მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 18

"მე წავიყვან" თქვა ადრიანმა და გამოვიდა ხალხიდან.
"გამიშვი, შე სულელო!" მარკომ იყვირა, როცა ადრიანმა ის გაიყვანა.
დანტეს გვერდით დავდექი, ლოყებზე ცრემლები მომდიოდა. ყველა ჩუმად იდგნენ და გვიყურებდნენ.
"შენ...შენ დამპირდი რომ არ დამტოვებდი"
"ელა, მე თუ რამე დამემართება, იცოდე, რომ არასდროს არავინ მიყვარდა ისე, როგორც შენ მიყვარდი"- ჩაიბურტყუნა მან და ნელა დახუჭა თვალები.
"არა, არა, კარგად იქნები, პირობა დადე და შეასრულებ, იდიოტო"დავიყვირე. (იდიოტი ხარ)
"გაიწიე, ჩვენ ის უნდა წავიყვანოთ"- მითხრა კაცმა, როცა დანტეს მომაშორა.
დანტე საკაცით წაიყვანეს და საავადმყოფოში წავიდნენ.
"ჰეი, ის კარგად იქნება" თქვა მამაჩემმა.
"ის დამპირდა" ჩავიჩურჩულე, როცა თვალები ისევ ცრემლებით ამევსო.
"შშ, ის ძლიერია, ის გამოკეთდება" - დამამშვიდა ანტონიომ,
''... მან უნდა იცოცხლოს, ის ერთადერთი მიზეზია, რის გამოც ახლა ცოცხალი ვარ" -ჩავუვარდი მე,
"მოდი, წავიდეთ საავადმყოფოში" - მითხრა მამაჩემმა, როცა მანქანაში ჩამსვა.
***
უკვე ორი საათია საავადმყოფოში ველოდებით, ყველა სტუმარი წავიდა და მხოლოდ ანტონიო, კამილა, ალესანდრო, დანტეს დედა, მამაჩემი, ადრიანი და მე ვიყავით საავადმყოფოში. კამილას და ალესანდროს დივანზე ერთმანეთის მკლავებში ჩაეძინათ, მამაჩემი და ანტონიო საუბრობდნენ, დანტეს დედა წინ და უკან დადიოდა, მე კი ჩუმად ვიჯექი ხელებში ჩარგული სახით, როცა ვტიროდი, კაბა დაფარული მქონდა. სისხლით. უბრალოდ მინდა რომ კარგად იყოს, სულ ესაა, მინდა სახლში წავიდეთ და ვიხუმროთ ამ ყველაფერზე.
უცებ ექიმი გამოვიდა და ანტონიოს და მამაჩემს ელაპარაკებოდა. მათკენ მივვარდი, კაბით ხელში, რომ არ დავვარდნილიყავი.
"ის ხომ კარგადაა?" ვკითხე და  ცრემლები შემიმშრალე.
"კარგი და ცუდი ამბავი მაქვს", - თქვა ექიმმა სახეზე შუბლშეკრულმა.
"კარგი ამბავია, ოპერაციამ წარმატებით
ჩაიარა და ის ახლა გამოჯანმრთელდა, ცუდი ამბავი, ის კომაშია..."
"ც-კომა?"
"ბოდიში" თქვა ექიმმა.
"რამდენი ხნით?" იკითხა ანტონიომ. "კვირები, თვეები, წლები, ჩვენ არ ვიცით", უპასუხა ექიმმა.
"არ იცი!? ეს შენი სამსახურია!"
ანტონიომ დაიყვირა, რითაც ექიმი შეკრთა.
"ანტონიო, დამშვიდდი, ის კარგად იქნებ" თქვა მამაჩემმა.
"არა..."დავბუტბუტე, როცა ისევ ცრემლები წამომივიდა.
"უკაცრავად, ქალბატონო რომანო" თქვა ექიმმა.
"შეიძლება მისი ნახვა?" ვკითხე.
"მჰმ, მოდი ჩემთან" მითხრა ექიმმა და თავის ოთახში შემიყვანა.
მარტო შევედი მის ოთახში და დავინახე ის ავადმყოფის საწოლზე ჟანგბადის ნიღბით და ინტრავენური სითხეებით სხეულში. ვერ გავუძელი მის ასე ნახვას, ვგრძნობდი, რომ ეს ყველაფერი ჩემი ბრალია, რომ დავხმარებოდი ან რამე გამეკეთებინა, ეს არ მოხდებოდა. ნელა და ჩუმად მივაშტერდი მის სხეულს, თვალებიდან ცრემლებითა და სისხლით მთელ ჩემს თავზე. საათობით ვიდექი ჩუმად, მაგრამ ეს მხოლოდ რამდენიმე წუთი იყო, მისი ხელი ჩემს პაწაწინა ხელებში ჩავრგე და ვცდილობდი პანიკური შეტევის თავიდან აცილებას.
