İyi akşamla ben geldimmm. Öncelikle herkesin bayramı mübarek olsun ❤️.
Lütfen başlarken oylamayı okurken yorumlamayı unutmayın 🌸
(Bölüm/26/ Kaybolan kızıllık)
Korkuyla yutkunurken ayaklarımın boşaldığını hissediyordum. Tavana asılı duran yaratık keskin dişlerini göstererek ağzını açıp beni gözüne kestirmişti. Gözleri yuvalarından çıkacak gibi büyük ve bembeyazdı. Çirkin yüzü , korku film senaristinin en yaratıcı bir çizimi gibiydi.
Bağırmam, çağırmam ve kaçmam gerekiyordu. Korku ikisini de yapamama engel oluyordu. Ayaklarım ise bir ıslak bir betonun içine girmiş gibi ağırdı, kıpırdatmıyordum.
Yaratık tiz bir çığlık sesi çıkarıp üzerime doğru atıldığında gelişini öylece izledim. Bunu fark eden kızlar son anda beni kenara çekip, yaratığın saldırısından skurtulma mı sağladılar.
Üçümüz de duvara şiddetli bir şekilde çarpmıştık.
Tek Işık kaynağım elimden kayıp duvara çarpıp kırıldı. Ve bir anda karanlık içinde kaldık. Hiç bir şey göremeyen gözlerim ile bir umut etrafı kontrol ettim. Neredeydi Kalbimin sesi kulaklarım da çalıyordu. Nefes nefese kalmış, Duvara sinmiş, öylece savunmasız bir şekilde duruyorduk.
Etrafımızı saran bu korkudan güç alır gibi birbirimizin elini sıkıca tuttuk.
Sessizlik içinde kalan Kulaklarım tek bir ses için kilitlenmişti.
"Gitti mi" dedi vera titreyen sesiyle.
"Bilmiyorum" dedim fısıldayarak.
"Çok korkuyorum geri dönelim lütfen. " Vera'nın Boğuk sesinden ağladığı anlaşılıyordu. Teselli etmek istiyordum ama bunun için önce birinin beni teselli etmesi lazım.
Kırca'nın mantıklı bir konuşması üzerine biraz heyecanlandım. "Telefonu yanında olan var mı?"
"Benim" dedim atlayarak.
Vera'nın elini bırakıp cebimden telefonumu çıkarttım.
Işığı açıp etrafa verdiğimde kimse yoktu.
"Nereye gitti bu" dedim düşünceli bir şekilde.
"Bilmiyorum ama hemen birilerini araman gerektiğini biliyorum" dedi Kırca hızlı hızlı konuşarak.
Kimi arayacaktım ?
Rehberim de sadece sayılı bir kaç isim vardı.
Annemi arayamazdım. Kırca ve Vera zaten benim yanımdaydı.
Dudaklarımı düşünceli bir şekilde ısırırken ellerim tek bir isimde kaldı.
Onu arayacak bir yüzüm yoktu. Ondan başka da yardım isteyecek kimsem de yoktu.
Önce kurtulayım, sonra onu aradığım için utanırım.
Ya açmazsa korkusu ile aradım. Telefonun çalan sesi mağarada tek kilitlendiğimiz nokta olmuştu.
"Ya açmazsa" dedi Vera korku dolu bir tonla.
"Bilmiyoru-"
Cümlem bitmeden Vera'nın Koca çığlığı mağarada yankılandı.
Yaratık onu yakalamıştı.
Telefonu bırakıp yere atıp vera'nın elini sıkı sıkı tuttum. "VERA" diye bağırdım anlamsızca.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ALFA'NIN GELİNİ
Ficção AdolescenteDikkat!! +18 içerir Puslu gözleri tüm bedenimi tarıyor, aklından Bin bir türlü düşünceler geçiyor gibi düşünceli bir şekilde bakıyordu bana. "İçimde ki bu duygu beni bencilliğe itiyor. " Dedi. Gözlerimin içine bakarak. "Hiç olmadık şeyler geliyor a...
