Monstrum

Οι Φτερωτές Φλόγες της Ελευθερίας

R h a e n a  C a s s a n o

Μάνα δεν είναι εκείνη που γεννάει,
μα εκείνη που πονάει

Μητρότητα: όλη η αγάπη αρχίζει και τελειώνει εκεί.
Robert Browning
Βρετανός ποιητής  (1812-1889)

Ρωσία, Μόσχα 2024

Η μαία έσφιξε δυνατά τις παλάμες της γύρω από τα μπράτσα μου. Πηχτός ιδρώτας κυλούσε λυσιτελώς στα χαρακτηριστικά του προσώπου μου, ο οργανισμός μου διψούσε για οποιαδήποτε ενυδάτωση μα ουδόλως δε μπορούσα να κινηθώ.

Η λευκή μου επιδερμίδα βάφτηκε κόκκινη, όσο με χείλη τρεμάμενα  βλασφίμησα κάτω από την ανάσα μου.

«Έλα κορίτσι μου μια τελευταία φορά, σπρώξε» με παρακάλεσε η μαία, μα έσπρωξα τις παλάμες της μακριά μου. «Αυτό κάνω ρε πούστη μου! Σπρώχνω εδώ και τέσσερις ώρες» τα μαλλιά μου λουσμένα στον ιδρώτα, τα συνεχή ουρλιαχτά μου τρόμαξαν τις νοσοκόμες γύρω μου. «Βγες γαμώτο»

«Σπρώξε έλα, μια τελευταία φορά»

«Δεν βγαίνει! Δεν το βλέπεις;» το βλέμμα μου εστίασε στα γυμνά ματωμένα μου πόδια. Ο φόβος και η θλίψη πήραν τα σκήπτρα εκείνο το πρωινό με την εξαθλίωση να προοδεύει ξεγελώντας με. Δεν μπορούσα να ανασάνω, το οξυγόνο με εγκατέλειψε. Μάτωσα στα κάτασπρα σεντόνια της κλινικής και το βρέφος που κουβαλούσα μαζί μου εννέα μήνες, έδινε και εκείνο την τελευταία μα καρποφόρα μάχη του.

«Ή θα σπρώξεις, ή θα πεθάνετε και οι δύο» με επέπληξε ο γυναικολόγος μου.

Σαν να άκουγα τον θρήνο να εκσπλαχνίζει κάθε δύναμη που μου είχε απομείνει. Ο θάνατος με έπαιρνε μαζί του με το πιο συνεσταλμένο νανουριτό του. Γλυκές μελωδίες φωτός ρίζωσαν στη φεγγαρόλουστη σελήνη και ο Λευκός Λύκος έκλαψε για μια τελευταία φορά στην Θέα της.

Στηρίχτηκα και γλίστρησα στα λουτρά της μητρότητας,
διαδέχοντας τον θρήνο, εξιλεώθηκα στην αγάπη και γλυκόπικρα ζάρωσα όταν επιτέλους η μαία έπιασε στην λαβή της το βρέφος.

Με αναφιλητά έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω, η Γένεση της Τρικυμίας αφού εισήλθα στο απαράλλαχτο μονοπάτι της Ύπαρξης, με υποδέχτηκε θανατηφόρα. Η θερμή του κλάματος του μωρού με γλυκοφίλησε ιδίως όταν η νοσοκόμα ακούμπησε το βρέφος στο στέρνο μου.