්ත ගෙනත් දුන්න ෆයිල් එකත් ළඟට ගන්න ගමන්.
කමක් නෑ.හැමදේම හොඳ විදිහකට වෙයි.
ඉස්සර වගේ කෑ ගහලා අඬන්න තරම් වත් මානසික මට්ටමක් මට නැති වෙද්දී බොඳවි බොඳවි පේන ඇස් දෙකත් ඇඟිලි දෙකෙන් පොඩි කරගෙන මන් ආයෙත් මගෙ වැඩේ පටන් ගත්තා.
අවුරුදු හයක්.
අවුරුදු හයක්..අපි දෙන්නා ළඟට මුණ ගැහිලා නෑ. හැමදේම වෙනස් වෙලා.
එයා එයාගෙ පාරේ ගිහින් මන් මගෙ පාරේ ගිහින් අන්තිමට දෙන්නා එක තැනකදි එකතු වෙයි කියලා එදා හිතුවට... අද හැමදේම වෙනස් වෙලා.
මීට මාස පහකට කලින් වුන දෙයක් නිසා.මන් දන්නෑ අඩුම තරමෙ එයාගෙ හිතේ දැන් මන් ගැන තියෙන්නෙ මොන වගේ හැඟීමක්ද කියලා වත්.සමහරවිට මන් වැරදි ඇති.ඒත් මට කවදාවත් බෑ අම්මයි තාත්තවයි පැත්තකට දාන්න.එයාලා කවදාවත් අපෙ ආදරේ තේරුම් ගන්න ලෑස්තිත් නෑ.ඉතින් මන් මොනාද කරන්න ඕනි.හැමදාම එහෙටයි මෙහෙටයි වෙවී තැලුනෙ මන්.
රෑ වෙනකම්ම ඔෆිස් එකේ ඉඳලා මන් බස් හෝල්ට් එකට ආවා. වෙලාව රෑ අට විතර වෙලත් යන යන බස් දිහා බලාගෙන මිනිස්සු අඩු බස් එකක් එනකන් මන් බලන් හිටියේ මිනිස්සු අස්සෙ තෙරපිලාම මට ඒ අවුරුදු ගාන තිත්ත වුන නිසා.මට ඕනි එයාට තුරුලු වෙලා මහන්සි අරින්න විතරයි..ඒත්..
සාක්කුවේ තිබ්බ ෆෝන් එක කෑ ගහන්න ගත්ත ගමන් මන් ඉක්මනට අතට අරන් ආන්ස්වර් කරේ වෙනදා වගේම මොකක් හරි බාල්දියක් සෙට් වෙන්න කියලා දන්න නිසා.
YOU ARE READING
SOULMATE(Completed)
Fanfictionඅයිතියක් තියෙනවනම් ලැබෙනවමයි.. හරිම තැනදී හොඳම වෙලාවෙදී ගැළපෙනම කෙනාට (උපුටා ගැනීම තහනම්.)