"გთხოვ გაიღვიძე..." ჩავიბუზღუნე, როცა ცრემლი ჩამომიგორდა ლოყაზე.
"ჰეი" თქვა ვიღაცამ და შემოვიდა.
"ოჰ, რა გინდა?" მე ვკითხე მას.
"უბრალოდ მინდოდა მენახა, როგორ იყო ჩემი შვილი", მიპასუხა მან.
"რატომ?" ვკითხე, როცა მისკენ შევბრუნდი.
"უბრალოდ მინდოდა გამეგო კარგად იყო თუ არა, სულ ესაა"
"მე ამას არ ვგულისხმობდი, რატომ მიატოვე, როცა ის ახალგაზრდა იყო?"
"ნამდვილად გვჭირდება ახლა ამაზე საუბარი?"მკითხა დანტეს დედამ.
"დიახ, მინდა ვიცოდე, რატომ მიატოვე შენი ორი შვილი ურჩხულთან", ვუთხარი მე.
"მე არჩევანი არ მქონდა და შენც იგივეს გააკეთებდი, შენ რომ ყოფილიყავი!" მან ამოიოხრა
"რა? არა, არა, ჩემს შვილებს თან წავიყვან!" ხმას ავუწიე.
"მე ვიქნებოდი მარტოხელა დედა ორი შვილით და უსახლკაროდ, ყოველ შემთხვევაში, მამასთან ერთად სახურავი ჰქონდათ თავზე და საჭმელი მაგიდაზე, თან რომ წამეყვანა ვერასდროს შევძლებდი", - თქვა მან.
"შენ ისეთივე საშინელი ხარ, როგორც მათი მამა!"
"კარგი, არ ეცადო და გაიგო, რომ რაც მე გავაკეთე მათთვის იყო, განაგრძე დამაბრალე, მაგრამ დამიჯერე შენ რომ იყო, ზუსტად იგივეს გააკეთებდი!" დაიყვირა მან ოთახიდან გასვლამდე.
მან კარი გაიჯახუნა და მე ისევ დანტესთან დავრჩი მარტო. მისი ოთახიდან გასვლამდე დანტეს ბოლოჯერ გადავავლე თვალი. გარეთ გავედი, მხოლოდ ანტონიო და ადრიანი იყვნენ იქ.
"ჰეი, სად არიან სხვები?" ორ კაცს ვკითხე.
"ისინი წავიდნენ, ყველა დაიღალა", მიპასუხა ადრიანმა.
"კარგად ხარ, ელა?" ანტონიომ მკითხა.
"არ ვიცი როგორ ვგრძნობ თავს, დღევანდელი დღე უნდა ყოფილიყო ჩემი ყველაზე ბედნიერი დღე და ის დღე, რომელიც არასდროს დამავიწყდებოდა და ის კოშმარად გადაიქცა, მწუხარების და სისხლისღვრის დღედ" - ვუპასუხე მე.
"ძალიან ვწუხვარ ელა, არავის არ უნდა ჰქონდეს ამის გავლა მათი ქორწილის დღეს და მე მივხედავ, რომ მარკო გადაიხდის იმისთვის, რაც გააკეთა", - თქვა ადრიანმა დამამშვიდებელი ღიმილით.
"გმადლობთ, ადრიან" ვუთხარი მე.
"მოდი, სახლში წაგიყვანო. ალბათ გინდა
გამოიცვალო სისხლიანი კაბ" თქვა ანტონიომ.
მე უბრალოდ თავი დავუქნიე და გარეთ მყოფ ორ კაცს გავყევი ანტონიოს მანქანისკენ და ჩავჯექი. ჩუმად დავბრუნდით დანტეს სასახლეში, ერთი სიტყვაც არავის უთქვამს. რაც ჩემთვის ყველაფერი ბევრად უკეთესი გახდა, არავისთან ლაპარაკის სურვილი არ მქონდა. სასახლეში ავედით და მანქანიდან გადმოვედით. შევედით და არაფერი მითქვამს და პირდაპირ დანტეს ოთახისკენ გავემართე.
