მაფიასთან მიყიდული/Sold To The Mafia

chaper 5

Dante pov:
,,შემოდი"-დავიძახე.
,,რა ხდება დანტე?"-მკითხა ალესანდრომ,
,,ელასთან ლაპარაკი მჭირდება"– ვუპასუხე მე და თვალი არ მომიშორებია იმ ქაღალდებისთვის, რომლებიც ჩემს წინ იყო.
"მე წავალ მის მოსაყვანად" თქვა მან და წავიდა.
რამდენიმე წუთის შემდეგ ალესანდრო შემოდის.
"ის შენს ოთახში არ არის" თქვა მან, სუნთქვაშეკრულიმა.
"რა?" ვიყვირე, და ფეხზე წამოვდექი.
"ის იქ არ არის; მან წასვლა გთხოვა?" მკითხა მან.
,,არა, არა, დღეს დილით იქ დავტოვე მძინარე"- ვუპასუხე მე და კარისკენ გავიქეცი,ალესანდროც გამომყვა
" შეიძლება მარკო იყოს გარეული?" მკითხა მან.
"მოდი, ჯერ არ გამოვიტანოთ ნაჩქარევი დასკვნები, ის შეიძლება სადმე აქ იყოს. მაგრამ მაშინ თუ ეს მარკო იქნება, მე მას მოვკლავ" - ვუთხარი მე.
"ყველა კაცს ვუბრძანებ მის მოძებნას" თქვა ალესანდრომ და სხვა მიმართულებით გაიქცა.
ჩემი დის ოთახში შევვარდი.
"რა ჯანდაბა? დაკაკუნება არ იცი?" იყვირა მან,
,,ელა დაკარგულია, იცი სად არის?"
"ელა დაკარგულია? არ ვიცი, დღეს არ მინახავს. მარკო? თუ ასეა, ჯობია გადაიხადო! იყვირა მან.
"კი, მაგრამ ახლავე შევამოწმოთ არის თუ არა ის სადმე სასახლეში," ვუთხარი მე.
,, კარგი, მე დაგეხმარები მის ძებნაში" - თქვა მან და ჩემთან ერთად გამოვარდა.
"მე შევამოწმებ მთავარ დარბაზს, თქვენ შეამონმეთ გარეთ", თქვა მან და გაიქცა.
სწრაფად გავვარდი გარეთ ეზოში, ყველგან ვეძებე მაგრამ ვერსად ვიპოვე. სწორედ ამ დროს დავიწყე ფიქრი, ვიცოდი, რომ თუ მარკო მას დაიჭერდა, მას რეალური საფრთხე ემუქრებოდა.
"იპოვე იგი?" ვკითხე, ერთ-ერთ ჩემს კაცს რომელიც  ეძებდა.
"არა, ჯერ არა. მაგრამ დარწმუნებული ვარ, ვიპოვით" - მიპასუხა მან.
,,ჰო, იმედი მაქვს"- ვუთხარი და წამოვედი.
ნახევარ საათიანი ძებნის შემდეგ ყველანი მთავარ დარბაზში გავგზავნე შეხვედრაზე. მე მესმოდა ჩურჩული მის შესახებ, თუ სად შეიძლებოდა ყოფილიყო ელა, მაგალითად,
"მარკომ მიიღო იგი?" "შეიძლება ის გაქცეულიყო?"
სწრაფად გავაჩუმე ყველა
"სლენციო!" ჩემი ხმა გაისმა ოთახში, ყველამ ლაპარაკი შეწყვიტა და ჩემსკენ წამოიწია. (დუმილი)
,,ყველამ ვიცით, რომ ელა დაკარგულია, თუმცა არ ვიცით, მარკოს საქმეა თუ არა, მაგრამ თუ ასეა, ისურვებს, რომ არასოდეს დაბადებულიყო ჩემი ცოლის გატაცებისთვის" - ვთქვი მე და ხმა ავწიე.
" ყველგან მოვძებნეთ?" მკითხა ჩემმა დამ.
"დიახ. მაგრამ ჩვენ არ შევამოწმეთ ბაღი, მაგრამ იქ არავის უშვებენ, ასე რომ, არამგონია იქ წავიდეს" უპასუხა ალესანდრომ.
" მე წავალ მის მოსაძებნად, ყველა დარჩით აქ", - ვუთხარი მე.
"მაგრამ დანტე, შენ არ შეგიძლია იქ გასვლა, შენი წარსული", - თქვა მან.
"დიახ, მაგრამ მე უნდა დავრწმუნდე, რომ ჩვენ დარწმუნებული ვართ, რომ ის აქ არ არის", - ვუთხარი მე და ბაღისკენ წავედი.
ბაღისკენ ავიღე გეზი, დედაჩემის წასვლის შემდეგ აქ არ ვყოფილვარ, ყოველდღე გამოვდიოდით, ოთხი წლის ვიყავი როცა წავიდა. აქ ყოველდღე გამოვდიოდით მამაჩემისთვის დასამალად და ის  მიმღეროდა თავისი ანგელოზური ხმით, რომელიც ახლა ძლივს მახსოვს, როგორ ჟღერს, სანამ მამა გაიგებდა და აქ ჩამოვიდოდა. და დაისაჯოს დედა ამის გამო, მანამდე ურტყამდა, სანამ სისხლი არ გამოსდიოდა. იძულებული გავხდი მეყურებინა როგორ სცემდა მას, ის მეუბნებოდა, რომ ეს ჩემი გაძლიერების მიზნით იყო, რათა მომავალში შემეძლოს ადამიანების მოკვლა ემოციების გამოვლენის გარეშე, მათი სიკვდილი.
"ელა!" დავიძახე პასუხის იმედით. მაგრამ არავინ უპასუხა, ამიტომ უფრო შორს წავედი ბაღში.
"ელა" ისევ წამოვიძახე, მაგრამ ამჯერად გაბრაზებულმა ავწიე ხმა. ვიმედოვნებდი, რომ ის მიპასუხებდა, რათა მარკოს არ დამეფიქრებინა, რომ არასოდეს დაბადებულიყო.
ბოლოს ერთხელ დავიძახე და თავი დავანებე:
"ელაა" ამჯერად ვიყვირე. არანაირი რეაგირება არ იყო. ამიტომ უკან გამოვბრუნდი
"დანტე!" გავიგე მისი ხმა. სწრაფად შევბრუნდი.
"ელა?" ვუთხარი გაფართოებული თვალებით.
"რატომ ყვირიხარ?” ისე იკითხა, თითქოს არ იცოდა, რომ უკვე ნახევარი საათია ვეძებდით.
"აქ რა ჯანდაბას აკეთებ?" ვკითხე ხმის აწევით და აკანკალებული.
"მოწყენილი ვიყავი და მინდოდა კიდევ უფრო შემესწავლა სასახლე შემდეგ კი დავინახე უზარმაზარი ჭიშკარი, რომელმაც მომიყვანა ამ მშვენიერ ბაღში", - მიპასუხა მან და ყვავილი გამომიწოდა და მინიშნებით, რომ ავიღო
,,ეს მე?" ვიკითხე. ის თავს მიქნევს.
ვარდს ვიღებ, მაგრამ იმის მაგივრად, რომ შევინარჩუნო, მივუახლოვდი ხელისგულზე ვიჭერ და ვარდს მის თმაში ვათავსებ.
"არა, ეს შენთვისაა”, – თქვა მან
,,შენზე უკეთ გამოიყურება, ახლა დავბრუნდეთ"
"კარგი" თქვა მან, თავი დააღწია ჩემს ხელებს და უკან გაიქცა, მე კი მას გავყევი.

