მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 3

,,არა მე ის ავარჩიე დასაქორწინებლად"
"რას გულისხმობ? ვერ ვხვდები"
,,მამას უნდოდა საცოლე ამერჩია ჩვენი ოჯახის გვარის გასაგრძელებლად მე კი ის ავირჩიე"
"სტრონცო!" იყვირა მან.
"ეს რას ნიშნავს?" ვკითხე ალექსანდროს
"ეს ნიშნავს სულელს."მითხრა  ალესანდრომ და მათკენ წავიდა. ჯერ კიდევ არ ვიცოდი ვინ იყო ეს გოგო, მისი მეგობარი იყო თუ შეყვარებული.
"ალესანდრო შენ ხვდები, რომ მე შენი უფროსი ვარ და არ მოვითხოვ რაიმეს გაკეთებას" თქვა დანტემ და ყურადღება ალესანდროზე გადაიტანა.
"კარგი, შენი ყვირილი თავის ტკივილს მაყენებდა. და დარწმუნებული ვარ, ელა დაბნეულია, ვინ არის ეს გოგო" - თქვა ალესანდრომ, და ის მართალი იყო, მე ძალიან დაბნეული ვიყავი. მათთან უფრო ახლოს მივედი.
"ვინ ხარ?" ვიკითხე.
"მე მქვია კამილა და ეს არის ჩემი უფროსი ძმა დანტე!" გვიპასუხა მან საყვარელი ღიმილით.
ოჰ, ძალიან ვცდებოდი. ეს მისი შეყვარებული არ არის; ეს მისი უმცროსი დაა. მე ნამდვილად არ მაინტერესებდა ის იყო თუ არა, რადგან მისი შეყვარებული რომ ყოფილიყო, მე არ მომიწევდა ამ ბიჭზე გათხოვება და ეს ჩემს ცხოვრებას ბევრად უფრო ამარტივებს.
,, ოჰ, სასიამოვნოა შენი გაცნობა, მე ელა ვარ" - ვუთხარი მე და ხელი გავუწოდე მის დასაქნევას,
რჯრც კეთილი ჟესტით. იმის მაგივრად რომ ხელი ჩამოერთვა ჩამეხუტა.მის ჩახუტებაზე შოკირებული ვიყავი, მაგრამ მეც მოვხვიე ხელები.
"წელიწადია აქ გოგო არ მინახავს!" შეჰყვირა მან.
"სერიოზულად?" ვკითხე, გაოგნებულმა.
"ჰო, ძალიან მიხარია აქ გოგოს ნახვა. ოჰ, საუკეთესო მეგობრებთან მივდივართ,საყიდლებზე მივდივართ, ერთად სპა დღეზე, კინოში. აჰ, არ შემიძლია. ველოდო!"
"კამილა, შენ მას აშინებ!" მკვეთრად თქვა დანტემ.
"ბოდიში, უბრალოდ - ძალიან აღელვებული ვარ" - თქვა მან.
,,კარგია, მეც მიხარია რეალურად გოგოს ნახვა, მეგონა მთელი ცხოვრება მხოლოდ მამაკაცებთან მომიწევდა ცხოვრება - ვუთხარი სიცილით.
"ვიცი. მაგრამ დამიჯერე, შენ შეეგუები, ვგულისხმობ, რომ შეეჩვევი", - თქვა მან.
"ჰეი, მე არ ვარ ცუდი!" თქვა ალესანდრომ.
"შენ არ ხარ, შენ ხარ ერთადერთი ბიჭი, რომელიც მომწონს ჩემი ძმის შემდეგ", - თქვა მან,
"რა?" ჰკითხა დანტემ. ვფიქრობ, ჩვენ ყველა გვეგონა, რომ ის გულისხმობდა, რადგან მას
რომანტიულად მოსწონდა.
"ასე არა! მე მომწონს როგორც მეგობარი!" უცებ თქვა კამილამ.
"კარგი, რადგან ის შენ არ გიმსახურებს" თქვა დანტემ.
"მე მეგონა რომ გიყვარდი" თქვა ალესანდრომ და დანტეს გადახედა.
"მე უბრალოდ, მინდა ჩემი დისთვის საუკეთესო და ნამდვილად არ მინდა, რომ ის ჩემს ერთ-ერთ მამაკაცს შეხვდეს!" თქვა დანტემ.