შევედი და კარი ზურგსუკან მივხურე. ოთახში მის გარეშე ისეთი ცარიელი იყო, თითქოს მისი ნაწილი აკლდა. სააბაზანოსკენ ავიღე გეზი, კარი დავხურე და სარკესთან მივედი. მის წინ ვიდექი რამდენიმე წუთის განმავლობაში და ვცდილობდი გამეგო ყველაფერი, რაც მოხდა ბოლო ოცდაოთხი საათის განმავლობაში. ცრემლებმა ისევ დამიწყო ღვარცოფი, როცა ქორწილში მომხდარი მომენტების გახსენება დავიწყე; მარკო შემოვიდა, ჩხუბი მარკოსა და დანტეს შორის, მარკო დაარტყა დანტეს, ჩემი დახმარების ტირილი, ანტონიომ ჩაარტყა მარკოს, ბრბო გაჩუმდა, როცა ყველა დანტეს სხეულზე მიყურებდა, სასწრაფო დახმარება დანტეს მოსაყვანად მოვიდა, ტრაგიკული ამბავი დანტეს შესახებ. არც კი ვიცი რა ვქნა. რა მოხდება, თუ დანტეს დავკარგავ? რა მოხდება, აღარასდროს ვნახავ? ან ვაკოცებ მას? ან ჩავეხუტები? ან ვუთხრა, რამდენად მიყვარს და ვაფასებ ყველაფერს რაც მან გააკეთა ჩემთვის?
რა მოხდება, თუ მე არასოდეს მექნება ამ ყველაფრის გაკეთების შანსი. რატომ? რატომ მე? რა გავაკეთე,რომ ეს დავიმსახურე? ნუთუ ასე ძნელია ჩემთვის, რომ ერთხელაც ცუდი არაფერი მომხდარიყო?
სწრაფად მოვიშორე ეს ფიქრები და სისხლიანი საქორწინო კაბა გავიხადე და საშხაპეში შევედი. თბილი წყალი გადავივლე და თვალები დავხუჭე, ვცდილობდი დავივიწყო ყველაფერი რაც დღეს მოხდა. მაგრამ ყოველთვის, როცა თვალებს ვხუჭავ, მხოლოდ დანტეს სხეულს ვხედავ იატაკზე, სისხლით დაფარულს. ვინ იცოდა, რომ სიყვარულს ტკივილიც მოჰყვებოდა და მწუხარებაც... საშხაპედან გამოვედი და დანტეს ერთ-ერთი დიდი ზომის პერანგი ჩავიცვი და საწოლთან მივედი, დავწექი. თვალები დავხუჭე იმ იმედით, რომ ცოტას წავიძინებდი მაგრამ ვიცოდი, რომ ამაღამ საერთოდ არ დამეძინებოდა.
"ელა, გაიღვიძე" ვიღაცამ გამაღვიძა.
"რა გაფიქრებინებს, რომ მეძინა?" შემოვბრუნდი, ჩემს თავთან ალესანდრო დავინახე.
"შენც არ გეძინა?" მკითხა მან, როცა საწოლის კიდეზე იჯდა.
"მინდა" ვუთხარი მე, როცა თავდაყირა ვიჯექი და მას ვუყურებდი.
"ჯერ კიდევ არ მჯერა, რომ დანტე იყო ასეთი უყურადღებო, ის არასდროს ყოფილა ასეთი. ის ყოველთვის სერიოზული იყო, როდესაც საქმე ჩხუბს ეხებოდა, განსაკუთრებით მარკოსთან" - თქვა ალესანდრომ, თავი ჯერ კიდევ დაბლა ჰქონდა.
"ვიცი, უბრალოდ არ მჯერა, რომ ის
საავადმყოფოშია და რომ ეს ყველაფერი ჩვენი ქორწილის დღეს მოხდა. მინდოდა, რომ ჩვენი ქორწილის დღე ყველაზე ბედნიერი მოგონება ყოფილიყო, მაგრამ ეს ყველაზე ცუდ მოგონებად იქცა" - ვუთხარი მე.
"ჰო, კარგი, დაგტოვებ ჩაიცვი, უნდა წავიდე და ვნახო ვინ დაიპყრობს მაფიას, სანამ დანტე გაიღვიძებს" თქვა ალესანდრომ და ფეხზე წამოდგა.
"რას გულისხმობ? შენ მისი მეორე მეთაური ხარ" - ვუთხარი მე,
"დიახ, მაგრამ რადგან შენ მისი ცოლი ხარ, შეიძლება არსებობდეს შანსი, რომ დაიკავო, რადგან ის გამოჯანმრთელების პროცესშია"
"მე? არა, შენ უნდა იყო! მე არაფერი ვიცი მაფიის შესახებ"
"დიახ, წესები წესებია და როგორც მის ცოლს, შენ გაქვს სრული უფლება აიღო"
"მაშ, როგორც დანტეს ცოლი, მე ვამბობ, რომ შენ გადაიბარე"
"დარწმუნებული ხარ?" თავი დავუქნიე.
"როგორც გინდა" თქვა მან გარეთ გასვლამდე.
Dante pov