Sonunu bile bile koştum onun peşinden.. Yanlıştı hemde çok büyük bir yanlış.. Yanlış olan kendimden büyük birini sevmem değildi, yanlış olan şey üvey babamı sevmemdi...
"Başka bir evrende bir şansımız var ama burda yok.."
"O şansı burdada yaratabili...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
“You're so beautiful to be painful..”
&
Onu artık tamamen kaybetmiştim. Aslında onu kazandığım bile söylenemezdi. Aşık olduğum gün onu çoktan kaybetmiştim. Çünkü o hiçbir zaman benimle olmayacaktı, hiçbir zaman beni sevmeyecekti.
Şimdi evleniyordu ve bu anlatamadığım bir şekilde canımı yakıyordu. Arada ona içimden sitem edip dursamda, onun hiçbir suçu yoktu. Sadece kendimi çaresiz hissediyordum.
Derin bir iç çektim ve gözlerimi denize çevirdim. Bizimle yaşayacak olması kafamın içinde dönüp duruyordu. Buna nasıl dayanacaktım bilmiyorum.
Sürekli bize gelmiş olmasından bu duruma alışmış olsamda, bu biraz daha farklıydı. Artık tamamen bizde olacaktı..
Bir sigara yakıp düşüncelerimde boğulmaya devam ettim.
Dayanamayıp evden yine kaçmıştım. Annemle oturup nikah için elbise bakmak beni bunaltmıştı.
Fazlasıyla heyecanlı ve gergindi kendisi. Bugün evde oturup nikaha davet edeceği insanları aramıştı. Her şey bir yana Harry artık yavaştan bize taşınmaya başladı. Bu sabah eşyalarının bir kısmını bizim eve getirdi.
Nikaha gram gitmek istemiyordum ama maalesef gitmek zorundaydım. Sonuçta annemin nikahıydı..
Aklım dönüp dolaşıp Harry'e gidiyordu.
Onun ne düşündüğünü, nasıl hissettiğini merak ediyordum. Özellikle yaşadığımız o şeyler hakkında ne düşünüyordu. Biliyorum hata olduğunu söylemişti ama içimdeki sesler bunun hata olmadığını söylüyordu. Ya da ben kendimi kandırıyordum.
-
"Alice, kızım?" Annemin sesiyle ona döndüm.
"Efendim anne?" Dedim.
"Senin neyin var? Birkaç gündür suratın düşük görüyorum seni." Bu sözlerle karşımda oturan Harry bana bakmıştı. Bu sorunun cevabını annem kadar o da merak ediyordu.
"Bir şeyim yok anne bugün biraz uykusuzum o kadar." Suratıma zoraki bir gülümseme yerleştirip anneme baktım.
"Emin misin?" Dediğinde başımı aşağı yukarı salladım.
"İyi bakalım.." Diyerek yanıma oturdu.
"Gel elbise bakalım sana." Dedi ve bilgisayarı kucağına aldı.
