______KAYAN UMUTLAR_______

1.Bölüm Kimsesizlik

Bölümü oylarsanız ve beğenirseniz sevinirim.🖤

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

Bir insan kendini kolayca tanıtabilirdi ama ben maalesef kendimi tanıtamazdım. Çünkü ben bile bazen kendimden emin olamıyordum ki kendinden emin olamayan insan hayata karşı bakış açısını değiştirmiştir. Bende değiştirdim.

Ormanda koşturan bir kız çocuğu olabilirdim fakat onlardan değildim.
Ruhunu insanlardan gizleyen kişilerden de olabilirdim fakat onlardan da değildim. Kilitli kapılar arkasında gün yüzünü görmeye çalışan bir kız çocuğu olabilirdim çoğunlukla. Adımın anlamı karanlıktı. Karanlık bazen herkesi boğardı fakat kimse fark etmezdi.

Çünkü hayatım mahvolmadan önce ne denli mutluydum fakat bana bu hayat o kadar kırgınlık yaşattı ki bazen o kırgınlık hayata karşı küsmeme sebep oluyordu. Bazen bir çiçeğin açılışına yıllar sonra şahit olursunuz ama hemen solar. Üzülürsün hayata karşı, üzüntün belli olmaz.

Hayata karşı kırgınlıklarımdan biri ise anne ve babamın beni terk etmesi idi. Daha ben beş yaşındayken boşanmışlardı. Çünkü hergün durmadan kavga ediyorlardı. Birbirlerine sanki savaş veriyorlarmış gibi bağırıp çağırıyorlardı ve de çok fazla tehlikeli oluyorlardı. Ben daha beş yaşında sese karşı korkum başladı. Birgün babamlar mahkemede boşandılar ve velayetim babama geçti. Sonra da annem başkası ile evlendi ve 1-2 sene sonra bir çocuğu oldu.

Bir anne niye çocuğunun ruhunda yaralar açıp bırakıp gidebilirdi ya. Bir anne niye hiç çocuğuna değer vermezdi ya. Benim o çocuktan neyim eksikti ki. Bende çocuktum beni anlamadılar anlamayı seçmediler. Bende o vakitten beri hiçbir insana güvenemedim. Çünkü bir anne için bu kadar değersiz isem hiç kimse bana değer vermezdi. Çünkü bazı terk edişler o insanın ruhunu yıpratırdı fakat çoğunlukla fark edilmezdi.

Birkaç sene babaannemlerde kaldım. Ama kalbimin bir yanı buruktu. Çünkü ben kimsesizdim. Kimsesizlik nedir bilir misiniz?

İnsanın canını çok yakar ama sonradan alışırsın çünkü her insan yalnızlığa mahkumdur. O kader mahkumlarından biri ise maalesef ki bendim. Birkaç sene sonra lisede okurken sınava girip İtalya bursu kazandım. İtalya'ya gittiğimde bir kardeşim olabileceğini bilemezdim, hayatımın akışının değişebileceğini ya da ruhumda, kalbimde ve beynimde bir iç savaş başlatabileceğimi cidden hiç bilemezdim.

     Çocuktum ve de çok mutluydum. Şu an çocuk bile olmak bana çok fazla. Ben o mutluluğumu geri kazanamam ki.

Bu benim hayatımın yeni veya kurtulacağım ya da batacağım öyküme sizler de adım atmak ister misiniz?

Bir de size bir soru kimsesizlik ile ilgili bir şiir yazsaydınız adı ne olurdu?

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

Herkese merhabalar. Bu benim ilk kitabım destek olursanız çok sevinirim. Dediğim gibi "Bazen bir çiçeğin açılışına yıllar sonra şahit olursunuz ama hemen solar. Üzülürsün hayata karşı, üzüntün belli olmaz." Şimdilik çok fazla bölümle ilgili spoi vermek istemiyorum. Herkese iyi seyirler.