მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 24

"მ-მარკო?"
"ჰო,რაიყო?"ვეღარაფერი ვუთხარი
გული მილიონ ნაწილად დამემსხვრა,ამ ბიჭის მამა მარკო იყო მამამისი იყო ის ვინც დედაჩემი მოკლა,ის ვინც ჩემი მშობლების ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქცია,ჩემი ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქცია...ახლა მის შვილთან უნდა ვიმუშაო,არა არ შემიძლია მასთან მუშაობა,არ შემიძლია მკვლელის შვილთან მუშაობა,უარი უნდა ვთქვა,ის მკვლელის შვილის და შეიძლება ისიც მასეთი იყოს,როგორ ვდგავარ ასე მშვიდად მისი შვილის წინ,როგორ?როგორ შეიძლება ისეთ ნაბიჭვსეს ასეთი ლამაზი შვილი ყავდეს?თვალები ამიცრემლიანდა,სასწრაფოდ გამოვიქეცი,გავრბოდი მარკოს შვილისგან, მაშინვე მამას კაბინეტისკენ წავედი.შესვლისთანავე დავინახე ელიასი ალექსანდრო და მამაჩემი.მაშინვე მამაჩემისკენ გავიქეცი.
"ლია რა მოხდა?"იკითხა მამაჩემმა
"ის-ის მომკლავს"ვთქვი გატეხილი ხმით,სწორედ მაშინ  შემოვიდა ოთახში მატეო.
"ვინ მოგკლავს?"იკითხა მატეომ და წარბები აწია
"ლია დამშვიდდი"მითხრა მამაჩემმა და ხელები მხრებზე მომხვია
"მამა,გთხოვ უთხარი რომ წავიდეს"
"ვის?"
"მატეო"
"ლია შეწყვიტე ამხელა აურზაური იმასთან რომ მან შენთან ერთად უნდა იმუშაოს,ღვთის გულისთვის უკვე ოცი წლის ხარ"იყვირა მან
"არა შენ არ გესმის"
"რა ლია? რა არ მესმის?"
"მატეოს მამა მარკოა"ამოვიბუტბუტე
"რა?"
" და რა?ჯანდაბა,მე მას არც კი ვიცნობ,არასდროს მინახავს ის"იყვირა მატეომ
"გაეთრიე ჩემი სასახლიდან"იყვირა მამამ
"მაგრამ რატომ?"
"გაეთრიე"
"მაშ კარგი სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა ლია და ვწუხვარ დედაშენის გამო"
"შენ რა მას დედაშენზე უთხარი?!"დაიყვირა მამაჩემმა
"არ ვიცოდი თუ მარკო მამამისი იყო"
"ლია შენს ოთახში წადი"
"მაგრამ..."
"სასწრაფოდ"
"კარგი..."
ოთახისკენ ნელა წავედი მხოლოდ ჩემი ტირილის ხმა იყო,ოთახში შესვლისთანავე შუქიც არ ამინთია მაშინვე გამოვიცვალე და დავიძინე.