,,აი, მინდოდა მეკითხა, ვინმეს შეუძლია დამათვალიერებინოს ეს სახლი მხოლოდ , დანტეს ოთახში ძლივს მოვახერხე დაბრუნება"
,,მას შეუძლია მე სამუშაო მაქვს. უნდა წავიდე"
,,კარგი წავედით"მითხრა კამილამ და ხელი ჩამკიდა
" ეს არის ბიბლიოთეკა, რომელიც ჩემი აზრით ყველაზე მოსაწყენი ადგილია მთელ სასახლეში", - თქვა მან.
მან ნახევარ საათში მთელი სახლი დამათვალიერებინა რაც სწრაფი იყო რადგან ზედმეტად დიდი სასახლეა.
"არა, მე ნამდვილად მომწონს ეს ადგილი, მიყვარს კითხვა."
"რა, მაგრამ როგორ?" მკითხა მან
"მე მიყვარს კითხვა, რადგან ის მაძლევს საშუალებას გავექცე რეალურ სამყაროს და არ მიწევს რეალობაში ყოფნა , როცა ვკითხულობ, რადგან შენ წარმოიდგინე თავი სრულიად სხვა სამყაროში, ხედავ საკუთარ თავს მთავარ გმირში და გსურს, თუ შენ მხოლოდ მისი ცხოვრება შეგეძლო გქონდეს, რადგან იცი, რომ ცხოვრება გაცილებით მარტივი და ბევრად მეტი აზრი ექნებოდა მას, რომ გქონდეს... მისი ცხოვრება“ ავუხსენი მე.
"ვაუ, ეს ღრმაა" თქვა მან.
"ვიცი, ეს მხოლოდ ჩემი გზაა, როგორ ვხედავ წიგნებს", ვუთხარი მე. "იქნებ ოდესღაც ვცდები, ვნახოთ, შევძლებ თუ არა იმას, რაც შენ აღწერე", - თქვა მან. "ვფიქრობ, რომ ისიამოვნებ" - ვუთხარი მე.
"კარგი, მე მაინც უნდა წავიდე, რადგან ახლახან დავბრუნდი ნიუ-იორკიდან და ჯერ კიდევ მჭირდება ამოლაგება, მაგრამ თუ გინდა, შეგიძლია აქ დარჩე და წახვიდე, როცა გინდა." - თქვა მან.
,,რა თქმა უნდა, დავრჩები, იქნებ წავიკითხო ერთი-ორი წიგნი და შემდეგ ჩემს ოთახში დავბრუნდები" - ვუთხარი მე.
"შენი ოთახი სად არის?"
"შენი ძმის ოთახი"
ამის  თქმაზე, უხერხულად ვგრძნობ თავს, ჩემს ცხოვრებაში არასდროს წარმომედგინა, ჩემი გათხოვება. არასდროს მჯეროდა სიყვარულის, მერე როგორ უნდა გავთხოვდე. როგორ ვაპირებ ამის გადალახვას?
"კარგი, მაშინ მარტო დაგტოვებ, ნახვამდის" თქვა მან, ბიბლიოთეკიდან გავიდა და ბიბლიოთეკის უზარმაზარი ორმაგი კარი ზურგს უკან დახურა.
ბიბლიოთეკის ჩემი საყვარელი განყოფილების, ფანტასტიკური წიგნების თაროსკენ ავიღე გეზი. მსუბუქად გავუშვი თითი წიგნების გასწვრივ, ყველა სხვადასხვა ფორმისა და ზომის იყო, ყველას საოცარი ყდა და სახელები ჰქონდა. არჩევა ვერ მოვახერხე, ამიტომ წიგნების გასწვრივ თითი გავაგრძელე და გავჩერდი. თითები წიგნთან გაჩერდა, სახელწოდებით „საიდუმლო, რომელსაც ჩვენ ვიზიარებთ“. წიგნი ავიღე და სკამთან მივედი და დავიწყე კითხვა...
