Monstrum

altera pars

Στο σκοτάδι δεν είμαστε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό που νιώθουμε. Η ψυχή μας ζει στο σκοτάδι ή, μάλλον, είναι πιο ευδιάκριτη στο σκοτάδι.

C h r i s t i a n A l c a r d o  🗡️

Παρατήρησα σκεπτικός τα διαμελισμένα κομμάτια των σωμάτων τους. «Έχεις υποψία για το ποιος μπορεί να το έκανε;» περιεργαζόμουν κάθε κομμάτι τους, μέχρις που εστίασα στον τρίτο άντρα. Εκείνος παραδόξως απεβίωσε από ασφυξία. Ο άνθρωπος με τις απτές δολοφονίες του, δεν έχει κάποιο ισχυρό κίνητρο, ίσως προβαίνει σε τέτοιες πράξεις για να αποδείξει την άξια του, κάπου σε κάποιον.

Τα διαμελισμένα κομμάτια μαζί με τον άλλον άντρα, πυρπολήθηκαν και ξέμειναν μονάχα κάτι αποκόμματα. Οι έρευνες δεν μπορούν να έχουν δυνατή ισχύ για την συνέχειά τους. Αποτυπώματα δεν υπάρχουν, μάρτυρες εκλειπούν. Ο Αχμέντ, ήταν αδίστακτος και ανελέητος στην δουλειά του. Δίχως τρόπους και δεν συμβιβαζόταν, μα ήταν κύριος μέτοχος στην βιτρίνα-επιχειρηση μου.

«Αυτός που σκότωσε τον Fabio, τον Ahmed και τον Ilgaz, ανάθεμα τον. Ξέμεινα από τρείς σημαντικούς μετόχους μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο. Πως το εξηγείς;»

«Αυτός ο κρυφός δολοφόνος, εστιάζει σε κακουργήματα Christian. Μόλις βγήκαν στην φόρα για το πόσο διεφθαρμένοι είναι και οι τρείς τους.» άνοιξα άγαρμπα την πόρτα του γραφείου μου και άρπαξα στην λαβή μου φωτογραφίες της Nayras, στοιχεία και έγγραφα τεκμηρίωσης για οτιδήποτε την αφορούσαν. Η κυρία σκέψη μου τώρα είναι πόσο επιθυμώ να κοιμηθώ στο απαλό στρώμα του κρεβατιού μου.

Χαλάρωσα την γραβάτα μου και έτριψα αποδοκιμαστικά το κούτελο μου. «Η συμφωνία με τον Bruno; Με τα όπλα πότε ακριβώς θα γίνει;» ρώτησε ο Matteo αφού ήπιε μια ευχάριστη γουλια απ' το ουίσκι του.

«Η ανταλλαγή θα γίνει απόψε, υπεύθυνος θα είσαι εσύ με τον Andrew. Μη γίνουν λάθη. Ένα σου λέω!» κρατάω τα προσχήματα και υφαίνω άρρηκτους δεσμούς ανάμεσα στους συνεργάτες και τους καλούς μου φίλους. Θέλω να είμαι επιεικής όσον αφορά τη δουλειά μου.

Ο Antonio σιγά σιγά περπατώντας δόλια έφτασε κοντά μας. «Γειά σας κύριοι! Τι θα θέλατε να μάθετε για τις μετοχές;» ακούμπησε συνετά τον χαρτοφύλακα του στο πάτωμα.

«Θέλω να τις αγοράσω, Antonio. Πούρο; Θέλεις;»

«Οι μετοχές είναι δικές μου, Alcardo. Σε ενημέρωσα και μέσω τηλεφώνου. Όχι δεν θέλω πούρο.» άφοβα μου ανταπάντησε και σταύρωσε εριστικά τα χέρια του μπροστά απ' το στομάχι μου.