"Kuşaktan kuşağa geçer Hester'in görevi, ya Gölgelerin Hanımıdır ya da Efendisi."
~
"Renklerin melodileri vardır Hesper, fısıltıları ağıtlar yakar. Duyarsan eğer o mırıltıları kadimsindir, anladıysan aziz. Eğer eşlik edersen gökkuşağının gölgeleriyl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
17. Bölüm; RUH ÇIKMAZI | PART 1 ꕥ
Gözlerimi asla hoşlanmadığım aydınlık bir sabaha tek başıma açmak kesinlikle hoşlandığım bir şey olmamıştı. Ardından odama tam anlamıyla baskın yapan Arene, Nefeli ve Onel üçlüsü beni inanılmaz ani bir şekilde süs bebek gibi hazırlamış ve Albestru'ya doğru yola çıkmamızı sağlamışlardı. Bu sırada kimseyi görememiştim.
Bindiğimiz arabada sadece Onel, Nefeli ve Arene vardı. Albestru'da gerçekleşecek olan nişan töreni için yola çıktığınızı oraya geldiğimizde öğrenmiştim. Nefeli ve Edith'in nişan töreni yapılacaktı, bu duygulandırıcı bir şey miydi bilmiyorum. Hayatım boyunca Edith'in ve Aidan'ın yanından neredeyse hiç ayrılmamıştım. Benim eşimin yokluğuna olan alışkanlığım, onlarında sanki hayatlarında hiç eşleri olmayacakmış gibi bir hisse kapılmamı sağlamıştı.
Ruina'da Edith'in eşini bulduğunu öğrendiğimde bu yüzden bu kadar şaşırmıştım. Eşlik kavramı üçümüze her daim çok uzak olmuştu. Fazla uzak. Eğlenirdik. Bir insan gibi, kadim gibi. Her zaman eğlenirdik, çalışmalar yapardık. Her daim beraberdik. Aramızda eşlik konusunda o kadar az diyalog geçmişti ki altmış yıllık hayatımda bunu hatırlamıyorum desem yeriydi.
Şimdi Edith nişanlanıyordu.
Ruh eşleri için nişan somut bir önem taşırdı. Çünkü zaten bizler ruhen nişanlanmış olurduk. Ancak insanlar her zaman bir bakıma somut değerlere önem verirdi. Nişanlanmak, yüzük takmak, ilişkilerine bir isim koymak... Hepsi aynı amaç içindi.
Soyut olarak zaten bir gün evleneceğimizi bilerek bir kişiye bağlı doğarız, ama biz ruhtan ibaret değiliz. İnsan bedenimizde bunun önemini bize hatırlatacak bir somut varlıkta olmalı. Yüzük gibi. Dövme gibi.
Böyle söylerdi Dominalar.
Onlar adına mutluydum. Çünkü Edith'in en iyisini hakettiğini biliyordum, ve onu tamamlayan kişinin de Nefeli olduğunu onunla tanıştığım andan itibaren öğrenmiştim. Onun lila rengi saçları ve değişik giyim tarzı gerçekten bir zaman sonra o kadar alışkanlık haline gelmişti ki, onun tavuskuşu tüylü elbiselerini veya aynı saçı gibi renkli olan giysilerini görmediğimde sorguluyordum.