,,ვაიმე უკვე დავამთავრე"-ვთქვი ხმამაღლა და წიგნი დავხურე. მის წიგნების თაროსკენ დავბრუნდი, რომ უკან დამებრუნებინა, როცა შევამჩნიე, რომ მას მეორე წიგნი ედო, ამიტომ ავიღე ხელი. მაგრამ ახლა უკვე გვიანი იყო კითხვა, ამიტომ გადავწყვიტე დავბრუნებულიყავი დანტეს ოთახში და შხაპი მიმეღო  და შემდეგ წამეკითხა.
დანტეს ოთახისკენ ავიღე გეზი, როცა მისგან დაახლოებით ორი ოთახი ვიყავი და დავინახე მამაკაცი, რომელიც ჩემი მიმართულებით მიდიოდა. ყავისფერი ტალღოვანი თმა და მუქი და იდუმალი თვალები ჰქონდა, ღია ცისფერი ღილებიანი პერანგი ეცვა, მუქი ლურჯი ჯინსი და ტყავის ქურთუკი ეცვა მხრებზე. ვინ არის ის? ჩვენ ერთმანეთს მივუახლოვდით.
- გამარჯობა - ვუთხარი თავაზიანი ღიმილით.
,,გამარჯობა"
"მე მქვია მარკო და შენ?" მკითხა მან.
"მე ელა" ვუპასუხე ღიმილით.
"საყვარელი სახელი, საყვარელი გოგოსთვის" თქვა მან ღიმილით.
"აუ, მადლობა" ვუთხარი მე.
"მე უნდა წავიდე" თქვა მან.
"მოიცადე, სად?" მიკითხე.
- დანტეს უნდა დაველაპარაკო, - თქვა მან.
რატომ არ მიმართა მას უფროსად? დანტე და ის ახლოს იყვნენ, როგორც ალესანდროსთან? უბრალოდ მხრები ავიჩეჩე, დავემშვიდობე და დანტეს ოთახისკენ ავიღე გეზი.
დანტეს ოთახში შევედი და დავინახე, რომ დანტე ოთახში არ იყო, სულ არ მაინტერესებდა, უბრალოდ  მინდოდა შხაპის მიღება, წიგნის წაკითხვა და დაძინება. კარადისკენ ავიღე გეზი, რომ პიჟამა ამეღო, მაგრამ ტანსაცმელი მაინც არ იყო, ტანსაცმელი არ მქონდა. დანტეს არ უთქვამს, რომ მისი კაცები ტანსაცმლის მოტანას აპირებენ? წავალ მას ვკითხავ. ოთახიდან გავედი და მისი კაბინეტისკენ ავიღე გეზი, რომელიც ახლა ვიცოდი სად იყო, კამილას წყალობით.
არც კი დამიკაკუნებია,პირდაპირ შევედი, რაც საკმაოდ უხეში იყო ჩემი მხრიდან.
"ღმერთო ჩემო" ამოვისუნთქე, როცა შოკისა და შიშისგან წიგნი მკერდზე მივიდე.
დავინახე, რომ დანტეს კისერით ეჭირა ბიჭი, ვისაც ახლახან ვესაუბრე, დანტეს სახეზე რამდენიმე სისხლჩაქცევა ჰქონდა, შუბლზე კი ჭრილობა ჰქონდა, რომელიც სისხლს სდიოდა. ბიჭს კისერზე ბასრი დანა ეჭირა. რატომ აკეთებს ის ამას? მე მეგონა, რომ მას მხოლოდ დალაპარაკება სურდა და არა მოკვლა. და თუ ის აქ მის მოსაკლავად იყო, რა იყო მისი მიზეზი იმისა, რომ სურდა ყველაზე საშინელი მაფიის ბოსის მოკვლა?
"რას აკეთებ?"
"წადი... აქედან..." თქვა დანტემ და მძიმედ სუნთქავდა.
"მე მეგონა, რომ მხოლოდ მასთან გინდოდა საუბარი!" ვიყვირე.
"ოჰ, მაგრამ მე მომიწია მოტყუება, რომ მასთან მოვსულიყავი, რატომ უნდა გეთქვა, რომ აქ შენი შეყვარებულის მოსაკლავად ვიყავი" - თქვა მან და დანა უფრო ღრმად ჩასცა დანტეს ყელში.
