______KAYAN UMUTLAR_______

20.Bölüm Hiçlik

Bölümü oylarsanız ve beğenirseniz sevinirim.🖤

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

    Ben gerçeklerden her zaman kaçmayı deneyen biriydim. Fakat önüme o kadar sert bir duvar çıkıyordu ki o duvarları geçmemin bir yolu yoktu. İmkanlı olmasını istediğim ve imkansız olan düşüncelerimden biri de bu mesela.

     Gerçekler o kadar çok acıtıcı ki katlanılmaz cidden. Kurtulmanın bir yolu da yok ki kaçmayı denesen ya bir zincire takılırsın ya da karşına sert bir duvar çıkar.

     O duvar o kadar çok sert ki aşabilmenin o duvarları yıkabilmenin bir yolu yok.

    Koşmaktan yenik düşmüştüm ve kalbim o kadar sarsılmaz gerçeklerle yüzleşiyordum ki. 

    Benim gibi çoğu insan olabilirdi ama benim gibi kaderi yüzünden çoğu kişinin hayatı mahvolmuş olabilir ama benimki katlanılmaz derecede ağır. Sanki hayatın bütün yüklerini bir çuvalla benim sırtıma yüklemişlerdi de benim haberim yoktu.

   Oturup kesik kesik nefesler aldığımda hayatı sorguladım. Niye insanı bu kadar çok yaralayabiliyordu ki yaralamasa ne kaybeder.

    Ama bizim gibiler bu dünyada mutlu olamıyor. Olsa bile ilk önce gerçeklerle yüzleşme ihtiyacı oluyor.  Sen gerçeklerine baktığın zaman mutlu olabilecek misin peki? Mesela bu senin çok canını acıtmaz mı?

    Ben hayatı sorgularken omzuma Ay dokundu. Beni nasıl bulabilmişti bilmiyordum ama bir insan bile beni aramak istemişti ya o mutlu ediyordu beni. Acılarıma rağmen beni kabullenen biri.

    "Nasılsın güzellik? Anneni görmek seni nasıl hissettirdi?"

    "Hiçbir şey hissettirmedi. Çünkü o beni hissizleştirdi. Kendi yaptığı şeyden gurur duymuştur belki Ay. Hem annelerin kırdığı kalp daha onarılmaz."

    "Bence onarılır umut edersen hayata karşı inancını daha fazla yükseltirsen. İmkansız denen şey belki de o kadar da imkansız değildir."

   "Ben umut denen duyguya inanmıyorum Ay. Benim kaderim kötüymüş. Hayattaki tek amacım mutlu olmaya çalışmak diğer türlü ölü bir insandan farkım yok zaten."

   "Sen öyle deme burda birileri kendine kızıyor çünkü."

   "Ay cidden böyle hissettirdiysem özür dilerim. Suçsuzsun ben çocukken çünkü sen de çocuktun yapılan hataları düzeltemezdin ki. Olsun sen yine de benim kahramanımsın. Geçmişim olmasa bile geleceğimin. Çocukluğumu bir daha yaşayamam ama hayatımı güzelleştirebilirim. Hem olsun bu da geçmeye çalışır diğer yaralarım gibi sen sıkıntı etme. Geçmişim karanlık ama geleceğim senle aydınlık olacak hem sen Ay'sın karanlığın içine terkedilmiş bir umutsun. Sen benim umudumsun."

    "Cidden ben böyle biri miyim Gece?"

     "Sen bu hayatta gördüğüm acılarıyla birlikte güçlü kalmaya çalışan ve o acılara rağmen hala umut edebilecek bir insansın. Kim sana kötü diyebilir ki."

     "Bilemiyorum. Hepimizin karanlık bir geçmişi var. O bizim karanlık geçmişimiz bizleri derin çukurlara sürüklüyor. Batmaktan kendimizi kurtaramıyoruz. O vakit elimizdeki her şeyi yitiriyoruz. Teker teker yitiriyoruz. Sence bu kadar acımasızlık böyle bir kader bize çok fazla değil mi? Yakmaz mı Gece bizi böyle bir kader sürüklemez mi bizi cidden bir hiçliğe. Hiçliğe cidden batacağız ama bu sefer birlikte. Ben senin batmanı istemiyorum. Ben batayım bana ne olursa olsun ama sana olmasın. Seninle o hiçliğe adım atarsam kurtulamayacağından korkuyorum. Gece Kıran benimle hiçliğe yok olmaya var mısınız?"

    "Belki de biz bir hiç olmayız Ay Kara kim bilebilir denemekten bir şey olmaz. Bunca acıya katlanmışız buna mı katlanamıcaz. Ay Kara ben seninle yok olmaya da hiçliğe de varım ama sen beni yalnız bırakma."

     Ben kendimi tanıyamıyordum. Böyle olursam yenilebilirdim ama denemek dışında bir çarem yoktu. Ya bu acımasız savaşın içinde galip ben çıkarsam. Yanmaktan korkmuyorum. Zaten yanmışım ama silinmekten korkuyorum. Onun bile beni unutmasından.

    Bizim hayatımız buydu gerçeklerimizde.

    Sizde bizimle yok olmaya var mısınız?

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