İyi okumalar...
🌬🌬🌬🌬🌬🌬🌬
Kuzey elinde telefonu ile odasında oradan oraya dönerken ilk defa heyecanlı olduğu için uyuyamıyordu. Normalde uyumaktan çekindiği için uyuyamıyordu fakat bu gün heyecanlıydı. Uyumaması için ilk kez başka bir sebebi vardı. Feraye'nin vereceğ isir karar vardı ve onu bekliyordu. Sanki tam şu an hemen verecekmiş gibi heyecanlıydı. Belki o uyurken sevdiği kadın mesaj atabilirdi. Geç görmek istemiyordu mesajı. Anında görmeliydi. Bu yüzden uyumak yerine beklemeyi seçmişti. Yelkovan akrebi kovalarken hızını alamayıp akrebe tur bindirmiş ve saatler geçmişti. (Mükemmel bir edebiyatım yok mu? Allah için doğru deyin fwfpg)
Sonunda başı dönmüş ve geçen saatlerin ardından yatağına geçip uzanmak aklına gelebilmişti. Yaşadığı heyecandan dolayı vücudunda gezen adrenalin durmadan hareket ettiriyordu bedenini. Heyecanı da geçmişini anlatmasından geliyordu. Bütün şeffaflığıyla anlatmıştı geçmişini. Ve şimdi sevdiği kadının buna yapacağı geri dönüş onu heyecanlandırıyordu. Olumlu olduğunu düşünüyordu üstelik. Olumsuz bir son yakıştıramıyordu ikisi için. Düşünmekten kaçınıyordu olumsuzu. Çocuk gibiydi adeta.
Yatakta uzanıp başını, sabah Feraye'nin uzandığı yastığa koymuş ve derin soluklar alarak sevdiğinden yayılmış olan leylak kosunu dinledi. Bu detay çok hoşuna gitti. Nereye koyarsa başını oradan sevdiği kadının kokusu gelsin istedi.
Soluklanırken aynı zamanda elinde tuttuğu telefona bakıyordu. Galiba aramayacaktı. Düşünmek için daha çok zamana ihtiyacı vardı belki de. Zaten böyle bir şeyi öğrendikten sonra hemen karar vermesini beklemek aptallık olmalıydı. Ama hemen karar versin istiyordu. Bir yandan da vereceği karardan korkuyordu. Sonuçta böyle bir şeyi yaşamış birini hayatında istemeyebilirdi. Belki psikolojikmen ağır gelecekti ve bunu kaldıramayacaktı. O yüzden geri duracaktı belki de. Ama durmasındı geri. Bir adımlık mesafe bile uçurum gibiydi çünkü.
Düşünceleri ile iyice boğulan Kuzey telefonu yatağa gelişigüzel fırlatıp gözlerini yumdu. Aldığı derin soluğu tuttu ve kendi içinde Feraye kararını verene kadar nefesini tutma oyunu oynamaya karar verdi. Feraye her aramadığı dakika biraz daha nefessiz kalacak ve sonunda nefessizlikten boğulup gidecekti. Umudu bu yöndeydi.Dakikalar geçmiş fakat Kuzey hâlâ dosdoğdu tavana bakıyordu.Tavanda yanan lambaya bakarken nefesini tuttuğunun bile farkında değildi artık. Henüz bir bildirim yoktu. Mesaj da yoktu. Belki şarjı bitmişti. Hemen şarja takıp arasa iyi olurdu. Çünkü Kuzey, boğulup gittikten sonra ardından gelen mesajı görememe korkusuna kapılmıştı bir de. Oysa nefes almaya devam etse bu korkusu kalmayacaktı ama bunu düşünecek kafada değildi.
Beyaz ışığın aydınlattığı odada gözlerini gezdirirken sinirle saçlarını karıştırdı. Tam bu esnada parmakları arasından kayıp giden tellerinde bir enerji hisseder gibi oldu. Ta köklerinden gelen bir duygu bir his vardı. Avucuna bulaşmıştı sanki. Biliyordu bu hissi. Dudaklarını büzüp nefesini verdi yavaşça. Şimdi boğulup gitmenin sırası değildi. Biraz da saçlarının, sevdiği kadın tarafından okşandığını hatırlayıp buna sevinecekti. Hatta öpüldüğünü hatırlayıp sevgi selinde tekrar boğulup gidecekti. Ah bu adam bir an olsun boğulmayı düşünmeden duramıyor muydu?
Sırıtarak yan döndü ve saçlarına dokundu. Sanki ilk kez dokunuyormuş gibi nazik ve dikkatliydi. Oysa Kuzey saçlarından nefret ederdi. Duş alırken bile saçlarını yıkama kısmını hızlı hızlı yapıp geçerdi. Öyle ki mesleğe başladığı sırada çoğunlukla üçe vururdu. Sevmezdi saçlarını. Hatta lisenin başlangıcı boyunca da hep üçe yakın saçlarla gezerdi. Savaş bunu yapmaması için yalvarıp duruyordu da Kuzey anca lisede son iki yıl boyunca dokunmamıştı saçlarına. Ama hep rahatsız geçirmişti yıllarını. Birinin değil saçına dokunmasını başını okşamasını bile sevmezdi. Öğretmenlerinin takdir amaçlı baş okşamalarından nasıl kaçtığını anımsadı. Sevmiyordu kafasına dokunulmasını fakat bu gün sanki biraz sever olmuştu. Şu yüzündeki gülümsemeye bakılırsa bence olmuştu olmuştu.
