მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 16

Dante pov
"მე აქ მოვედი შენთან სალაპარაკოდ" თქვა მან.
"წადი!" დავიყვირე.
"დანტე გთხოვ"
"მამა, გადი" დავიყვირე.
"მისმინე, ვიცი, რომ გძულვარ მაგრამ ეს მნიშვნელოვანია"
"როგორ ხარ ცოცხალი?"
"დროზე გავიქეცი  სანამ ადგილი აფეთქდებოდა. ახლა შემიძლია შემოვიდე?" იკითხა მან.
"არა, წადი!"
"ვფიქრობ, კამილა დროულად მოვიდა აქ, არა?" იკითხა მან.
,,არა, არ..." - ვუპასუხე მე.
"რა? მაგრამ შენ ცოცხალი ხარ” თქვა მან.
,,მე ვარ, მაგრამ ელა არ იქნება," - ვუთხარი მე.
"რა?"
„საწამლავი დალია, ჩემი მოკვლა ვერ მოასწრო, ამიტომ დალია“
"ვწუხვარ"
"მჰმ, როგორც შენ ამას გულისხმობ. მაგრამ საიდან იცოდი კამილასა და შხამის შესახებ?" ვიკითხე.
"იმიტომ, რომ მე ვიყავი ის, ვინც კამილას ვუთხარი, შეეჩერებინა ელა, რადგან არ შეეძლო მარკოს შენი მოკვლა"
"მართლა გგონია რომ მჯერა შენი?" პ
,,დანტე, შემეშვი, ბევრი რამ მაქვს სათქმელი"- თქვა მან.
თვალები გადავატრიალე
"კარგი შემოდი"
მან უბრალოდ თავი დამიქნია და შემოვიდა, მე კი კარი დავხურე.
,,დავიძინებ დანტე, ღამე მშვიდობისა" თქვა ალექსანდრომ.
,,ღამე მშვიდობისა"-ვუთხარი
,,ილაპარაკე"-მივმართე მამაჩემს
,,მარკო მაინც ფიქრობს, რომ მე მის გვერდით ვარ, მაგრამ დამიჯერე, რომ არ ვარ. როდესაც გავიგე, რომ ის შენს მოკვლას აპირებდა, გავაფრთხილე კამილა, რომ გადაგერჩინა, მაგრამ რაც შენ მითხარი... ელამ გადაიხადა. ფასი", - განაცხადა მან.
"რატომ გააფრთხილე კამილა? შენ ჩემზე არ დარდობდი, რატომ გინდოდა რომ მეცოცხლა?" ვიკითხე.
"იმიტომ, რომ ყველაფრის მიუხედავად, შენ მაინც ჩემი შვილი ხარ" - თქვა მან.
მე მას გავარტყი,
"შეწყვიტე სისულელები, შენ მე შეურაცხყოფდი და მთელი ცხოვრება შეცდომას მეძახი. მაშ, რატომ შეიცვალა გული უცებ?" ვიკითხე.
,,მე და გაბრიელის ამბავი იცი, არა?" ჰკითხა მან.
,,ჰო, გაბრიელმა გვითხრა, რომ "ძმები" იყავით" - ვუპასუხე მე.
”კარგი, მან ამისგან დიდი ნაწილი გამოტოვა", - თქვა მან.
"რა?"
"დიახ, ჩემი მშობლები მას ჩემზე ანიჭებდნენ უპირატესობას, მიუხედავად იმისა, რომ ის იყო ნაშვილები. მაგრამ ყოველთვის ხედავდნენ, როგორც უკეთეს შვილს, როცა ვცდილობდი მეკითხა, რატომ ანიჭებდნენ უპირატესობას ჩემზე, ნაცვლად იმისა, რომ მეთქვა, პირველად დამარტყა. მე მეგონა, რომ ამას არ გულისხმობდნენ, ან უბრალოდ გაგიჟდნენ იმ დღეს რაღაცაზე. მაგრამ ვცდებოდი, არასდროს წყვეტდნენ ჩემზე ცემას და შეურაცხყოფას. ამიტომაც დალევას შევუდექი, ტკივილის გასაქრობად. მერე ერთ ღამეს გოგო დავაორსულე და მერე შევცდი, რომ მშობლებს ვუთხარი"
,,ეს ნაწილი ვიცი, გამოგყარეს"
"დიახ, მერე მე და დედაშენმა რამდენიმე წელი ვიცხოვრეთ ერთად. როცა დაიბადე, ჯერ კიდევ ვერ მოვახერხე ჩემი მშობლების თავიდან აცილება და ის, რაც მათ გამიკეთეს. და როცა შენი და დაიბადა, მეგონა მე ვიყავი. ბედნიერი, მეგონა, რომ ბედნიერი ოჯახი ვიქნებოდით"
"მაშინ რა ჯანდაბა მომაყენე შეურაცხყოფა?" დავიყვირე.
