______KAYAN UMUTLAR_______

9.Bölüm Korkular

Bölümü oylarsanız ve beğenirseniz sevinirim.🖤

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤

    Birkaç gün sonra

   Gece'nin anlatımıyla

   Bugün ben hastaneden taburcu olacaktım fakat her hafta sonu psikolojik tedavi alacaktım.   Ay'da benimle gelmek istedi tedavilere kabul ettim.

   Ay ve Ayaz çıkış işlemlerimi hallettirmeye gitmişlerdi ve bizde Lina'yla eşyalarımı toparlıyorduk.

   Lina hemen konuşmaya başlamıştı. Sesinden beni özlediği o kadar çok belli oluyordu ki.

   "Gece bugün nasılsın iyi misin?"

   "Teşekkür ederim turp gibiyim ama her gün aynı sorulmaz ya."

    "Özür dilerim ama Gece bende senin başına gelenleri kabullenemedim.  Bir an beni bırakıp gideceksin sandım."

    Düşünüyordum da aslında biz Lina'yla birlikte olunca tümdük.  Onun sırtına yükler bırakmıştım dediklerinden anlıyordum ve ona belli etmemek adına soru sormadım.

    Çıktığımızda Ay ve Ayaz arabanın orda bizi bekliyorlardı.  Hastanedeyken benimle o kadar çok iyi ilgilenmişlerdi ki.  Arabanın oraya geldiğimizde bende sizinle okula geleceğim dedim ve üçü birden aynı anda dönüp bana baktılar.  Bu halleriyle o kadar çok komiktilerdi ki.  Kendilerinin farkında değillerdi oysaki onlar bana ciddi misin der gibi bakışlarıyla soruyorlardı.

    Bende hemen atıldım.   "Ciddiyim.  Hem ben niye sizinle dalga geçmeye kalkayım."   

     Ay hemen sinirlenmeye başlamıştı. Ve ben geride kısık kısık gülüyordum.

     Ay hemen atıldı konuşmaya.  "Kızım sen daha bugün çıkmadın mı hastaneden şu anda ne okulu bende bu sefer ciddiyim de."  

    "Ama napıyım sıkıldım."

    "Ben bari babama söyleyim de hepimiz için izin alayım bari.  Yoksa iki saat iddialaşırız gideceğiz veya gitmeyeceğiz diye ve ben bunlarla uğraşmak istemiyorum."

    "Ay sana bir şey daha söylemek istiyorum çünkü sende haklısın ki gideceğiz veya gitmeyeceğiz diye 2 saat uğraşırdık.  Çünkü benim kişiliğimde inatçılık da var ve uğraşmayı bende sevmem."

    "Ha öyle miydi Gece Hanım bende inatçıyımdır ama sonuçta ben kazanıyorum ya ondan sakınca yok."

     Bu sefer Ay haklıydı ve ben yenilmiştim ama ben yenildiğimde üzülürdüm niye bu kadar sevindim ki.

      Ben bu okula geldikten sonra değişmiştim ve Ay sayesinde fark etmiştim.  Hemen arabaya bindik ve bizi evimize bıraktılar. Geçen haftaki Ay ile bu Ay aynı değildi.  Ay masumdu ama korkuyordu bir şeylerden belki de canının yanmasından.  Herşeyi bize zaman öğretirdi ve zamanla öğrenecektim.

      Odama çıktığımda akşama kadar uyumuştum.  Ve şimdi telefonumdan bildirim gelmişti.  Bildirime pek bakmak istemedim. Çünkü bana mesaj atabilecek hiç kimsem yok idi beni arayan.   Mesaj Ay'dandı.  Açtım ve okumaya başladım o kadar heyecanlıydım ki.

   "Dışarda bekliyorum aşağıya gel."

                                                   "Niye?"

   "Sen gel o zaman öğrenirsin niyesini yoksa vazgeçip sormayacağım bak."

                                        "Tamam, geliyorum bekle ama."

  "Tamam Gece Hanım sizi bekleriz. Beklemekten ne kaybederizki.  Hiçbir şey yaşayamamaktan kaybedilir her şey."

     Ay öyle bir konuşuyordu ki hayatının hatalarını yapmış ama başkaları aynı hataları yapmasın diye onları uyaran.
 
      Ben ilk onu korkularından sevmeye başladım.  Korkularından bir insanın kurtulabilmesi için bazen çoğu şeyden vazgeçmesi gerekirdi.  Belki de en çok sevdiklerinden bile vazgeçmişti ama onun korkuları acılarından geliyordu gözlerindeki bir hiçlikten.

     Siz korkularınızdan nasıl arınırdınız?

♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤♡♤