DLMLU | Chanmin

34🎶

"Seungmin lütfen birşey ye artık"

Umursamayarak başını iki yana salladı. Han ona en sevdiği yemekleri yapıyordu hergün ama yemiyordu. Her gün ısrar ediyordu bir aktivite yapmak için, o sadece arada bir üstünü değiştirmek için eve geliyordu. Her zaman uyanmasını bekleyen sevgilisinin yanındaydı.

"tamam kal dedin kaldım, gidiyorum şimdi"

"Seungmin ama birşey yemedin?"

"Han gidiyorum!"

Oldukça asabi olmuştu Seungmin. Arkadaşlarına karşı sürekli ters cevaplar veriyordu, buna mecbur gibi hissediyordu kendini. Yeterince kötüydü zaten onlara karşı gülümseyemiyordu.

Asla inancını yitirmemişti. Chan uyanacak. Eski günlerdeki gibi ona sarılacak. Bazen küçük bir çocuk gibi hareketler yapacak. Onun göğsüne yatmasına izin verecek. 'güzellik' diyecek sevgilisine. Seungmin de ona 'yakışıklım' diyecek. O masal gibi olan zamanlara geri dönecekler. Chan uyanacak...

---

"doktor hanım durumu hala aynı mı?"

"üzgünüm hala uyanmadı bayım"

Seungmin hastane odasından çıkan doktora birşey söylemeden çıkmasını bekledi. Yüzünü Seungmin e döndü. Gözleri akmak istiyordu ama ağlayamıyordu. Tek damla yaş yoktu o güzel gözlerde.

Yapabildiği tek şey onun elini tutup onu izlemekti. Chan nefes alamıyordu. Makineye bağlıydı. Ömür boyu öyle kalacaktı, yani doktorlar Seungmin e söyleyemese de diğerlerine söylemişti.

Seungmin hergün yaptığı gibi onun elini tutmuştu. Okşuyordu o güzel elleri. O eli tuttuğu anlar geliyordu aklına.

"Birtanem... S..Seni çok özledim. Uyanacaksın değil mi *eline bir öpücük kondurdu* evet uyanacaksın. Tekrar saçlarımı okşayacaksın. Kocaman da sarıl ama tamam mı?"

---

"doktor, doktor çağırın!"

Seungmin, Chan ın kalp atışlarının düştüğünü fark etmişti. İçindeki korku daha da büyümüş ve koridorda koşarak sürekli bağırıyordu.

"doktor hanım! Ka..kalp atışları düşüyor"

Doktor ile birlikte odaya doğru gitmişti hızlı adımlarla. Doktor Chan ile ilgilenirken o bir kenarda bazen tırnaklarını kemiriyor bazen ise ellerini saçlarına daldırıp karıştıyordu. 

"iyi mi?"

"makineye bağlı olduğu için kalp atışlarının düşmesi normal, durumu aynı"

"tamam sağolun"

Doktor gidince Seungmin yine yerine oturup elini tutmuştu aşığının...

---

"hyunjin gitmek istiyorum artık rahat bırakın beni!"

Hyunjin göz yaşlarını tutmaya çalışıyordu ama imkansızdı. Kardeşinin bu acı bağırmalarına dayanamıyordu. Onu odaya kitle ek zorunda kalmıştı. Neden yaptığını bile bilmiyordu ama bunu doktorlardan değil kendisinden öğrenmesi gerekiyordu. Onun için çok üzülüyordu. Ve herkes gibi hyunjin de Chan ı çok özlüyordu. Seungmin bilmese de Chan...

"aç lütfen kapıyı aç, Chan ın yanına gidicem nolur hyunjin!"

Hyunjin dün akşamdan beri bu odada bağırıp çağıran kardeşinin acısını dindirmek için herşeyi yapabilirdi ama elinden gelen tek şey ne olduğunu anlatmaktı. Daha çok erken gibi görünse de buna daha fazla dayanamazdı.

"Seungmin tamam kapıyı açacağım ama önce konuşacağız!"

Ağlamaklı sesini bastırmakta zorluk çekiyordu. Kızarık gözlerini elinin tersiyle silip kapının kilidini açtı. Hemen dışarı çıkacağını bildiği kardeşini açar açmaz tuttu. İçeri geçirip kapıyı tekrar kitledi. Anahtarı cebine attı.

"çabuk ol, C..Chan beni bekliyordur şimdi, elini tutmamı bekliyor"

Hyunjin hala ağlamayan kardeşine üzülüyordu.

"Chan..."

"ne Chan, hyunjin anlat artık çabuk"

Hyunjin derin bir nefes aldı göz yaşları akmaya devam ediyordu. Seungmin in umrumda değildi şuan karşında birinin ağlaması. Tek umru olan şey Chan ın ona geri dönmesiydi.

"tamam her şeyi anlatıyorum. Chan ın solunum yollarındaki sıkıntıdan dolayı ömür boyu makineye bağlı yaşıyor. Bunun sebebi ise kontrollerin yapılmaması ve gerekli ameliyatın sürekli ertelenmesiymiş-"

Seungmin donuk bir ifadeyle onu dinliyordu.

"-Kalp atışlarındaki düşüş makinenin yeterli olmadığını gösteriyormuş. Çok üzgünüm Seungmin ama... Dün akşam beyin ölümü gerçekleşmiş"

Seungmin bunu duyunca gözünün önü kararmıştı. Hyunjin artık onun ağlayıp içini dökmesini istiyordu. Ona doğru adım atıp sarıldı.

"ağlayabilirsin Seungmin"

Üzgünüm ama fice başlamadan önce aklımda olan buydu ne kadar kendimi tutsam da yazdım işte..