DLMLU | Chanmin

33🎶

Seungminden devam

Seungmin in ağzından:

Son günümüz, harika bir yaz tatili geçirdik. Keşke daha önceden tanışsaydık dedik sürekli birbirimize. Aşkımızı tazeledik. Hyunjin ve Felix yapış yapış bir çift oldular, komikler. Minho ve jisung her zaman ki gibi birbirleri için yaratılmış gibiler. Jeongin ve Changbin bizden gizliyorlar nedenini bilmiyorum ama bizim aksimize onlar hiç yanımızda öpüşmedi. Sürekli odalarında olduğundan belli oluyor zaten sadece utandıkları. Ben ve Chan ise her zamanki gibi çok mutluyuz. Birbirimize karşı olan sevgimiz de saygımız da gün gün daha da artıyor.

Ama şimdi Chan ı uyandırıp, onun için hazırladığım kahvaltıyı vermek ve eşyalarımızı toplamak.

Özenle hazırladığım tepsimi alıp mutfaktan odamıza doğru gittim. Yatakta kapıya arkasını dönmüş, bir bebek gibi uyuyordu hala. Tepsiyi masaya bırakıp yanına gittim ve yatağın kenarına oturdum. Onun güzel yüzünü incelemeden duramıyordum. Zarifçe elimi omzuna koydum.

"Chan, sevgilim uyan hadi"

Bir hareket olmayınca tekrar denedim.

"Chan, hadi uyan *birkaç saniye* Chan, Chan!"

Neden uyanmıyor. Kötü düşünme Seungmin kötü düşünme!

Birkaç kere onu uyandırmaya çalıştım ama uyanmadı. En sonunda yüzümdeki endişe vücuduma vurdu.

"HYUNJİN!"

Tanrım uyan lütfen uyan. Sarsmaya başlamıştım en sonunda.

"ne oldu neden bağırıyorsun"

"c..chan uyanmıyor!?"

Hemen yanıma geldi beni kenara çekti. O da birkaç kere tekrar etti ama uyanmadı.

"hyunjin neden u..uyanmıyor?"

Bana hiç cevap vermeden masadaki telefonu alıp tuşladı. Ambulansı arıyordu. Adresi verip bana döndü.

"Seungmin sakin ol tamam mı? Bayılmış olmalı sadece. Sakın korkma iyi olacak"

Gözlerim şelale olmuştu çoktan ağlamak istemiyordum ama. Uyanmasını istiyorum. Chan, sevgilim ne oldu sana?!
Ambulans gelip onu sedyeye yatırdı.

"götürmeyin onu! Hyunjin birşey yap uyanacak o lütfen hayır hayır!!"

Hyunjin beni tutmaya çalışıyordu. Ama haklıyım ben uyanacak o sadece bayıldı. Uyanacak kahvaltı edeceğiz birlikte. Sonra evimize gideceğiz. Uyan sevgilim lütfen...

---

Yazarın ağzından:

Hayatın boyu beklersin bir şeyleri. Mesela sabah o güzel uykunu bozacak olan alarmı, telefonuna bir mesaj veya arama gelmesini, kapı çalıp o beklediğin kişinin gelmesini, belki de yoğun bakım kapısında aşık olduğun adamı...

Seungmin yoğun bakım kapısında yere çökmüş şekilde duruyordu. Kalbi paramparça olmuştu çoktan. Beyni çalışmıyor hiçbir şey düşünemiyordu. Ve artık ağlayamıyordu da. Arkadaşları onun için endişe ediyordu. Saatlerdir aynı pozisyonda duruyordu çünkü.

"Seungmin?"

Han yine bir imkansızı deniyordu. Arkadaşı için endişeleniyordu. Yanına oturup ona sürekli soruyordu aynı şeyi.

"Han... Uyanacak değil mi? Yanıma gelicek tekrar? B..Beni bırakmayacak"

Han birşey söyleyemiyordu. Kimse hiçbir şeyden emin değildi çünkü.

Birde Felix vardı, sürekli ağlayan. Hyunjin e sürekli 'hyungum yanıma gelsin artık' diyordu. O da çok üzgündü. Abisi onun için çok değerliydi çünkü.

Kimse iyi değildi işte. Ağlıyordu, etrafta dolaşıp içeriden bir doktor çıkmasını bekliyorlardı. Ama kimse yoktu, saatlerdir kimse çıkmıyordu içeriden.

"hyunjin, Han bana cevap vermiyor, sen söyle yanıma gelecek, bana sarılacak, tekrar güzellik diyecek değil mi?"

Özür dilerim...