"რადგან მე მეგონა, რომ მამა შვილს ასე უნდა მოექცეს. მეგონა, რომ შენი შვილის დარტყმა და შეურაცხყოფა იყო ერთადერთი გზა, რომ შენი შვილი გაძლიერებულიყო" - მიპასუხა მან.
"ეს სისულელეა, მაშინ რატომ  მიაყენე შეურაწყოფა დედასაც?" ვიკითხე.
"ყოველ ჯერზე მთვრალი ვიყავი, არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი, მაგრამ არც მაპატიებს და არც არაფერს, რადგან ურჩხული ვარ და რაც შენ და დედაშენს გავუკეთე უპატიებელია. .. უბრალოდ იცოდე რომ მიყვარხარ შენ და შენი და"
"მამა მინდა დაგიჯერო, მართლა მჯერა... მაგრამ არ შემიძლია, არა იმის მერე, რაც შენ გამიკეთე. ასე რომ, მართალი ხარ, ვერ გაპატიებ. არც დღეს, არც ხვალ... არასდროს" - ვთქვი მე.
"მესმის და იმედი მაქვს, ელა მალე გაიღვიძებს"- თქვა მან და ფეხზე წამოდგა.
"მეც მაგის იმედი მაქვს, მამა" ვუთხარი მე
"ის ნამდვილად გაბედნიერებს, არა?"
"დიახ, ის ასეა, მე მიყვარს ის მამა,და თავს დავკარგავ, თუ ის მიმატოვებს" - ვუთხარი მე
"ბოდიში შვილო"მითხრა და ჩამეხუტა. თავს ზედმეტად დაუცველად, ზედმეტად სუსტად და უსარგებლოდ ვგრძნობდი. არასდროს მიგრძვნია ასე თავი და აღარ ვიცი რა გავაკეთო. არ მინდა მისი დაკარგვა; მე ის ძალიან მიყვარს, რომ დავკარგო.
"მე უნდა წავიდე და შენ დაისვენო" თქვა
" მამა" ვუთხარი მე.
"ვაიმე, არასდროს მიფიქრია, რომ ამას მეტყოფი. მაგრამ კარგი ხარ, მშვიდობით დანტე", თქვა მან წასვლისას.
ტირილით მუხლებზე დავეცი, ასეთი გატეხილი არასდროს ვყოფილვარ, მაშინაც კი, როცა მამაჩემი შეურაცხყოფდა და საშინელ რაღაცეებს მეძახდა, არასდროს მიგრძვნია ასეთი გატეხვა. ისეთი დაბუჟებული ვგრძნობ თავს, თითქოს ვერაფერს ვგრძნობ, მაგრამ ამავდროულად ყველაფერს ერთად ვგრძნობ. მხოლოდ მე რომ ვუთხრა, როგორ მიყვარდა იგი
რომ მეთქვა, თუ რამდენად ვზრუნავდი
მასზე... და ახლა შეიძლება ამის საშუალება არასოდეს მომეცა...
...
უკვე რამდენიმე დღეა ელას ჯერაც არ გაუღვიძია, ექიმი ყოველდღე მოდის, მაგრამ უკვე გვითხრა, შეიძლება არ იცოცხლოსო. მე მაინც ვერ ვახვევ იმ ფაქტს, რომ ელა შეიძლება მოკვდეს. მამამისი რომ არასოდეს მოეყოდა იგი, ის არასოდეს აღმოჩნდება ამ არეულობაში. სამსახურს იშოვიდა, კარგ შეყვარებულს იპოვიდა, დაქორწინდებოდა, შვილები ეყოლებოდა და დაბერდებოდა. ნორმალური ცხოვრება ექნებოდს.