Sonunu bile bile koştum onun peşinden.. Yanlıştı hemde çok büyük bir yanlış.. Yanlış olan kendimden büyük birini sevmem değildi, yanlış olan şey üvey babamı sevmemdi...
"Başka bir evrende bir şansımız var ama burda yok.."
"O şansı burdada yaratabili...
"Ufaklık demesen olmaz mı?" Gözlerimin içine bakmıştı.
"Sana ufaklık demeyi seviyorum.." Bunun yerine güzel kızım diyebilirdin.
"Pekala o zaman babacık.." Anlamsızca bana baktı.
"Babacık?" Diye sorguladı.
"Boşver.." Bir şey demeyip sessizliğine büründü.
Onu tekrar öpmek için dudaklarımızı buluşturdum. Elimi saçlarının arasına daldırmıştım. İçimdeki sesler büyük bir yanlış yaptığımı söylese de, kulağımı o seslere karşı bir süreliğine tıkadım.
Ona her baktığımda, her dokunduğumda sanki düşünme yetkimi kaybediyor gibiydim. Ona karşı olan tüm yanlış bana çok güzel bir şeymiş gibi geliyordu.
Yavaşça dudaklarımızı ayırdı ve ilk odağı gözlerim olmuştu.
