______KAYAN UMUTLAR_______

12.Bölüm Kaybolmak

Bölümü oylarsanız ve beğenirseniz sevinirim.🖤

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

     İnsanlar hayatlarının çoğunluğunda mutluluğu yaşamışlardır ama ben mutluluk nedir hiç bilemedim ki.

     Ve yine küçüklüğümde beni mahveden kabuslarım yine belirmişti. Ve ben kendimden korkuyordum.

     Bir insan kendinden nasıl korkabilirdi ya. Ben korkuyordum çünkü herkesin kendisinin belirleyemediği bir kaderi vardır.  Ve bende kaderimin mahkumuyum.

    Bir ormandayım. Karşımda bir köprü geçme olasılığımda var ama ben geçmekten korkuyorum. Köprünün karşısında Ay var ona güveniyorum ama bir hiç olmaktan da korkuyorum. Ona belki de korkularımdan fazla güveniyordum. Fakat onunda benim canımı yakabilme ihtimali yüksekti. Ve ben kararsız kalmıştım. Sanki uykunun içinde bile panik atak geçirebilirdim. O kadar çok korkutucu idi ki kararsızlık.

     Kararsızlığım yüzünden kafayı yiyecekken attım bir çığlık ve uykumdan uyandım. Benim ki bir yok oluş öyküsüydü ve benim haberim yoktu.  Herkesin bir öyküsü vardı. Hiçbir zaman mutlu son yoktu. Mutluysan öykün hala bitmemiştir.

     Lina hemen yanıma koştu. Ve beni sakinleştirmeye başladı.

     "Gece iyi misin?  Nolur bana cevap ver ben çok korkuyorum. Seni kaybetmekten."

       Ben hiç iyi değildim ki cevap versem. Tir tir titrerken.

      Hemen Lina Ay ve Ayaz'ı aradı.

     Geldiklerinde Ay sormaya başladı.

      "Gece'nin nesi var?"

       "Ben cidden nesi olduğunu bilmiyorum. Uyuyordu ve bir anda tiz bir çığlık attı.  Dediklerimi bile duymayacak durumda. Neden oldu onu da bilmiyorum."

       "Tamam Lina sıkıntı yok. Gece sen de bana bak nolur?"

       Ben bir derinliğe bakıyordum orası benim yok oluş noktamdı.

      "Ayaz psikoloğu ara.  Gece nolur bak sen karanlık geçmişinden kendini kurtarmışsın. Şimdide kurtar güzelim.  İmkansız değil ki."

      Ben hayattan umudumu kesmiştim ama onları üzmek istemiyordum.

    "Gece nolur annem gibi seni de kaybetmek istemiyorum. Beni nolur çıkmazlara sokma.  Sana bir şey olursa kendimi hiç affetmem.  Bu hayatta en çok değer verdiklerimi hep kaybediyorum seni de kaybetmiyim.  Canım yanar yıkılmış bir enkaza dönerim.  Hem sen o kadar mutluluktan yoksun bırakılmışsın ama her türlü mutlu olmak için bir nedenin var. Benimde mutluluk sebebim sensin. Sen böyle olmaya devam ettikçe benimde kalbimde ormanlar teker teker yanıyor. Sen iyi olmaya çalış ki kalbimdeki yangını söndür."

    O benden ilk defa bir şey istemişti onun mutluluk sebebi meğersem benmişim. Buna mutlu olmam gerekirken kahrolası halim yüzünden yine üzgünüm.

   "Lina ve Ayaz siz çıkın ben Ay'la konuşmak istiyorum."

   "Gece iyi misin?"

   "Ay valla ben hiç iyi değilim. Bir anne çocuğunu niçin terk eder ki ya da bir baba çocuğundan niçin bu kadar nefret eder ki.  Valla ben bunu anlamıyorum. Çıkmazlara ben girdim ama sen girme çünkü bu çıkmazlardan çıkılmıyor maalesef."

   "O çıkmazlardan çıkılır. Fakat geçmişin gerçekten seni mahvediyor ama. Onlardan merhamet beklemiyorsun ancak onları düşünüyorsun. Bu da beni olur olmadık düşüncelere götürüyor."

   "Ben onlar boşanmadan önce mutluydum çünkü. Canım çok fazla acımıyordu ama sizlerin verdikleri sevgi canımı acıttı. Çünkü herkes beni terketti. Sizinde bana aynısını yapmanızdan korktum. Güvenmek istedim güvenemedim. Benim de canımı bu acıtıyor."
    
    "Bende güvenmekten korkuyorum. Fakat ikimizde farklı olaylar yaşamamıza rağmen aynı duyguları yaşıyoruz. Bizi bizim gibiler anlar.  Ama senin gibi masum bir kızın kıymetini bilmemişler. Benimde canımı seni kaybetmek yakıyor.  İşte sensiz bir hiçim. Ben bu birkaç günde bir insana haksızlık yapmanın çok acılı olacağını öğrendim. Sana bağlanırken hiç korkmadım. Çünkü sen bana hata yapamazsın ki. Çünkü sen çok kırıldığın için birinin canını yakmaktan korkuyorsun.  Kırılmamak ve mahvolmamak için kirpi gibisin.  Kendini korumak için dikenlerin çevrende ama kendi içinde yaşayanlardansın."

    "Beni anladığın için çok teşekkür ederim Ay. Beni çok güzel özetledin bana sorsalar ben bunu yapamazdım."

   "Ne demek güzellik ama bir daha bu kadar üzülme üzülürsen yakarım bu şehri.  Senin gülüşün bile kalbimi alevlendirirken."

    "Teşekkür ederim ama bence bu kadar fazla abartma bana karşı olan sevgini."

    "Güzelim benim neyini abartmıyım sen benim yanımdayken dünyalar benim oluyor.  Keyfim keyif mis gibi mis."

    "Hadi, hadi daha da abart."

     Şu anda keyfim benim de yerime gelmişti. Beni mutlu edebilmek için her şeyi yapıyordu.

    "Bak meselasında sana bir şiir yazdım. 

      Benim Gecem
      Karanlığı içinde barındıran
      Mutluluk için çabalayan
      Çıkmazım benim.

      Nasıl olmuş Gece?"

      "Tebrik ederim. Çok güzel olmuş."

      Kaybolacağımı sandığım esnada bir el benim elime uzandı. Beni karanlıklardan kurtarmaya çabaladı.  O elin sahibi Ay'dı. Karanlığımın aydınlığı.  Acılarımın dostu.

     Size bir soru Her karanlığın içinde bir aydınlık var mıdır?

     "Bu kitaba uygun hangi şarkıyı önerirdiniz?"
 
♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