______KAYAN UMUTLAR_______

19.Bölüm Geçmişin Acıları

Bölümü oylarsanız ve beğenirseniz sevinirim.🖤

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

   Bir yanımda annem bir yanımda babam vardı salıncaktaydım ama olmuyor kabul edemeyeceğim bir mutluluk bu. Böyle bir mutluluk benim canımı çok yakar.

     İmkansız gibi ama imkanlı olmasını o kadar çok isterdim ki. 

     Yine kabus gördüğüm günlerden biriydi ve bir hafta sonu  sabahı.

     Bana bu kadar mutluluk fazlaydı. Acılarımı kabul edebilirim ama mutluluğu asla.

     Lina'yla kahvaltıya gidecektik. Beni ailesi ile tanıştırmak için o kadar çok heyecanlıydı ki.  Kalbim tanış beynim ise tanışma diyordu ama ben kalbimi dinledim.

     Oraya gittiğimizde sahile bakan masalardan birine geçtik.

     Daha Lina'nın ailesi gelmemişti ama Lina'nın ailesini bu kadar fazla düşünmesi beni o kadar mutlu ediyordu ki.

      Geldiklerinde hemen ayağa kalktık.  Onlardan önce de Ay ve Ayaz da gelmişlerdi.

      Lina'nın babası ile el sıkıştıktan sonra annesi ile sıkışacağımız zaman suratına baktım.

      Hayır böyle bir şey olamazdı.  Çocukluğumun katili karşıma çıkamazdı.  Hem de en sevdiklerimden birinin annesi olamazdı.  Onunla kan bağı olamazdı.

      İtalya'ya geldiğimde yatağının üzerine oturan ela gözlü sanki gözlerindeki elacıklar boşalacakmış gibi bir kız vardı.

      O ona benziyordu ama ben kabullenmek istemedim.

     "Merhaba ben Nilüfer. Tanıştığımıza memnun oldum."

      "Merhaba ben de Gece tanıştığımıza memnun oldum Nilüfer Hanım."

       "Seni birine benzettim ama kim olduğunu cidden çıkaramadım."

       "Ben hiç kimseye benzemem Nilüfer Hanım.  Çünkü benzettiğiniz kişilerin hiçbiri beni hak etmedi."

     "Nilüfer Hanım bir dakika benimle gelir misiniz lütfen?"

      "Tabii ki Gece."

       "Hani beni birine benzettiniz ya babam olmasın o.  Babama çok benzerim ama fiziksel olarak ama ruhsal olarak cidden hiçbirinize benzemiyorum. Çünkü sizler gibi olmak benim boynumun harcı değil."

      "Ben senin annen değilim. Ben Lina'nın annesiyim. Lina bunu duyarsa bana küser."

     "Ben Lina'ya söylemem. Çünkü babamla ikiniz beni terk ettiniz. Ben kimsesizim ya.  Şu anda ikinizde umurumda değil ama Lina umurumda. O benim kardeşim kardeşim dediğim birini üzmek benim canımı yakar. Ona yalan söyleyemem fakat söylemek zorundayım. Umutlarını kaybetmiş biri olsun istemem. Böyle bir kızın.  O benim en değerlim.  Siz ne yapıyorsanız yapın ben Lina'nın üzülmemesi için kendimi bir hiç olmaya mahkum ederim ama Lina sizin gibi insanları hiç haketmiyor.  Benim ruhum alışık terk edilmeye ama Lina yalanlara da boyun eğmez. Sizlere güvenmeye.  Yani ne haliniz olursa olsun umurumda değil. Hayatı neşe dolu bir kızı ben üzgünlüğe mahkum edemem.  Bir daha görüşmemek üzere."

      Ben restorandan çıkmıştım ve herkesten ve en önemlisi gerçeklerden kaçmaya çalıştım ama gerçeklerden kaçılamazdı.

    Yalanlar gerçeklerden korktuğunuz içindir. Yalan söylemenin başka bir nedeni yoktur.

    "Yanımda kimse olmadığından değil yalnızlığım, yalnız olduğumu söyleyebileceğim kimse olmadığı için yalnızım ben."

     Ahmet Altan

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