Monstrum

Vita vel mors

Η καχυποψία στοιχειώνει τις ένοχες συνειδήσεις.
Γουίλιαμ Σαίξπηρ
Άγγλος δραματουργός (1564-1616)
_________________________________________________

ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΊΝ.

ΡΕΙΝΑ

Είμαστε η κληρονομιά μας, η περιουσία μας. Ένα κομμάτι εδάφους. Και το αρχαίο όνομα που κουβαλάμε στις πλάτες μας.

Ένα κύριον προσόν της οικογένειάς μου, ήταν τα πλούτη της. Κυρίως του παππού μου. Με το μπαστούνι σφιχτά δεμένο στην λαβή του με πλησίασε. Εγκάρδια μου χαμογέλασε και άφησε στην άκρη, ακριβώς μπροστά μου ένα βελούδινο κουτί. Στο εσωτερικό του υπάρχει ένα ασημένιο ρολόι Cartier.

«Για εμένα;»

«Ξέρω πως δεν θα το δεχτείς» εβηξε δυνατά κοιτώντας με κουρασμένος.

«Όχι βέβαια! Δεν μπορώ! Είναι μεγάλης αξίας.»

«Εσύ κουβαλάς το όνομα μου, κορίτσι μου. Κατάλαβε το»

«Παππού! Μην είσαι ξεροκέφαλος!» τον μάλωσα.

«Είναι δικό σου, με ακούς; Κάθε μου δικαίωμα και κάθε ιδιοκτησία είναι δικό σου. Είμαι υπερήφανος για εσένα» μου χαμογέλασε γλυκά καθώς με την γέρικη παλάμη του, χάιδευε το πρόσωπο μου.

Βέβαια ξαφνιάστηκαν όταν, στην πίσω μεριά του ρολογιού είδα χαραγμένη την ημερομηνία γέννησης μου. Λες και, αυτό το ρολόι απ' την αρχή μου άνηκε. Δημιουργημένο για εμένα.

«Κράτα το εσύ, παππού. Ο απολογισμός δεν έχει έρθει ακόμη.»

ΠΑΡΟΝ

Το σκοτάδι αγκάλιαζε τη μορφή της, το απαλό φως δόξαζε επιμελώς να την συνταράξει καθεστώς να την ζαλίσει όσο τραγουδούσε στην πίστα. Τα ίσια σκούρα καστανά μαλλιά της έφταναν έως τους ώμους της με τα ακροδαχτυλα της να τυλίγονται γύρω από το μικρόφωνο της.

Το απαλό ύφασμα του άσπρου φορέματος της αγκάλιαζε τις καμπύλες τις και έφταναν ομοιόμορφα έως τα γόνατα της. Πόσο καιρό άραγε είχε να τραγουδήσει; Όντας ζωντανή τραγουδώντας, τα χείλη της συνεχώς λύγιζαν σε ένα χαιρέκακο χαμόγελο εφόσον παρατηρούσε τον κόσμο να διασκεδάζει.

Άφησε το μικρόφωνο στην Τόνια αφότου ήρθε η σειρά της για το δικό της πρόγραμμα και πλησίασε λαχανιασμένη προς το μπαρ όπου ο Χούλιο έφτιαχνε τα ποτά. Της χαμογέλασε εγκάρδια, έσυρε προς το μέρος της το αγαπημένο της ποτό, dry martini, και ήπιε μια γερή γουλιά η Ρέινα γερνώντας το κορμί της προς τον κόσμο.