Monstrum

Oderint, dum metuant

Φύσει γαρ άνθρωπος, ό βούλεται, τούτο και οίεται.-Από τη φύση του ο άνθρωπος, αυτό που θέλει, αυτό πιστεύει.

R h a e n a  C a s s a n o🎤

Έκλεισα τα τρεμάμενα βλέφαρα μου, πήρα μια βαθειά και συγκροτημένη ανάσα και χτύπησα μεθοδικά την πόρτα του πατρικού μου σπιτιού. Κάνε να μην είναι εδώ ο πατέρας μου. Να μην είναι εδώ. Η μητέρα μου η Malvolia, αφού άνοιξε διάπλατα την πόρτα και αντιλήφθηκε την παρουσία μου με έσπρωξε βίαια προς τα μέσα.

Η παλάμη της προσγειώθηκε μοχθηρά στο πρόσωπο μου. «Με πονάς!» φώναξα βέβαια, δεν έκλαψα. Στέρεψα απ' τα δάκρυα που έχυσα όλα αυτά τα χρόνια.

«Έτσι και σε δει εδώ ο πατέρας σου θα σε σκοτώσει, το ξέρεις;»

«Ας με σκοτώσει να τελειώνουμε. Βαρέθηκα και εσένα και αυτή την κωλό οικογένεια. Μονάχα ο παππούς ήταν δίπλα μας, και ούτε αυτόν δεν βλέπουμε πλέον. Επειδή ο αντρούλης σου, τα θέλει όλα δικά του»

«Σκάσε πια!» φώναξε, και τράβηξε οργισμένη τα μαλλιά της.

«Είσαι σκέτη απογοήτευση, μάνα» ψέλλισα, δάγκωσα δυνατά το κάτω χείλος μου και κινήθηκα με σκοπό την αποχώρηση μου. «Κοίτα ποιά μιλάει! Ποια νομίζεις φταίει για τον θάνατο της Isabella; Μη προσπαθείς να κρυφτείς απ' τις ενοχές. Εσύ είσαι η υπαίτια του θανάτου της»

Τελευταία στιγμή σταμάτησα. Δεν γύρισα την πλάτη μου, την άφησα σύξυλη και έφυγα απ' το καταραμένο αυτό σπίτι.

Μια κυρία αδυναμία μου, είναι η οικογένεια μου.

Θυμάμαι χρόνια ολόκληρα που οι γονείς μου προσπαθούσαν για ακόμη ένα παιδί. Για ένα αγόρι. Για έναν μεθεπόμενο διάδοχο της απτής οικογενείας. Εκείνος που θα συνέχιζε το όνομα των Cassano, και θα ενστέρνιζε με ιδέες και απόψεις, την εγκληματική οργάνωση του παππού μου, του Francesco Cassano. Ο πατέρας μου αμελλητί, παραιτήθηκε και αφοσιώθηκε στην ομώνυμη καριέρα του. Στα καράβια.

Πάλευαν χρόνια και χρόνια μα δυστυχώς για εκείνους και κυρίως για τον πατέρα μου, μετέπειτα την Isabella, η μητέρα μου πάθαινε συνεχείς αποβολές. Δεν εκπλήρωσαν το σχέδιο τους κι έτσι η ζωή μας κυλούσε δίχως καμία παρανομία και εγκληματικότητα. Για αυτό απομάκρυνε κι όλας, ο πατέρας μου τον Francesco απ' τις ζωές μας. Βέβαια, εγώ αραιά και που ειδικά προτού πεθάνει η αδερφή μου τον συναντούσα στα κρυφά χωρίς να έχουν κάποια επίγνωση.

Τέρατα φοράνε τις μάσκες των Αγγέλων, υποκρύπτουν την μοχθηρή τους φύση, σου χαμογελούν αθώα, συζητούν μαζί σου για όρκους ενώ στην πραγματικότητα, τους καταπατούν την ώρα που τους ξεστομίζουν.