Monstrum

Vultus est index animi.

Προτιμότερος ο διάβολος που ξέρεις από τον διάβολο που δεν ξέρεις.

Μέσα από την φωτιά αναγεννιοταν και στις φλόγες θα άφηνε την τελευταία της πνοή. Όταν ερχόταν η στιγμή να αποτελειωσει τα θύματα της κρατούσε ένα μεσαίου μεγέθους μπετονι και περιλουζε το θύμα, μαζί με τον χώρο όπου βρισκόταν. Έφτασε στο κρησφύγετο της οπου συνήθιζε να κρύβεται, έβγαλε την περούκα της και την στηριξε μαζι με τις υπόλοιπες διαφόρων ειδών περουκών που υπήρχαν στον μικρο της χώρο. Φωτογραφίες από τα πολλά της θύματα υπήρχαν παντού μαζί με στοιχεία που τους ενοχοποιουσαν για αδικήματα πάνω σε αθώες κοπέλες και εγκλήματα που εισαγγελείς, δικαστές, δικηγόροι και ανώτεροι αυτού του κόσμου, κάλυπταν.

Τον Αυγουστο του 2017, αφησε την τελευταια της ανασα πανω από την νεκρη μορφη της αδερφης της. Η νεκρη ψυχη της απομακρυνοταν από πανω της και την εγκατελειπε. Η Ναιρα Κασσανο εκεινο το πρωινο του Αυγουστου αφοτου η μικροτερη της αδερφη πεθανε, και συμπληρωματικα αφου ενας αντρας τολμησε να την παρενοχλησει στην Ναπολη της Ιταλιας. Πεθανε. Γεννηθηκε η Ρεινα Κασσανο, ονομα που με την βοηθεια του παππου της το αλλαξε. Ορκιστηκε βαθια μεσα της πως θα την δικαιωνε, μα θα αλλαζε και εκεινη.
Εβλεπε τη ζωη της ριζικα να αλλαζει, προς το χειροτερο.

Η μαγευτική φωνή που κατείχε σε δελέαζε και σε ζαλιζε όπως εκείνο το άγριο μέλι όπου υπάρχει στην Κωνσταντινούπολη. Ήτανε μια συμφωνία θανάτου να πιάσει δουλειά στο μαγαζί του πιο μυστήρια επικίνδυνου άντρα της Νάπολης. Ο Κριστιαν Αλκαρντο, ηταν ενας σκοτεινός επιχειρηματίας. Ότι ποθούσε το διεκδικούσε και ποτέ του δεν εχανε. Ιδιοκτήτης σε μαγαζιά όλης της Ιταλίας, οσο το υποκοριστικό του λιονταριού τον ακολουθούσε εφόσον ηταν μέλος της Μαφίας. Κομμάτια ενός παζλ ηταν διασκορπισμένα σε πολλά μέρη εκείνου του πλανήτη και χορδές ενός πεπρωμένου ένωναν την γυναικα που τιμωρούσε βάναυσα εκείνους που διέπρατταν εγκλήματα., μαζί με εκείνον.

Ήτανε υπερήφανα δεμένος μαζί της, όπως τις χορδές μιας αρπας. Στα πιο κρυφά σημεία του μυαλού του που αβάστακτα είχανε εξαλειφθεί με εκείνη να υπάρχει σαν το σκοτεινό χάος με μια κρυφή λάμψη φωτός να στέκει στην μέση.

Η ενωση μόλις ξεκινάει.

Το απαλό αεράκι ανέμισε τα αστραφτερά λαμπερά μαλλιά της όσο οι αγκώνες της άγγιζαν την επιφάνεια του τραπεζιού. «Το πρόσωπο σου μου είναι οικείο, και εχω την υποψία πως από κάπου σε γνωρίζω»

«Ίσως από τα όνειρα σου διότι εκεί ζούσα αιώνια»

Ήταν ένα παιχνίδι και σε αυτό το παιχνίδι, είτε θα έπεφτες από τον θρόνο σου κυλώντας στην κόλαση του κατω κόσμου, είτε θα νικούσες και θα έφτανες σε μια παραδεισένια κόλαση.