ON YEDİNCİ YAŞIM (+18)

9. Bölüm

Şaşkın bakışlarım Barlas’ın yüzünde gezinirken o ise sadece gözlerimin içine bakıyordu. Bir şeyler demek istiyordum hatta bir şeyler demem gerekiyordu ama sadece Barlas’ın yüzünü inceliyordum.

En sonunda kendimi toparlayarak konuşmaya başladım.

“Bu nasıl olur? Bir mahkûmun ve bir polisin aynı evde kalması kulağa saçma geliyor.”

Konuşmadan önce derin bir nefes aldı. Açık ela gözleri mavi gözlerimi bulunca yarım ağız gülümsedi.

“Sen sıradan bir mahkûm değilsin Rüya, evet seri katille aynı evde kalmak senin açından saçma olabilir ama şahsen benim açımdan çılgınca ve eğlenceli olacak.”

Dediklerine inanamayarak gözlerimi devirdim. Gerçekten bu adam normal değildi.

“Seni öldürmeyeceğimden korkmuyor musun?”

Güldü. Hatta kahkaha attı.

“Benim bir polis olduğumu unutuyorsun.” Boynunda kolye gibi duran rozetini gözüme sokarcasına kaldırdı.

“En büyük ilgi alanım seri katiller ve özellikle kadın seri katiller.”

Göz kırpıp yataktan kalktı. Odanın içinde ki yatağın tam yanında duran koltuğa ilerledi. Koltuğu açıp, üzerinde ki gömleğini çıkardı. Koltuğa gelişi güzel uzandıktan sonra gömleğini üzerine örtüp gözlerini kapattı.

“Ama benim ilgi alanımda polisler yok hatta erkek polislere hiç yer yok.”

Gözlerini açmadı ama gamzesini belli edecek şekilde gülümsedi.

“İyi bu saatten sonra zaten ilgi alanında erkek polislerin olmasına da hiç gerek yok. Sadece Barlas Çağın’ı ilgi odağın olarak görmen senin için yeterli olacaktır.”

Barlas Çağın’mış… Kendini beğenmiş egolu bir polisin teki. İlgi odağım tek o olacakmış pardon da sen kimsin ya?
Demek istesem de susup öylece onu izledim. Uzun bir zaman geçtikten sonra uyuduğunu sanıyordum çünkü kıpırdamadan öyle uzanıyordu.

“Gözlerini üzerimden tahmini ne zaman çekmeyi planlıyorsun? Hayır, yani gözetleyeceksen eğer arada bir bakışlarını kaçır değil mi?”

Ağzım açık kalmıştı uyuduğuna yemin edebilirdim. Gözleri kapalı bir şekilde bunu nasıl görmüş olabilirdi?

“Sen uyumuyor muydun?”

“Sence, oradan bakınca uyuyor gibi mi gözüküyordum?”

Başımı olumlu anlamda aşağı yukarı salladığımda oturduğu yerden doğruldu ve gömleğini giyindi.

“Gözlerimi dinlendirdim diyelim.”

Oturduğu yerden kalktı ve odanın içinde ki küçük banyoya doğru ilerledi suyun sesinden anladığım kadarıyla yüzünü yıkıyordu.

Esnedim.

O sıra Barlas banyodan çıkıp yatağımın yanına kadar gelip, başlığın kenarında ki düğmelere baktıktan sonra bana döndü.

“Ama artık senin uyuman gerekiyor. Birkaç saat sonra çıkacağız hastaneden dinlen biraz.”

Düğmelere bastıktan sonra yatak düz bir pozisyon aldıktan sonra hala onu izliyordum.

“Barlas.”

Barlas.

Ona ilk kez adıyla seslenmiştim. Adını dudaklarımdan dökülmesini beklemiyor olacak ki şaşkınlıkla bana döndü.