Dönüm Noktası

İlk Çocukluk

Selam!

Bugün ikinci bölümü atayım dedim, çünkü yarın atamayacağım.

Bu arada bir konuda size danışmak istiyorum.

Sizce, Dönüm Noktası kitap olmalı mı?

Kitap olursa okumayı seven yakınlarınıza önerir misiniz?

Size şunu söylemek istiyorum, benim hayalim yazar olmak. Sevilen bir yazar.

İlkokul öğretmenim bana "Küçük yazarım," Derdi.

Hayallerime kavuşmaya bu kadar az kalmışken, bana yardımcı olur musunuz?

Sizi seviyorum<3

Keyifli okumalar, sevgili okurlarım!

13. Bölüm - İlk Çocukluk

Hayat, bazı amaçlar için vardı.

Okumak, meslek sahibi olmak, evlenmek, evini geçindirmek...

Bu gayeler asla bana hitap etmiyordu, bu dünya o kadar yabancıydı ki bana...

Ama onlar varken farklıydı, az önce saydıklarım değildi sanki hayatın var oluş amacı, benim amaçlarım onlardı, onlar için vardım ben.

Keşke diyordum, keşke daha erken tanışsaymışız.

Bazen soruyorum, neden onlar buraya bırakıldığında çocuktu, ben çocukken bırakılmamıştım ?

Sonra kendimce cevap veriyordum.

Sen hiç çocuk olmadın ki...

Bu cevaplar canımı yaksada artık varlardı, ben artık çocuktum, yetişkindim, yaşlıydım.

Ben artık hayatımı yaşayabilirdim.

Etrafımdaki kara bulutlar yavaş yavaş dağılıyordu, hissediyordum.

Ben artık yaralarımla, kanlarımla ve bıçaklarımla karşılarına çıkacaktım.

Beni öyle kabul ederler miydi?

Etsinler istedim, her şeyden çok, beni öyle kabul etsinler istedim.

"Prenses, git yüzündeki kanları yıka. Çok sevdin ilk cinayetinin kanlarını bakıyorumda." Kara'nın kafiyeli sözlerinden sonra üstüme başıma baktım, her tarafım kanlıydı.

"Gel, yıkanacağın yeri göstereyim." Almira ile birlikte bulunduğumuz yerden biraz ileriye doğru ilerledik.

"Aslında zenginiz, ev falan yaptırabiliriz buraya ama karşımızdaki yalancı koruyucuların burayı görebilme ihtimalleri var. Yani eski kıyafetler ile dolaştığımıza bakma, istersek bir sürü alabiliriz. Ama biz almıyoruz." Kaşlarım havalandı.

"Neden?"

"Eğer ormanda bizi görürlerse fakir, parası olmayan birileriymişiz, buraya sığınmışız sansınlar diye." Kafam karışmıştı.

"Araba nerede duruyor?"

"Araba mı? Ah, sana garajı göstermeyi unuttuk, ama önemli bir yer değil. Bir ara gideriz." Kafamı salladım.

"Nasıl zengin oldunuz?" Almira kahkaha attı.

"Çalışarak." Bende gülümsedim.

"Mavi,"

"Hmm?"

"Seni yürürken görmek çok güzel..." Gözlerim doldu.

"Yürümek çok güzel..." Onunda göz yaşlarını sildiğini gördüm.