რატომ არ იბრძვის დანტე? დანტე არ არის ყველაზე საშინელი მაფიის ბოსი? მაშ, რატომ არაფერს აკეთებს? უდარდელად გავიფიქრე და გადავწყვიტე, რამე გამეკეთებინა და დავეხმარო დანტეს, თუმცა ვიცოდი, რომ მას  შეეძლო ბრძოლა, მე კი არა. მე მივვარდი ბიჭს და ფეხი დავარტყი, რის გამოც ის ტკივილისგან შეიკუმშა და დანტეს ხელზე ხელი მოუშვა, შემდეგ ჩემი წიგნი დავარტყი თავზე, რის გამოც ის წაიქცა და გვერდზე გადააგდო. უცებ დავინახე, რომ სამი მამაკაცი შემოვარდა დანტეს კაბინეტში, მათ შორის ალესანდროც. ბიჭი სწრაფად წამოდგა ორ ფეხზე და მაჯაში მომიჭირა და თავისკენ მიმიზიდა, რამაც წიგნი დამაგდებინა. ცალი ხელით წელზე მომიჭირა, მეორე ხელით კი დანა კისერზე მომიჭირა.
"მე შევასრულებ ჩემს დაპირებას დანტე, დაიმახსოვრე ეს!" მან თქვა. რა დაპირება? რაზე ლაპარაკობს?
"გაუშვი! მას არაფერი აქვს საერთო ჩვენს მტრობასთან" იყვირა დანტემ ალესანდრომ და ორმა სხვა მამაკაცმა იარაღი ამოიღეს და ბიჭის დაუმიზნეს.
"გაუშვი!" იყვირა ალესანდრომ.
"ეს არ დასრულებულა დანტე, მე ჯერ კიდევ არ შევასრულე ჩემი დაპირება!" თქვა მან, გამიშვა და სამი კაცის გვერდით გავარდა.
დანტე მუხლებზე დაეცა, როცა ბიჭი გაიქცა.
ალესანდრო სწრაფად გაიქცა დანტეს
დასახმარებლად.
"რა ჯანდაბას აკეთებდა მარკო აქ?" ჰკითხა ალესანდრომ დანტეს. ორი სხვა მამაკაცი კართან იდგა, როგორც ჩვენი დაცვა.
"La promessa" უპასუხა დანტემ. სერიოზულად უპასუხა იტალიურად, რომ არ მესმოდა? (პირობა) "სტრონცო!" ალესანდრომ ჩაილაპარაკა.(სულელი)
"ექიმი არ უნდა გამოვიძახოთ?" ვკითხე ჯერ კიდევ შოკში მყოფმა.
"არა, წადი და დაუძახე კამილას!" თქვა ალესანდრომ და დანტეს სკამზე დაჯდომაში დაეხმარა.
"რა? მაგრამ რატომ?" ვკითხე დაბნეულმა.
"უბრალოდ გააკეთე!" იყვირა ალესანდრომ. როგორც მან თქვა, გავიქეცი  კამილას ოთახში მას არ ეძინა, მაგრამ პიჟამაში იყო.
"დანტეს... სჭირდება შენი... დახმარება სუნთქვათა შორის ჩასუნთქვით.
"რა?" მკითხა მან.
"ის დაშავდა, მოდი!" ვიყვირე და  სწრაფად ავიღეთ გეზი მისი კაბინეტისკენ.
"რა ჯანდაბა მოხდა?" იკითხა კამილამ.
,,მარკო, ის მოვიდა აქ და მე არ ვიყავი მზად მისი შევევისთვის, მან მიიღო მოულოდნელი შეტევის უპირატესობა და მისი შეტევა იყო სწრაფი და მკვეთრი, რაც აჩვენა, რომ იგი ამისთვის ემზადებოდა, და შემდეგი, ვიცი, რომ ის
აკავებდა. ბასრი დანა ჩემს კისერზე" - განმარტა დანტემ. კამილამ ჭრილობების გამოკვლევა დაიწყო.ადგა და უჯრიდან პირველადი დახმარების ნაკრები
აიღო და დანტესთან დაბრუნდა. "ელამ გადამარჩინა, მან წიგნი დაარტყა და ის იატაკზე დაეცა" - უპასუხა დანტემ.
