მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 8

"უნდა წახვიდე და დაისვენო, უკვე დილის პირველია, ელას გატაცების შემდეგ ორი დღეა არ გიძინია” - თქვა ალესანდრომ.
"მე არ ვაპირებ დასაძინებლად წასვლას , სანამ ელას მკლავებში არ დავიძინებ" ვუთხარი მე და უსასრულო ფურცლებს გადავხედე.
,,მესმის, შენ ღელავ, მაგრამ ცოტა უნდა დაისვენო. არც დალევა მოიყვანს ელას აქ"-თქვა და მანიშნა მეორე ცარიელი არყის ბოთლზე.
"შენ გგონია, რომ არ ვიცი? ამას იმიტომ ვაკეთებ, რომ დავივიწყო ყველაფერი, რაც აქამდე მოხდა! ასე შემიძლია სხვა რამეზე გადავიტანო ყურადღება სასმელი მეხმარება" - ვიყვირე.
"მაშინ გააკეთე რამე!" იყვირა მან. "ვცდილობ, მაგრამ იმ ნაბიჭვარმა კვალიც არ  დატოვა,სადაც შეიძლებოდა მისი დაჭერა" დავიყვირე და ხელები მაგიდას ავკარი.
"რაც არ უნდა იყოს, არ მოგისმენთ, თუმცა შეკითხვა მაქვს", - თქვა მან.
"ჩე კოზა?" . (რა?)
"გიყვარს?"
,,რატომ მეკითხები ამას?" დავიყვირე.
"შეწყვიტე საკუთარი თავის მოტყუება დანტე, შენ არასოდეს ზრუნავდი ვინმეზე ასე ძალიან, თუნდაც ეს იყოს შენი ერთ-ერთი ყველაზე სანდო მამაკაცი, ამ დრომდე არ გაჩერდებოდი მის პოვნამდე, უბრალოდ მისცემდი მათ სიკვდილის უფლებას.. მაშ, რატომ? რატომ ცდილობთ ასე ძალიან მის პოვნას და მის დაბრუნებას?" ჰკითხა მან.
, იმიტომ რომ..."-
"იმიტომ, რომ გიყვარს, მაგრამ ამას არ აღიარებ, რადგან გეშინია, შეყვარების გეშინია, მამაშენის გამო" - თქვა მან.
"ეს არ არის სიმართლე, მე ის არ მიყვარს, არც არასდროს მიყვარდა და არც არასდროს შემიყვარდება. ახლა კი გადი ჩემი კაბინეტიდან"
"რა თქმა უნდა,მე გავალ შენ კი  გააგრძელე საკუთარი თავის მოტყუება", - თქვა მან წასვლამდე,

Ella POV:
"გაიღვიძე!" დაიყვირა ვიღაცამ და სახეზე ძლიერად დამარტყა.
"რა?" ვკითხე და წელა გავახილე თვალები.
"ბოსმა მითხრა, გამეღვიძებინე, რამდენიმე წუთში მოვა სალაპარაკო, ასე რომ მზად იყავი" - თქვა კაცმა.
,,ლაპარაკში, გინდა მატკინო, არა? მიკითხე.
,,როგორც ჩანს, ამას შეეჩვიე" - თქვა მან ღიმილით.
"რატომ?" ვიკითხე,
"ჰმ?"
"რატომ მიკეთებ ამას? რა გაგიკეთებია ოდესმე?" ვიკითხე.
"ეს არ არის ის, რაც შენ გააკეთე, ეს შენმა საქმრომ გაუკეთა მარკოს",
,,რა დაუშავა დანტემ მარკოს? ვიკითხე.
"ეს არ არის თქვენი საქმე", თქვა მან წასვლისას.
დანტე დამეხმარე...
სამი დღეა აქ ვარ, შეურაცხყოფა არ შეუწყვეტიათ, არც მაჭმევენ, გუშინ მხოლოდ რამდენიმე ყლუპი წყალი მომცეს. მთელი სხეული მტკივა ტკივილისგან, ვგრძნობ, როგორ გადმოდის სისხლი მარჯვენა მხრიდან; გუშინ მხარში დამჭრეს. ვისურვებდი, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი ყოფილიყო, რომ არასოდეს შევხვედროდი დანტეს, რომ ჯერ კიდევ მამაჩემის მხრიდან ყოფილიყო შეურაწყოფები.მარკო მამაჩემზე უარესია, მამაჩემი მხოლოდ შიშველი მუშტებით მირტყამდა, არასოდეს დავუჭრივარ და არც სისხლი გამომკვეთია ასე ცუდად.