...
"Tu me manques mama..."ვთქვი და საფლავზე წითელი ვარდი დავდე(მომენატრე დედა)
"შეიძლება მამაჩემზე რაღაც გკითხო?"გავიგე ზურგსუკან ხმა
გავიყინე როცა ხმის პატრონი ვიცანი ეს მატეო იყო,გადავწყვიტე მანქნაისკენ გავქცეულიყავი და სასახლეში დავბრუნებულიყავი,მაგრამ მე ლია რომანო ვარ,რომელმაც ერთ წელიწადში მთლიანი მაფია უნდა მართოს,ფრთხილად მივტრიალდი მისკენ,უცნაურად გამოიყურებოდა, მან მამამისის შესახებ საერთოდ არაფერი იცოდა
"რა გინდა იცოდე?"ვკითხე და ვცდილობდი კანკალი არ შემემჩნია.
"რა გააკეთა მან?"თქვა და ხელები ჯიბეში ჩაიწყო.
"გთხოვ დანა არ ამოიღო"ვუთხარი და ერთი ნაბიჯი უკან გადავდგი.
"რა? რატომ?მე მხოლოდ პასუხებისთვის მოვედი აქ"
"მამაშენი სრულიად ურჩხული იყო"ვთვი და დედაჩემის საფლავს დავხედე
"რატომ?"მომიახლოვდა
"ის იყო მან მოკლა დედაჩემი"
"რა?"იკითხა გაფართოებული თვალებით
"ის იყო ვინც ჩემი ცხოვრება ჯოჯოხეთად აქცია,და არა მარტო ჩემი,ჩემი მშობლებისიც, მან ყველაფერი ქნა თავის სულელური დაპირებისთვის"
"რა დაპირება?"
"მან ესროლა მას ჩემს თვალწინ. მუხლებზე დაეცა და შემეშინდა შემთხვევის ადგილზე, მან ყველაფერი გააკეთა ჩემს დასაცავად, თავი მოკლა, რომ გავქცეულიყავი და უსაფრთხოდ წავსულიყავი..." ვუთხარი ჩახლეჩილი ხმით, როცა ცრემლები ჩამომიგორდა. "ვერ შევაჩერე,ვერ შევძელი.მის გარეშე თავს გატეხილად და უსარგებლოდ ვგრძნობ"
"მამაჩემი ისეთი სასტიკი იყო“, – თქვა მან. თვალების კუთხით შევხედე და დავინახე, როგორ აევსო თვალები, მაგრამ არ აძლევდა მათ უფლებას. მას არასოდეს სურდა ეგრძნო თავი სუსტად და დაუცველად.
"მან წაიყვანა იგი ჩემგან. მას არაფერი დაუშავებია; მან ისე იცხოვრა, როგორც შეეძლო, საკუთარ თავზე აყენებდა სხვებს, უყვარდა მთელი გულით და სულით. ის იყო ჩემი მისაბაძი მაგალითი. ის უნდა ყოფილიყო. აქ ჩემთვის, მან უნდა მეთქვა, რომ ყველაფერი რიგზეა, რომ ყველაფერს გავარკვევ, რომ ის შეიძლება იამაყოს ჩემით, როდესაც მე მაფიას ავიღე, რომ ის შეიძლება ჩემს გვერდით ყოფილიყო, როცა ვუთხარი რომ შევიძინე ჩემი პირველი შეყვარებული, როცა პირველი გული დამწყდა, როცა ბილიკზე მივდიოდი, როცა ვიმშობიარე, ის იქ უნდა ყოფილიყო და ხელში მეჭირა, როგორც მე ვტიროდი, როცა ჩემს პირველ ახალშობილს ვეჭიდებოდი. ცხოვრებაში მძიმე ნაწილები გავიარე და როცა ცხოვრებაში კარგი ნაწილები გავიარე... მაგრამ ახლა ვერასდროს ვიქნებოდი შასთან, რადგან მან ის მოკლა...“
უცებ მაგრად ჩამეხუტა, სწორედ მაშინ ჩავვარდი, იქვე, მის მკერდში,მისი საფლავის გვერდითმ
"ძალიან ვწუხვარ მამაჩემის ჩადენის გამო",მითხრა მან
"უბრალოდ მისი დაბრუნება მინდა"
"ვიცი რომ შეიძლება მამაჩემის გამო გძულდე,მაგრამ მისნაირი არ ვარ, ფულსაც მხოლოდ იმიტომ ვიპარავდი რომ საცხოვრებელი მქონდა და მეჭამა, არასდროს მომიკლავს უდანაშაულო ადამიანი,მხოლოდ კრიმინალები,ვფიცავ"
"მადლობა"
"რისთვის?"მკითხა
"იმისთვის რომ მომისმინე"
"ჰომ,ვიცი როგორია დედის დაკარგვა"
"კიდევ გინდა ჩემგან მუშაობა?"ვკითხე
"რათქმაუნდა თუ რათქმაუნდა შენ გსურს"
"ხვალ რვაზე სასახლეში იყავი,მამაჩემს მე ავუხსნი ყველაფერს"
"ხვალმდე,გნახავ ბელისიმა"

...

"მამა უნდა ვილაპარაკოთ"ვთქვი და მის კაბინეტში შევედი
"ახლა არა ლია,დაკავებული ვარ"მითხრა ისე რომ არც შემოუხედავს
" მაგრამ ეს მნიშვნელოვანია"
"დარწმუნებული ვარ რომ ასეა,მაგრამ ჩემი საქმე უფრო მნიშვნელოვანია"მითხრა მან
"რათქმაუნდა შენი საქმე უფრო მნიშვნელოვანია ვიდრე შენი ქალიშვილი"ვუთხარი გაბრაზებულმა და კაბინეტიდან გამოვედი
"ლიაა"გავიგე მისი ყვირილი,მეც გავიქეცი
მთავარ დარბაზში გავიქეცი მაგრამ აქ კაცები სვამდნენ, ამიტომ სასწრაფოდ ბაღისკენ წავედი.მამაჩემზე გავგიჟდი,რაც დედა გარდაიცვალა შეწყვიტა ყველაფერზე ზრუნვა,ის ყოველთვის სვამს იმისდამიუხრდავად რომ ვუთხარი არ დაელია.
ცოტახანი ბაღში ვიყავი შემდეგ კი ელიასის ოთახში წავედი,დავაკაკუნე და როცა თანხმობა მივიღე შევედი.
"ლია"
"რა?"ვთქვი და თითქოს ფიქრებს მოვწყდი და სამყაროში დავბრუნდი
"რა გინდა?"მკითხა
"გინდა გავიდეთ და ნაყინები ვჭამოთ?"
"არ შემიძლია ბოდიში გოგონებთან ერთად გავდივარ,ბოდიში კუს"მითხრა და გვერდი ამიარა
მშვენიერია, ერთადერთ მეგობარს, რომელი მყავს, არც კი სურს ჩემთან ურთიერთობა. ასეთი მარტოსული ვარ? მისი ოთახიდან გავედი და ჩემს ოთახში დავბრუნდი. სასახლე სიცილით და ყვირილით იყო სავსე, ამან კიდევ უფრო გამიძლიერა თავის ტკივილი.ძალიან ხალისობდნენ და მე არავინ მყავს სალაპარაკო. მე ისეთივე მარტო ვარ, როგორც მაშინ, როცა მე და დედამ, მამა დავტოვეთ. ჩემი ბავშობა დაინგრა,განადგურებული იყო.
საძინებლის კარი დავხურე და ისევ ტირილით დავეცი მუხლებზე. მუხლები მკერდთან მივიხუტე.
დედა დაბრუნდი გთხოვ...მჭირდები...
უცებ ტელეფონმა დარეკა,ცრემლები შევიმშრალე და ვუპასუხე.
"გამარჯობა?"
"ჰეი,გავიგე ნაყინზე გინდოდა წასვლა"გავიგე ხმა...