- მე არ გიშველე, რადგან როცა გადავარჩინე,
მანაც კინაღამ მომკლა-მეთქი გულახდილად. - ვა გოგო, შენ შეებრძოლე მას - თქვა კამილამ და დანტეს ჭრილობაზე ალკოჰოლი წაუსვა.
"არც კი ვიცი რა გავაკეთე, უბრალოდ გავაკეთე  ის, რაც პირველად მომივიდა თავში, რაცსისულელე იყო, რადგან მას იარაღი ჰქონდა, შკი არა" - ვთქვი მე,
"მაგრამ რამე რომ არ გაგეკეთებინა, დანტე მოკვდებოდა" - თქვა კამილამ და გაწმენდილ ჭრილობას ბინტი შემოახვია.
"მადლობა" მითხრა დანტემ და გამიღიმა.
მისი ღიმილი ისეთი გულწრფელი ჩანდა, არც მეგონა ღიმილი თუ შეეძლო უხეში და შორეული საკუთარი თავის გამო. პასუხად უბრალოდ გავუღიმე.
" შემდეგ ჯერზე, გთხოვ, მოემზადე ვინმესთან საბრძოლველად, სტრონცო!” თქვა
კამილამ. (სულელი)
დიახ, ვიცი, - თქვა დანტემ.
"ახლა ყველანი გადით ჩემი კაბინეტიდან!"
ყველა წავიდა, მაგრამ მე დავრჩი, რადგან ჯერ კიდევ არ დავსვი კითხვა, რამაც მის სიცოცხლის გადარჩენა მომიტანა.
"რასაკეთებ კიდევ აქ? უნდა დაიძინო, უკვე გვიანია"თქვა მან და თავის მაგიდაზე ქაღალდები გადაატრიალა.
,,კაბინეტში დარჩენის  მიზეზი უპირველეს ყოვლისა არის ის, რომ კითხვა მაქვს, უნდა დაგისვა და მერე წავალ" - ვუთხარი მე
."რა კითხვა?" მკითხა მან, მისი თვალები ჩემსას არ შეხვედრილა,
ფოკუსირებული იყო ფურცლებზე.
რატომ არ მაქვს პიჟამა? მე მეგონა შენმა კაცებმა მოიტანეს ყველაფერი" - ვუთხარი მე.
"მათ გააკეთეს" თქვა მან და ბოლოს შემომხედა. მისი თვალები ოკეანევით ცისფერი იყო, ისეთი ნათელი, რომ მათში ჩემს ანარეკლს ვხედავდი.
"არა, როცა პიჟამას აღებას ვაპირებდი შხაპის მისაღებად, ის იქ არ იყო" ვთქვი.
"მე მათ ამის შესახებ ხვალ ვკითხავ", - თქვა მან
და თავის საბუთებს გადახედა.
"ამაღამ რითი უნდა დავიძინო?" ვკითხე.
„შეგიძლია ჩემგან ისესხო რამე"
"კარგი, მე გაწუხებ?"
"არა, რატომ მაწუხებ?" მკითხა მან და  მიმოიხედა.
"უბრალოდ ვგრძნობ, რომ არ გინდა ჩემთან საუბარი" ვეუბნები დაბალი ტონით 
"რა?"
"არაფერი. რატომ უნდოდა იმ ბიჭს შენი მოკვლა? დარწმუნებული ვარ, რომ მიზეზი ჰქონდა, არა? ვგულისხმობ, რომ არ სურდა შენი მოკვლა უმიზეზოდ" - ვუთხარი მე.
"ჩემი მოკვლაც რომ არ სურდეს, მაინც ექნებოდა ჩემი მოკვლის მიზეზი", - თქვა მან.
"მაშ, რა არის მიზეზი? და რატომ  უნდა ჰქონდეს მიზეზი?"
"ზუსტ მიზეზს ვერ გეტყვით,უბრალოდ იცოდე, რომ მეტოქეები ვართ." მიპასუხა მან.
"ნუ ნერვიულობ, მესმის. და ჩემი მეორე კითხვა,
რატომ  ექნება მაინც  მას შენი მოკვლის მიზეზი?" ვიკითხე.
"ელა, მე ვარ ყველაზე ძლიერი და საშიში მაფიის ბოსი მაფიის სამეფოებიდან, ყველა ეცდება ჩემს მოკვლას, რომ ჩემი ადგილი დაიკავოს და სამეფოების სათავეში იყოს"
,,ვფიქრობ, გონივრულია"- ვუთხარი.