Ella  POV:

უკან შევვარდი, დანტე მომყვებოდა. არ ვიცი რატომ არ მაძლევს ბაღში გასვლის უფლებას. იქნებ მას მერე ვკითხო. მთავარ დარბაზში გავდივარ,  ვხედავ რომ იქ მყოფი ყველა ჩუმადა. უცებ კამილა ჩემკენ მორბის და მჭიდროდ მეხუტება. მის ჩახუტებაში ყოფნის წამის შემდეგ უკან ვიხევ.
"მოიცადე, რა ხდება?“ ვკითხე დაბნეული მზერით. რატომ ჩანდა ყველა გაკვირვებული ჩემი შესვლისას.
"დანტე?" ვკითხე და მისკენ შევბრუნდი.
"ჩვენ ყველას გვეგონა, რომ დაიკარგე, რადგან ვერ გიპოვეთ", მიპასუხა მან
"რატომ ფიქრობ, რომ მე დავიკარგე?" ვიკითხე.
"იმიტომ, რომ ნახევარი საათი გეძებდით, სანამ ბაღში არ გიპოვე"
მიპასუხა დანტემ
"მაგრამ იქ არავის უშვებენ და თუ გავლენ დასჯით", - თქვა ერთმა კაცმა
"დასჯა?" დანტესგან ერთ ნაბიჯით უკან დავიხიე
"მე არასოდეს დაგსჯი და არაფერს არ დაგიშავებ" - თქვა დანტემ.
,,უნდა გენახა, როგორ წუხდა დანტეს შენზე" თქვა კამილამ.
"რა" ვიკითხე.
”ის ისეთი საყვარელი იყო, ის ისეთი მფარველი იყო შენზე, აპირებდა ყველას  მოკლას ვინც მისგან შორს წაგიყვანს" - თქვა კამილამ. დანტეს ვუყურებ, ლოყები ამიწითლდა.
,,მარკოს დაპირების გამო ვნერვიულობდი, არც მეტი, არც ნაკლები. ახლა მოდი, რაღაც მნიშვნელოვანზე უნდა დაველაპარაკო ელა" - თქვა მან ხელი მომკიდა და წავიდა.