"Kuşaktan kuşağa geçer Hester'in görevi, ya Gölgelerin Hanımıdır ya da Efendisi."
~
"Renklerin melodileri vardır Hesper, fısıltıları ağıtlar yakar. Duyarsan eğer o mırıltıları kadimsindir, anladıysan aziz. Eğer eşlik edersen gökkuşağının gölgeleriyl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
33. Bölüm; ANTHEA; SAFLIĞIN KORUYUCUSU ꕥ Faun - The Butterfly Erutan - The Willow Maid Garmarna - Herr Mannelig
Bu kez Vita Vadisine altı kişi gidiyorduk. Darcy, Tedra ve ben gitmem gerekirken Edith, Nefeli ve Aidan ortaya çıkmıştı. Nefeli'n gelmesini anlıyorum; bize Vita Vadisinin sadece üst düzey illüzyon sihriyle açılabilen kapısını açacak biri lazımdı. Bu kişi elbette ki İllüzyon ve Hayal sihirlerinin efendisi olan Onsomi hanedanından biriydi.
Gözlerim kısıkça Edith'e kaydı, masum olduğunu düşündüğü şekilde gülümsemeye çalıştı. Bir bakıma Edith'i de anlıyordum. Vita Vadisine ilk gelişimizde Aidan yaralandığı için onun yanında kalmıştı, şimdi ise hem efsanelere konu olan vadiyi görmek istiyordu hem de eşiyle birlikte olmak istiyordu iç çektim ve gözlerimi ondan çekip gelişini kabul ettim.
Peki ya Aidan? Bence o da bu sorunun cevabını bilmiyordu. Aidan neden buradaydı?
Gözlerim Aidan'a kilitlenip vahşi bir anthera gibi yırtıcı şekilde bakarken yutkundu. Darcy bizi oraya götürecek Griffinlerle ilgileniyordu, geçen sefer biz oraya Elesta ile gitmiştik fakat bu sefer Griffin ile gidecektik.
"Aidan?" Dedim yavaş bir tonlamayla.
"Amaya?" Dedi gergin ama aynı benim gibi kısık bir tınıyla.
"Neden bizimle Vita Vadisine gelmek istiyorsun?"
"Bunu tahmin edebilirsin Amaya, arkadaşımı yeniden kazanmak istiyorum."
Bir nefes verdim. "Sana daha önce de söyledim-"
"Sen sana zarar vereceğini düşündüğün kişileri siler atarsın Amaya, Nigreos'un kanunu budur; affedici olmamasının sebebi budur. Nigreos'un duyguları yok değil, sadece onların bir zaafa dönüşmemesi için mantık çerçevesinde kilitliyorsunuz. Beni tanıyorsun Amaya, sana zarar vermeyeceğimi biliyorsun."
Duyduklarım bedenimim gerilmesine neden oldu. Sözlerinin doğruluğundan mıydı ya da içinde bir yerlere oturuşundan mıydı bilmiyorum. Tek bildiğim her zaman arkamda bir kaya var gibi güvenle yaslandığım o acımasızlığımın ve sertliğimin gitmiş olduğuydu. O gidince sendeledim. Kendimi dayayacak bir yer aradım.