,,უნდა დაიძინო"- თქვა მან.
" ღამე მშვიდობისა" ვუთხარი მე და მისი კაბინეტიდან გამოვედი
Dante pov:

მარკოსგან თავს ისე სუსტად და ძალაუფლებას ვგრძნობდი, ის მხოლოდ მეორე ყველაზე ძლიერი მაფიის ბოსი იყო, როგორ მოახერხა ჩხუბში ჩემი ცემა? ჩვენ ყოველთვის ვიბრძოდით ადრე, მაგრამ ის ვერასდროს ახერხებდა გამარჯვებას. მე ყოველთვის მასზე ძლიერი ვიყავი, ბავშვობიდან, მერე რა ჯანდაბა მოხდა დღეს? ფიქრებში ისე ჩავვარდი, რომ ჩემს
კაბინეტში ვიღაც შემოსული ვერც შევამჩნიე.
,,დანტე, ჩე კაზო? მამაჩემმა დაიყვირა.- ოჰ, რა უნდა ახლა ამ ნაბიჭვარს? (რა ჯანდაბა?)
"ჰმ?" ვკითხე და მას ავხედე.
,,ახლახან გავიგე, რომ მარკოსთან ბრძოლა წააგე. ჯანდაბა როგორ მოხდა ეს? იყვირა მან.
"არ ველოდი, რომ აქ მოვიდოდა და ჩემთან შებრძოლებას გადაწყვეტდა", - ვუპასუხე მე.
"ყოველთვის მზად უნდა იყო! მე ასე არ გამიწვრთნიხარ! მე გაგწვრთენი რომ იყო საუკეთესო, არ იყო მშიშარა, არ იყო სუსტი" იყვირა მან ბრაზისგან.
"ოჰ, მართლა ასე გგონია რომ გააკეთე? იმიტომ, რომ გარწმუნებ, რომ არ გამოგივიდა. მთელი ცხოვრება საშინლად მექცეოდი, მაიძულებდი გამეგრძელებინა ვარჯიში მაშინაც კი, როცა გითხარი, რომ დაღლილი ვიყავი,შენ შეურაცხყოფა მომაყენე, გეგონა, რომ ეს დამეხმარებოდა გაძლიერებაში, კარგი, ასეც არ მოხდა! ამან მხოლოდ დამასუსტა, რადგან მეშინია შენს გამო ადამიანების ნდობის, მე. მეშინია ვინმეს შეყვარების, მეშინია, რომ გავაკეთებ იმას, რაც შენ გააკეთე და დავაშავებ მას, ისევე როგორც შენ  დედას დაუშავე. რატომ ხარ ასეთი ცივსისხლიანი ნაძირალა!" ვიყვირე და ხელები მაგიდაზე დავაწყე.
ის უბრალოდ გაჩუმდა და როცა გაჩუმდა, მეგონა, რომ გავიმარჯვე ამ კამათში, როცა კვლავ  დაიწყო საუბარი
"და შენ გგონია, მაინტერესებს რამე ცუდი თუ დაგემართება?" მკითხა მან ღიმილით.
"რა თქმა უნდა, არ მოიქცევი, რადგან დაბრმავებული ხარ ფულით და ძალაუფლებით, მაგრამ ეს ყველაფერი არასდროს მოგიტანს ნამდვილ ბედნიერებას! სიყვარული არის ის, რაც მოგანიჭებს ნამდვილ ბედნიერებას ამქვეყნად და არა ის, თუ რამდენი ფული გაქვს ან რამდენად ძლიერი ხარ. ასეა, სიყვარული არის ის, რაც გვაიძულებს ადამიანებად, მაგრამ შენ ეს ემოცია მომპარე ბავშვობაში და ახლა მთელი ცხოვრება ვიცხოვრებ ისე, რომ შენს გამო არ გავიგო მისი ნამდვილი მნიშვნელობა!" ბოლოჯერ ვიყვირე, იმ იმედით, რომ ასე მოხდებოდა და ის წავიდოდა.
"შენ ჩემი შვილი არ ხარ, ცდები!" დაიყვირა მან ჩემი კაბინეტიდან გასვლამდე.