ვგრძნობ ნაბიჯების მოახლოებას "მშვენიერია, კიდევ ნახევარი საათი ცემით". კარი გაიღო და მამაკაცი შემოვიდა.სახეზე შოკი და შიში დამეუფლა, როცა დავინახე, რომ ის კაცი, რომელიც ახლახან შემოვიდა, არ იყო ვიღაც ბიჭი, რომელსაც მარკოს უბრძანა ჩემი ცემა, ეს თავად მარკო იყო. რა შეიძლება სურდეს მას? და რატომ არის ის აქ?
,,დილა მშვიდობისა, ელა"- თქვა მან ღიმილით.
"რა გინდა?" ვიკითხე. მან დააიგნორა ჩემი შეკითხვა და მომიახლოვდა, ხელები გამიშვა და მინაზე დამაწვინა და იქ დამტოვა.
"რატომ გამიხსენი, არ გეშინია, რომ გავიქცევი?"ვიკითხე. მას უბრალოდ გაეცინა.
"გაქცევა? როგორ უნდა გააკეთო ეს? ფეხზე დგომაც კი არ შეგიძლი რომც გაიქცე , ბევრ კაცთან მოგიწევს ბრძოლა  რაც შეუძლებელია, სახლში დაბრუნების გზას ვერ იპოვნი. "- უპასუხა
"რას გულისხმობ, რატომ ვერ ვიპოვი სახლში დასაბრუნებელვპოულობ გზას?“, - ვუთხარი მე. ისევ გაეცინა. "როგორ? ჩვენ არც კი ვართ იტალიაში" თქვა მან
ღიმილით.
"რა?" ვკითხე უნდობლად. "მაშინ სად ვართ?"
"საფრანგეთში", - თქვა მან.
"საფრანგეთი?" მე ვბუტბუტე.
"დიახ, ელა, ჩვენ შენს სამშობლოში ვართ", თქვა მან და ნიკაპზე ხელი მომკიდა.
,,იცი, რომ დანტეს გაუმართლა, რომ ყავხარ.,ლამაზი და უზომოდ კეთილი ხარ. შენ მის სისუსტეს ჰგავხარ, – მითხრა მან, სახეზე ხელი გამიშვა და მუშტი დამარტყა.
"გაჩერდი, გთხოვ... ვეხვეწებოდი და ცრემლებს ვიკავებდი.
,,რატომ უნდა გავაკეთო ეს?" მკითხა მან და ბასრი დანა ამოიღო.
,,მე... არაფერი დამიშავებია"-ვთქვი და ცრემლები გადმომცვივდა.
"მართალი ხარ, შენ არასდროს არაფერი გაგიკეთებია ჩემთვის, მაგრამ შენმა საქმრომ გააკეთა" - მითხრა მან და დანა მუცელზე გადამისვა.
სისხლმა, ბევრმა სისხლმა, დაიწყო ჩემს ისედაც სისხლიან პერანგში ჩაღვრა. ვიყვირე და ვცადე მისი შეჩერება, მაგრამ მან ხელები  მომიჭირა ისე, რომ ყვირილის გარდა ვერაფერი გამეკეთებინა, რადგან ორივე ხელი მომიჭირა და მეორეთი მტკენდა. ათი წუთის შემდეგ, რაც მან დანით დამჭრა, ფეხზე წამოდგა და დანა სუფთა თეთრი ქსოვილით გაიწმინდა. მე უბრალოდ იქ დავრჩი, იატაკზე ვიწექი, მკერდზე მჭიდროდ მიჭერდა მკლავებს. ცრემლები არ წყვეტდა ჩემი სახის დასველებას, მაგრამ მე ძალიან მიჭირდა მათი შეჩერება.
,,მშვიდობით, ელა"- თქვა მან.
,,რა დაგიშავა დანტემ?" დავიყვირე. სწრაფადშემობრუნდა ჩემსკენ.
"რატომ მეუბნები? დანტე უნდა იყოს ის, ვინც მოგიყვება ყველა თავის შეცდომის შესახებ, რაც დაუშვა"
ღრმად ჩავისუნთქე,
"შეიძლება აღარასოდეს ვნახო დანტე, შეიძლება შენი ხელით მოვკვდე, ასე რომ მითხარი. უბრალოდ მითხარი რატომ მაიძულებ მის შეცდომების  გადახდას!" ვიყვირე, ცრემლიანი თვალებით.
"კარგი... მართალი ხარ, რადგან დანტეს აღარასოდეს ნახავ, ასე რომ, შეიძლება,გითხრა" - თქვა მან.